Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Ελλείμματα δημοκρατίας που δεν μειώνονται ποτέ

Το να παραχωρεί κανείς σε κάποιον άλλον το προνόμιο τού να αποφασίζει για λογαριασμό του, φαντάζει σαν τη θυσία ενός δικαιώματος που γίνεται στο όνομα του δημοκρατικού πολιτεύματος και της ανταποδοτικότητας που αυτό επαγγέλλεται.
Κάπως δικαιολογείται, αυτή η παραχώρηση, αναγνωρίζοντας την προσπάθεια του κοινωνικού συνόλου να ικανοποιήσει τις σύνθετες ανάγκες που γεννάει η συνύπαρξη τόσων ετερόκλητων προσώπων και οργανισμών σ έναν σφιχτά προσδιορισμένο και μετρήσιμο χώρο.
Όμως, θεωρητικά, το κοινωνικό ον, μέσα στις επάλξεις ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, θα έπρεπε να διατηρεί αυτούσια της ελευθερία της βούλησής του και τη δυνατότητα επιλογών, μεγάλου φάσματος και ευρείας κλίμακας.
Συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο στις σύγχρονες δημοκρατίες; Και επιπροσθέτως, είναι ο άνθρωπος τελικά ένα πραγματικά ελεύθερο ον; Κι αν ναι, με ποιο ακριβώς τρόπο αξιοποιεί αυτήν την ελευθερία του;

Είναι πραγματικά τρομακτικός ο αριθμός των ερωτημάτων που προκύπτουν μέσα από την κοινωνική συνύπαρξη στα πλαίσια μιας δημοκρατίας, αλλά και εξίσου θεαματική είναι η άρνηση των μαζών να ασχοληθούν με τις απαντήσεις που λογικά θα βελτίωναν περισσότερο τους σύγχρονους όρους διαβίωσης στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Κοντολογίς, στην εποχή των πολλαπλών δυνατοτήτων, όπου η ψευδαίσθηση ότι αυτές απευθύνονται ανεξαιρέτως σε όλους μας είναι κυριαρχική και απόλυτη και κατευθύνει τις εξελίξεις με τρόπο ήπια συγκεντρωτικό και εκμαυλιστικά απολυταρχικό, η ουσία μοιάζει με αδιασαφήνιστο αίτημα.
Γιατί, στην πραγματικότητα, ο σύγχρονος άνθρωπος, εκτός από το προνόμιο τού να αποφασίζει κάποιος άλλος για λογαριασμό του έχει παραχωρήσει εκουσίως και το προνόμιο τού να σκέφτεται κάποιος άλλος για λογαριασμό του ώστε να του επιστρέφονται κατόπιν κατευθυντήριες γραμμές και μονοπάτια που θα ακολουθήσει χωρίς κρίση, αμφιβολία και αντίρρηση.
Στην εποχή, όμως, των επίκαιρων δημοσιονομικών ελλειμμάτων, όπου καμιά πολιτική δύναμη, δεν ασχολείται επαρκώς με το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας που δεσπόζει στις κοινωνίες μας, απογυμνώνοντας τους πολίτες από τη δύναμή τους, καταργώντας την αντιπροσωπευτικότητα και αναδεικνύοντας την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων σε θέση απόλυτης ισχύος σε σχέση με την πολιτική και τους θεσμούς, ο κομφορμισμός της επιφανειακής αλήθειας ρίχνει βαριά τη σκιά του πάνω σε παραδοσιακές αξίες και διεκδικητικά πρότυπα.
Έτσι, οι συνταγματικά κατοχυρωμένοι καρποί του πολιτεύματος, που εφευρέθηκε για να υποχρεώσει, εκτός των άλλων, την βούληση της πλειοψηφίας, να λαμβάνει σοβαρά υπόψιν της τις νευραλγικές ανάγκες των μειοψηφιών, υφίστανται μόνο τύποις και θεωρητικά. Ουσιαστικά όμως, είναι γεγονός ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είτε έχουν περιέλθει σε αχρησία και πια δεν λειτουργούν όπως θα ανέμενε κανείς ή έχουν παραχωρηθεί εκουσίως και αυτεπαγγέλτως, ως περιττά φορτία που κάπου έπρεπε να ακουμπηθούν για να ξαλαφρώσουν τις πλάτες του εφησυχασμένου και αναπαυτικά τοποθετημένου ανθρώπου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου