Θεσσαλονίκη, όπως λέμε Καταλονία

Τελικά, είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο ή όχι; Κι αν ναι, γιατί δεν είναι δικαιολογημένη η καχυποψία ενός συλλόγου απέναντι σε ένα άκρως διεφθαρμένο σύστημα όπως είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, και η απαίτησή του να ριχτεί άπλετο φως στους φακέλους όλων των ομάδων ώστε να αποδειχθεί ότι πράγματι μια επιχείρηση που απασχολεί περίπου 200 εργαζόμενους και μια ιδέα που εμπνέει αρκετές χιλιάδες ανθρώπων, πρέπει να καταποντιστεί κατά αυτόν τον τρόπο; Μήπως όμως απλώς πρέπει να αποδεχτούμε την κρίση δύο κρατικοδίαιτων υπαλλήλων στην κατά τα άλλα διεφθαρμένη χώρα, να χουχουλιάσουμε στη γωνίτσα μας και να τελειώνουμε μια και καλή μ αυτή την ενοχλητική υπόθεση, θεωρώντας ότι προφανώς οι συνέπειες μιας τόσο κάθετη απόφασης δεν πρόκειται ποτέ να μας αγγίξουν;

Κι αν, τελικά, πείτε μου, αποδειχτεί κάποτε ότι υπήρξε πράγματι κακοδικία, επιδερμικοί χειρισμοί, εξυπηρέτηση συμφερόντων ή και κάποιος δόλος, ποιος θα μπορέσει να δώσει πίσω στους φιλάθλους αυτής της ομάδας τα δύσκολα χρόνια που πρόκειται να ακολουθήσουν; Σίγουρα όχι, όσοι σήμερα, καταδικάζουν τις κινητοποιήσεις της, ψέγοντας έναν τίμιο και ειλικρινή αγώνα για το γεγονός ότι συμπαρατάχθηκαν στις τάξεις του πολιτικοί αμφιβόλου σοβαρότητας και κύρους, κάποιοι από τους οποίους πράγματι εξυπηρετούν αυστηρά προσωπικές τους σκοπιμότητες και επιδιώξεις

Αυτού τη είδους την δικαιοσύνη όμως ονειρευόμαστε να συνεχίζει να επικρατεί στη χώρα μας; Την δικαιοσύνη των εξιλαστήριων θυμάτων; Την δικαιοσύνη που θάβει την μία υπόθεση μετά την άλλη και συγκαλύπτει την αδυναμία της να επιβάλλει το νόμο στους ισχυρούς και διαπλεκόμενους με τέτοιου είδους ξαφνικές εκλάμψεις της;
Πιστεύω, ακράδαντα, ότι πρέπει να ανοίξουν οι φάκελοι όλων των ομάδων διαφορετικά εθελοτυφλούμε και κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, εξυπηρετώντας άλλοι τις προσωπικές τους σκοπιμότητες και άλλοι απλώς την άγνοια και την αφέλειά τους.

Ακούγοντας συζητήσεις για το περίφημο αυτοδιοίκητο της ΕΠΟ και τα κριτήρια συμμετοχής που θέτει για τις ομάδες, αναρωτήθηκα αν πράγματι τελικά η ΕΠΟ είναι μια ομοσπονδία που λειτουργεί με απολύτως διαφανή, αξιοκρατικά και δίκαια κριτήρια, όπως για παράδειγμα στην Ιταλία και την Αγγλία, ή μήπως είναι μια ομάδα ανίκανων ανθρώπων, που δεν μπορούν να διοργανώσουν έναν τελικό της προκοπής και που δεν έχουν τα κότσια να τιμωρήσουν ισχυρότερες ομάδες από τον Ηρακλή; Το λέω αυτό γιατί είναι σημαντικό να αποφασίσουμε αν έχουμε ή δεν έχουμε εμπιστοσύνη σ αυτούς τους ανθρώπους, γιατί η εμπιστοσύνη είναι μια παραχώρηση η οποία όταν εκχωρείται επιλεκτικά αυτοαναιρείται, δημιουργώντας πρόσθετα νεφελώματα και περίσσια σύγχυση στο σύστημα αξιών μιας χώρας.
Και κάτι ακόμα: υπάρχει πραγματικά έστω και ένας εχέφρων πολίτης αυτής της χώρας που να μην πιστεύει ότι δεν είναι μύθος το αθηνοκεντρικό κράτος, κι ότι πράγματι η Αθήνα δεν είναι μια χαβούζα που τα ρουφάει όλα, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τα τεκταινόμενα στην περιφέρεια;

Παρατηρώ, ότι το θέμα του Ηρακλή, προσεγγίζεται πολύ επιφανειακά και ελαφρά την καρδία από ανθρώπους που περιτριγυρίζουν τα κέντρα εξουσίας και λήψης αποφάσεων, οι οποίοι όντας επηρεασμένοι από προσωπικά κριτήρια και δημιουργώντας άλλοθι, από τις γραφικές προσωπικότητες που συντάχθηκαν στο πλευρό του «γηραιού» για να εξασφαλίσουν την προσωπική τους προβολή, αποδεικνύουν ότι διαθέτουν ανεπαρκή και επιδερμική γνώση της ελληνικής αθλητικής ιστορίας.

Όλοι αυτοί οι τεχνοκράτες της συμφοράς παραβλέπουν για παράδειγμα ότι για αδίκημα ισάξιο με αυτό που έριξε τον Ηρακλή στην Β΄εθνική το 1980 στο όνομα ενός νέου καθαρού ξεκινήματος στο λυκαυγές τότε του νέου επαγγελματικού πρωταθλήματος, λίγα χρόνια αργότερα η ΑΕΚ τιμωρήθηκε με ποινή αφαίρεσης λίγων βαθμών, από την επόμενη μάλιστα αγωνιστική σεζόν, θεωρώντας ότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση εφαρμόστηκε ο νόμος. Πρόκειται όμως για απροκάλυπτο κυνισμό, για έλλειψη κατανόησης του προβλήματος κάποιου που βρίσκεται σχετικά μακριά, ένα συναίσθημα που θεωρώ ότι αν είχε καταφέρει να ενώσει τους ανθρώπους της Θεσσαλονίκης αντί να τους διασπά, σήμερα θα κάναμε λόγο για διαφορετικού είδους αυτοδιοίκητα από αυτό της ΕΠΟ.
Στα τωρινά της ΕΠΟ, λοιπόν, δεν θα αναφερθώ περισσότερο, γιατί όντως ο κόσμος δεν εγκαλείται από επισημάνσεις σαν κι αυτές που εκτοξεύουν τις τελευταίες ώρες τα κέντρα εξουσίας, ζητώντας του ουσιαστικά να εγκαταλείψει το δικαίωμά του στην ισονομία και την ισοπολιτεία.
Θα πως, όμως, αυτό που λένε όλοι οι φίλοι αυτής της ομάδας: ναι, να πέσει ο Ηρακλής, αλλά μόνο αφού ανοίξουν οι φάκελοι όλων των ομάδων και αποδειχθεί ότι μόνο ο δικός του δεν πληρούσε τα κριτήρια της αυτοδιοικούμενης ΕΠΟ. Και ειλικρινά, αμφιβάλλω πολύ, αν υπάρχει έστω και ένας πολίτης αυτής της χώρας πέρα από κάποιους ενοχλητικά ημιμαθείς αρθρογράφους, που να θεωρεί ότι ξαφνικά η ΕΠΟ έκανε σωστά τη δουλειά της. Όμως ακόμα κι αν την έκανε στην περίπτωση του Ηρακλή, πόσο νομιμοποιείται τελικά μια τέτοια απόφαση μέσα σε μια θάλασσα διευκολύνσεων, ευεργετικών τοποθετήσεων, απαλλαγών με διαδικασίες εξπρές και άλλων οριακών αποφάσεων; Τελικά, θεωρώ ότι τα μόνα που κρατούν αυτήν την πόλη μακριά από την νομοτέλειά της, που είναι το ενδεχόμενο τού να εκπληρώσει το δικό της αυτοδιοίκητο πεπρωμένο είναι η πολυδιάσπαση, και ο ακραίος αθλητικός φανατισμός που δεν δημιουργεί συνθήκες συστράτευσης γύρω από μια αρκετά προωθητική ιδέα, που θα άνοιγε νέους ορίζοντες στην ευρύτερη περιοχή.