Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Υδάτινη ροή


«Ποιος λόγος ανόητος ξέφυγε από το στόμα μου;» μονολογούσε ένας αρχαίος Έλληνας ομιλητής, κάθε φορά που το κοινό τον χειροκροτούσε. Μεταχρονολογημένα, η αντίδρασή του μπορεί να προκαλεί ακόμα και σήμερα αιφνιδιασμό και κατάπληξη καθώς φανερώνει μια θαρραλέα αν και κάπως κυνική εκζήτηση, που ταυτίζει την μαζική αντίδραση της αποθέωσης με μια πιθανή απόκλιση από τους στόχους της δεδομένης επικοινωνίας και από την ουσία των πραγμάτων, αλλά και με μια λοξοδρόμηση από τα σημαίνοντα που πιθανότατα δεν θα έπρεπε να γίνουν αποδεκτά με τόσο θορυβώδη ευχαρίστηση, αν πράγματι είχαν γίνει αντιληπτά σε όλο το εύρος τους.

Ωστόσο, τα λόγια του κυνικού δεν έμελλε να ερμηνευθούν από την παράδοση, η οποία, αν δεν κάνω τρομερό λάθος, δεν συγκράτησε ούτε καν το όνομά του, με την ίδια καρτερικότητα με την οποία αγκάλιασε φιλοσοφικές θεωρίες και απόψεις που αποτελούν μέχρι και στις ημέρες μας πηγές έμπνευσης για τους λαοπλάνους και τους αριβίστες της δημόσιας διοίκησης .Άλλωστε και ο ίδιος υπήρξε μια φωτεινή εξαίρεση μιας εποχής που αν και φωτίστηκε από τις εξαιρέσεις της δεν αρνήθηκε να συμβιβαστεί με καμιά από τις παθογένειες που χαρακτηρίζουν ακόμα και τη σημερινή σχέση του κοινού με την εξουσία και τους διανοούμενους. Η φράση του ωστόσο, επιβίωσε, όπως τα δημοτικά τραγούδια, σαν νεράκι γάργαρο και δροσιστικό, ξεκομμένο από την πηγή και το περιβάλλον του, που ταξιδεύει και συμπαρασύρει στο διάβα του πέτρες και αγριόχορτα, συναντώντας κατά καιρούς συνοδοιπόρους της υδάτινης ροής, διψασμένους για την απογυμνωμένη και δυσάρεστη φύση της αλήθειας.

Από εκείνες τις ημέρες , λοιπόν, μέχρι την τρέχουσα ζωή, ποτάμια ολόκληρα από ετούτο το δροσερό μονοπάτι της ιστορίας έχουν κυλήσει στους μύλους της ανθρώπινης συνείδησης, χωρίς να καταφέρουν, ωστόσο, να κλονίσουν μια σταθερά που χαρακτηρίζει διαχρονικά τη σχέση ομιλητή, κοινού στο βάθος των αιώνων: τη συνομωσία της απόκρυψης της αλήθειας.. Δηλαδή, την άγραφη και άτυπη συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών, να αποχωρήσουν από το χώρο της επικοινωνιακής συνουσίας τους, ευχαριστημένοι, καθησυχασμένοι και απολύτως ενθουσιασμένοι.

Γι αυτό και, κατά καιρούς, οι άνθρωποι αναζητούσαν και αναδείκνυαν τον ομιλητή εκείνο, που θα μπορούσε να υπερασπιστεί τα σύνεργα της τάξης τους, να μιλήσει με ευγλωττία για την σημασία των συμφερόντων τους και να πείσει για την αξία των προθέσεών τους, επισκιάζοντας με την γλαφυρή άκρη της γλώσσας του κάθε παράγοντα ανησυχίας και κάθε στοιχείο εναγώνιας εκδήλωσης της.

Κι εκείνος, από την πλευρά του, εκεί που θα έμοιαζε πλασμένος από γενναιόφρονα αισθήματα και διαθέτοντας πάντα μια φωνή βροντερή, όσο για να μπορεί να ελέγχεται από τον κόσμο, και καλλιεργώντας με επιμέλεια την φωνητική χροιά της χειραγώγησης, θα γινόταν ένα με το κοινό και θα προκαλούσε χειροκροτήματα και επευφημίες μαζί με την δίψα να γίνουν τα συνθήματα πράξεις, εδώ και τώρα. Όμως, τα συνθήματα ήταν από πάντοτε αέρας κοπανιστός και από τέτοιο υλικό σπάνια μπορείς να φτιάξεις οτιδήποτε. Αντίθετα, μπορείς να κάνεις άλλα πράγματα με τα κούφια λόγια όπως το να καταστρέψεις τις συνέχειες, να αποδομήσεις τις λειτουργικότητες, να αποπροσανατολίσεις τους ερευνητές ή να εξωραΐσεις τις τάσεις τις ευεπίφορες προς την μαζοποίηση, τη συσσωμάτωση ή την αναζωπύρωση του κοινωνικού πολτού. Γι αυτό και η ομαδοποίηση αποτελεί διαχρονικά ένα από τα αγαπημένα σπορ κάθε οικονομικής και πολιτικής ελίτ που σέβεται τον εαυτό της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου