Μικρές απόπειρες προσανατολισμού…

Πίνακας:Monet

Αν μπορούσαμε να σταχυολογήσουμε τα δύο μεγαλύτερα εμπόδια που συναντά η χώρα μας κατά την πορεία της προς το μέλλον, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ίσως σ αυτά περιλαμβάνονται η αδυναμία συννενόησης και η απουσία προσανατολισμού.

Για την πρώτη τι να πει κανείς: αναρωτιόσουν, χρόνια πριν, σχετικά με το αν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου θα κατόρθωναν κάποτε να φτάσουν σε κάποια μορφή συννενόησης έστω και την ύσταση στιγμή, για να διαπιστώσεις πάραυτα πόσο χαμηλή είναι η στάθμη σ αυτή τη χώρα της έννοιας του πατριωτισμού και του συλλογικού χρέους, πρώτα εξ ονόματος των ταγών της εξουσίας που μας ζητούν επιμόνως να τα προτάξουμε. Άλλωστε, δεν χρειάζονται υψηλής επιστημονικότητας μαθηματικοί συλλογισμοί για να αντιληφθεί κανείς ότι πρακτικά είναι αδύνατο να συννενοηθούν δύο δυνάμεις που όχι μόνο δεν εκτιμούν και σέβονται η μία την άλλη, αλλά που έχουν βασίσει ολόκληρη την διαχρονική στρατηγική τους για να την αναρρίχησή τους στην εξουσία στην συστηματική προσπάθεια αποδόμησης και ακυρωτικής αποσύνθεσης του αντιπάλου. Έτσι, είναι, όμως, ο συναγωνισμός στην ελληνική πολιτική σκηνή. Βασίζεται στην κατάρριψη του αντιπάλου και όχι στην ανασύνθεση και την εξέλιξη των πολιτικών δυνάμεων. Κι αυτό θα άλλάξει μόνο όταν μετασχηματιστεί το κριτήριο με βάση το οποίο ψηφίζουμε.

Όταν μάλιστα η αδυναμία συννενόησης υφίσταται ακόμα και κατά τη διάρκεια της ελεύθερης πτώσης, καταλαβαίνεις εις διπλούν πόσο εύθραστη ήταν και παραμένει σ αυτή τη χώρα οποιαδήποτε δικλείδα ασφαλείας σχετικά με το παρόν και το μέλλον της. Από την άλλη, όμως, και ο λαός δεν πρέπει να αντιδρά ωσάν να κατεβαίνουν κάθε τέσσερα χρόνια κάποιοι άλλοι ψηφοφόροι, από έναν μυστηριακό πλανήτη του γαλαξία μας για να αναδείξουν στην εξουσία τις συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις. Η ιστορία αυτή που ονομάζεται απολογιστικά απουσία κουλτούρας συννενόησης διαρκώς και αδιαλείπτως μετουσιώνεται σε πράξεις και αναφορές της πυκνής καθημερινότητάς μας και αντανακλά τον βαθμό συννεόησης που συναντά κανείς στην ελληνική πολυκατοικία, τη γειτονιά, τον τόπο εργασίας, τον δημόσιο χώρο.

Άλλωστε, δεν χρειάζεται να πάει κανείς πολύ μακριά για να διαπιστώσει ότι από τις απαρχές κιόλας της σύστασης του νέου ελληνικού κράτους οι ίδιες διασπαστικές συμπεριφορές οδήγησαν στις ίδιες εθνικές τραγωδίες, στις ίδιες αγκυλώσεις, στις ίδιες δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, που μας ακολουθούν μέχρι σήμερα.

Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι η απουσία προσανατολισμού της ελληνικής κοινωνίας, που είναι πια σχεδόν αυταπόδεικτη. Αυτό είναι το σκέλος του προβλήματος που, αν δεν το αντιμετωπίσουμε με γενναιότητα και ειλικρινή διάθεση, θα το κουβαλάμε ως ηθικό χρεός για ακόμα πολλές γενιές Ελλήνων.
Απουσία προσανατολισμού, λοιπόν, η οποία οφείλεται πρωτίστως στην απώλεια της μνήμης και στην εγκατάλειψη της πολιτιστικής κληρονομιάς στην τέφρα της ανυπαρξίας με κατάληξη την υιοθέτηση μιας ταυτότητας που όχι μόνο δεν μας ανήκει και δεν μας ταιριάζει, αλλά και που πλήττει καίρια την εθνική μας αυτοεκτίμηση και μαζί τη διάθεσή μας για προσωπική δημιουργία και έκφραση στη βάση της τοπικής ιδιομορφίας και της ιδιαίτερης χρωματικής μας κοσμοθεωρίας.
Γέφυρες με το παρελθόν χρειαζόμαστε επειγόντως και αποκατάσταση της ιστορικής ροής από το σημείο ακριβώς που διακόπηκε. Να θυμηθούμε από πού ερχόμαστε για να ξέρουμε προς τα πού πηγαίνουμε.