Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Οι ουδέτερες ζώνες των σιωπών


Η παύση αποτελεί ένα οργανικό κομμάτι τόσο της μουσικής όσο και της ίδιας της ζωής. Από την διάρκειά της μάλιστα εξαρτώνται τόσο η σταθερότητα του ρυθμού όσο και η γλαφυρότητα της μελωδίας. Προκειμένου λοιπόν ένα μουσικό κομμάτι να αντηχεί εύηχα στα αυτιά ενός ακροατή, θα πρέπει μουσικολογικά να υπάρχει ισορροπία μεταξύ δυνατών και αδύναμων μέτρων και παράλληλα να υπάρχει τυφλή προσήλωση στην απόδοση των παύσεων, ωσάν να επρόκειτο για άγνωστες νότες, οι οποίες πρέπει να τονίζονται με καλλιτεχνική ευλάβεια και θεμελιώδη συνέπεια.

Τόσο σημαντική είναι η παύση στην καλλιέργεια της αρμονίας, ώστε να αποτελεί πιθανότατα τον σημαντικότερο παράγοντα παραγωγής κακοφωνίας.
Παράλληλα, η μουσικότητα που διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις, προσωπικές, ερωτικές, κοινωνικές, πολιτικές κτλ δεν θα μπορούσε να υπάγεται σε διαφορετικούς κανόνες.
Σ αυτή την περίπτωση, το μουσικό έργο εκτελείται σχεδόν αυτοσχεδιαστικά, με ρυθμούς και μελωδίες που ευφερίσκονται εν κινήσει σαν να συνθέτεται και να εκτελείται ένα έργο της jazz από δύο ή περισσότερους διακεκριμένους μουσικούς του δρόμου που δεν προσυνεννοήθηκαν ποτέ για να εκφράσουν ένα κοινό όραμα συναισθηματικών αξιών. Εδώ γεννιούνται και οι κοινωνικές αρμονίες που βασίζονται σ ένα σύμπλεγμα ετερογενών συνηθειών, στερεοτύπων, κανόνων και αξιών που απορρέουν απευθείας από τις κοινωνικές καταβολές και την ψυχολογία του εκτελεστή για να δημιουργήσουν αστοχίες, φυγές, αντιστίξεις ή θεαματικές εναρμονίσεις.
Η μουσικότητα λοιπόν στην επικοινωνία είναι το α και το ω μιας καταληκτικής επαφής. Άλλωστε, πόσες και πόσες φορές δεν γίναμε όλοι μας μάρτυρες μιας κουβέντας που δεν έβγαλε πουθενά, μιας διαπραγμάτευσης που διακόπηκε βίαια στη μέση, μιας προσπάθειας αναζήτησης λύσεων που εκτροχιάστηκε επειδή κάποιος από τους συμμετέχοντες δεν σεβάστηκε τα μέτρα της αρμονίας, αψήφησε τις ανακουφιστικές παύσεις, επεκτάθηκε με θρασύτητα στις ουδέτερες ζώνες των σιωπών.

Και σε κοινωνικό πεδίο διερχόμαστε από μια περίοδο όπου ο υπερβολικός θόρυβος κατέπνιξε κάθε πιθανότητα αναζήτησης αρμονικών λύσεων στην υπηρεσία του συλλογικού καλού ή της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Και η ορχήστρα αυτή έπαψε να είναι καλοκουρδισμένη και να παράγει αποτελέσματα που θα μας βελτιώνουν ως κοινωνία και μονάδες από τη στιγμή που ο κάθε μουσικός αυτονομήθηκε για να εκφράσει το δικό του ρεπερτόριο παραβιάζοντας ταυτόχρονα την κουλτούρα του σεβασμού στη σιωπή και τη αναγκαιότητα τήρησης των παύσεων.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η διαφορά του θορύβου από τη μουσική όπως και της πραγματικής διαπροσωπικής επαφής από τη μάχη των ιδεών που παράγει σύγκρουση και μένος.
Στην εσκεμμένη παραβίαση των όρων αυτών των μικρών αλλά τόσο σημαντικών εκεχειριών που αποτελούν οι παύσεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου