Με τη στάση της η κυβέρνηση μοιάζει σα να προσπαθεί να χωνέψει και να εμπεδώσει πρώτα η ίδια, κάθε μέτρο που εξαγγέλλει. Νιώθεις ότι κάθε μέρα που περνάει εξαγγέλλονται ορισμένα καινούργια μέτρα, αλλά αν είσαι λιγάκι πιο προσεκτικός δεν θα σου ξεφύγει ότι είναι στην πραγματικότητα πάντα τα ίδια που εξαγγέλθηκαν και πριν από μερικές εβδομάδες ή και μήνες. Πρόκειται για μια απατηλή αίσθηση δημιουργικότητας. Ένα είδος «στρίβειν δια της εξαγγελίας», που απαντιέται από τους πολίτες με την «αποδοχή δια της μη υλοποιήσεως» και τη δημιουργία μιας αίσθησης ότι γίνονται και συμβαίνουν κάθε μέρα νέα πράγματα, αλλά τελικά , λάδι πολύ αλλά από τηγανίτα τίποτα.
Μόνο η διαρκής επιβάρυνση της ψυχολογίας των πολιτών, που για κάθε ένα μέτρο που πρόκειται να παρθεί έρχονται αντιμέτωποι με μια πυκνή δέσμη διαφορετικών διατυπώσεων σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, θυμίζει πρόσφατες αποφάσεις δεσμευτικού και επιτακτικού χαρακτήρα.
Ακούγεται συχνά, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είναι διψασμένη για αλλαγές, ακόμη κι αν αυτό δεν εκφράζεται με τρόπο άμεσο, δεσμευτικό ή ιδιαίτερο πιεστικό.
Δεν είμαι, όμως, βέβαιος, ότι το ίδιο συμβαίνει και για την πλειοψηφία του πολιτικού δυναμικού της χώρας, το οποίο ποντάρει προφανώς ακόμα πολλά στο κομμάτι του εκλογικού σώματος, από το οποίο περιμένει να εκτιμήσει αργότερα την μεγαλειώδη επίδειξη ακαμψίας που φανερώνει σε όλα τα επίπεδα.
Επίσης, πάντα υπάρχει η αίσθηση, ότι στο πίσω μέρος του μυαλού τους, οι κυβερνώντες κρύβουνε και κάποιες δεύτερες σκέψεις του τύπου ότι αφού τα κουτσο-καταφέραμε μ έναν άλφα τρόπο μέχρι σήμερα ίσως είναι υπερβολικό το να αλλάξουμε ριζικά τις συνήθειές μας τόσο γρήγορα και απότομα. Εξάλλου, η περίφημη ρήση του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος απευθυνόμενος στον τότε υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Αλογοσκούφη, του συνέστησε να αφήσει τις μεγάλες αλλαγές για αργότερα, δεν είναι κατάτι διαφορετική από την σημερινή κυβερνητική αναβλητικότητα. Μπορεί να μην το λένε το «άστο για αργότερα» ξεκάθαρα, επειδή η χώρα βρίσκεται υπό ασφυκτικό διεθνή έλεγχο, αλλά το πιστεύουν και το υλοποιούν.
Γι αυτό και κλείνουν το μάτι στα θεμελιωμένα συμφέροντα και στις συντεχνιακές ομάδες, δια της πλάγιας οδού, την ώρα που δημοσίως φαίνεται πως τους τρίζουν τα δόντια, επιφέροντας ουσιαστικές αν και φαινομενικά ανεπαίσθητες αλλαγές στα υπό κατάρτισην νομοσχέδια που τους αφορούν.
Τελικά, αυτό το θέατρο, τού να υποκρινόμαστε τους συμμορφωμένους, τους αλλαγμένους, τους συνετισμένους και τους αξιόπιστους, μάλλον δεν τραβάει άλλο και δεν πείθει κανέναν.
Και η ιστορία πάντα διδάσκει ότι η ανάγκη για μεγάλες αλλαγές, απλώς αναβάλλεται, αλλά ποτέ δεν ματαιώνεται επ αόριστον. Αναβάλλεται και επιστρέφει με πολλαπλασιαστική ισχύ και συσσωρευτική ικανότητα, καθιστώντας τες όλο και πιο επώδυνες για τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου