Η διπλωματία των ερειπίων

Τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν «λυσσάξει» το τελευταίο διάστημα σχετικά με την τύχη του «σφαγέα», «δικτάτορα» «αιμοσταγή δολοφόνου», πρώην επισήμου συνομιλητή των εκλεγμένων ηγετών τους και μέχρι προσφάτως εκλεκτού της δύσης, Μουαμάρ Καντάφι.
Τι να έχει απογίνει; που να κρύβεται άραγε; Τι τέλος να τον περιμένει; Όλα αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα απασχολούν την στιβαρή ειδησεογραφία τους.
Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν και όλες οι εναλλακτικές εκτιμήσεις συντείνουν σε μια μοίρα παρόμοια με εκείνη του Σαντάμ Χουσείν, όπως άρχισε να παραμορφώνεται την στιγμή που σταμάτησε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Δύσης και έγινε εξαιρετικά ανεπιθύμητος. Η καλύτερα , όταν η εξόντωση του αποδείχτηκε πιο συμφέρουσα από την διατήρησή του στην εξουσία.
Δεν είμαι όμως πλέον καθόλου βέβαιος ότι αυτές οι θεαματικές ανακυβιστήσεις, των κυβερνήσεων και των μέσων, παρακολουθούνται πλέον με κάποιο ενδιαφέρον από την κοινή γνώμη.
Φαίνεται πως υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο ένα είδος απαξίωσης των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα μακριά μας, η οποία από άλλους ερμηνεύεται ως σιωπηρή αποδοχή διαφόρων πολιτικό-στρατιωτικών ενεργειών, που αποσκοπούν σε πολύπλευρη και εμφατική ενεργειακή εκπροσώπηση των συμφερόντων μιας χώρας, ενώ από άλλους ως εξασθενημένη απάντηση των απενεργοποιημένων πολιτών στον πολιτικό κυνισμό της εποχής, μια αντίδραση συλλογική, που φέρνει όμως τις κοινωνίες εγγύτερα στη γαλήνια αποδοχή της αποχαύνωσης και της κοινωνικής παράλυσης.
Το νέο είναι ότι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, φαίνεται ότι επιστρέφει δυναμικά στο αγαπημένο του χόμπι, την πολιτική, γυρίζοντας την πλάτη του στον καλό του φίλο συνταγματάρχη Καντάφι, με τον οποίο τον συνέδεαν ατελείωτοι συγχρωτισμοί και πολλή καλή χημεία στην μίξη πολιτικής και προσωπικής ευχαρίστησης. Άλλωστε, καθώς είναι γνωστό τοις πάσι ότι στο χώρο της πολιτικής υπερισχύει ακαριαία η επιδίωξη του άμεσου συμφέροντος έναντι οποιουδήποτε αντιτίμου, δεν κομίζουμε γλαύκας εις Αθήνας, αν ισχυριστούμε ότι και η έννοια της προδοσίας δεν υφίσταται στις διεθνείς σχέσεις.

Ο Καβαλιέρε μοιάζει να είναι αυτήν την εποχή ιδιαίτερα δραστήριος, αφού εκτός του ότι ηγήθηκε της σύνταξης ενός προγράμματος εξπρές για την δημοσιονομική εξυγίανση της ιταλικής οικονομίας σήμερα βγαίνει και πάλι μπροστά για να υπερασπιστεί τα θεμελιωμένα και κραυγαλέα συμφέροντα της χώρας του στη Β. Αφρική, ενώ μην ξεχνούμε ότι φανερά έχει παραμερίσει λίγο και την σκανδαλώδη προσωπική του ζωή. Τι θυσία!
Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του βρίσκονται πρωτίστως τα χρυσοφόρα συμβόλαιο της αναδόμησης της κατεστραμμένης λιβυκής υποδομής, που για πολλούς αποτελούν ακόμα πιο σημαντικό θέλγητρο και από τα ίδια τα πετρέλαια, τα οποία αργά ή γρήγορα θα υποκύψουν στις διαδρομές που θα επιβάλλουν οι απαιτήσεις των ζωνών επιρροής και των πραγματικών αναγκών όπως τις διαμορφώνουν οι αγορές.
Τα μεγάλο παζάρι όμως φαίνεται να πυροδοτεί έναν νέο κύκλο μυστικών διαπραγματεύσεων με πρωταγωνιστές τους ηγέτες των χωρών της μεσογείου και με στόχο την άμεση τροφοδοσία της αγοράς με τα λιβυκά πετρέλαια και της καταστρεμμένης λιβυκής γης με τεχνογνωσία και κατασκευαστικά υλικά προέλευσης.
Από τις εξελίξεις προσπαθεί να επωφεληθεί και ο Νικολά Σαρκοζί, που διαθέτει τρομακτικά ερείσματα στις τάξεις των ανταρτών, χάρη και στην δωρεάν διαφήμιση που του κάνει ο Μουαμάρ Καντάφι σε κάθε ηχογραφημένο του μήνυμα.
Μ αυτά και μ αυτά, τα ερείπια φαίνεται πως εξακολουθούν να γεννούν πλούτο και ανάπτυξη και οι επιδιώξεις των ευρωπαίων ηγετών μόνο τυχαίες δεν είναι στην περιοχή.
Φοβισμένη και ανίσχυρη μια κάποια δημοκρατία φαίνεται πως βρίσκεται στα σπάργανα της, αλλά πριν αφεθεί στον έλεγχο των εκφραστών της, η ανάγκη των μεγάλων ηγετών είναι να διασφαλίσουν τις σταθερές προοπτικές που τους εξασφάλιζε η εμβληματική παρουσία του αμφίσημου Καντάφι στην περιοχή.
Ποιος βιάστηκε να γράψει πως «είναι κακό στην άμμο να κτίζεις παλάτια;». Και παλάτια και γέφυρες, και δημόσια κτήρια και πολυκατοικίες, θα κτίσεις, γιατί όχι; Και ο,τιδήποτε άλλο ανακυκλώσιμο, αναδιατάξιμο, αναλώσιμο και προσωρινό. Μήπως, ισχυρίστηκε τελευταία κανείς, ότι η χέρσα γη της λυβικής ερήμου αποτελεί πιο ασταθές επιχειρηματικά έδαφος από οποιοδήποτε άλλο σημείο της γης;