Ένα τελευταίο οστό, τού απομένει για να τελειώσει τη δουλειά του. Μη πάει, όμως, ο νους σας σε τίποτα υπερβολικά μικρό, όπως, για παράδειγμα, σε κανένα κοκαλάκι, κάποιου άμοιρου ζώου, ή κάτι παραπλήσιο, αλλά και ούτε σε κάτι ευκολότερα διαχειρίσιμο από αυτό που πραγματικά είναι. Εδώ μιλάμε για την προσπάθεια του Ντέιβιντ Χάξλεϊ (Κάρι Γκραντ), ενός αφοσιωμένου στην επιστημονική του εργασία παλαιοντολόγου να ολοκληρώσει την ανασύνθεση του σκελετού ενός βροντόσαυρου στο μουσείο φυσικής ιστορίας που εργάζεται.
Άρτι αφιχθείσα από το μακρινό 1938 , η ταινία του Χάουαρντ Χοκς, Bringing up Baby (ελληνικός τίτλος: Η Γυναίκα με τη Λεοπάρδαλη) κάνει μια σύντομη στάση στο ομιχλώδες μέλλον της για να μας υπενθυμίσει το αξεπέραστο στυλ που κοσμούσε τις ταινίες την εποχή της κινηματογραφικής αθωότητας.
Ταυτόχρονα, δύο είναι οι σταθερές που συνδέουν τις δύο εποχές: ο έρωτας και τα οικονομικά προβλήματα.
Και τα δύο απασχολούν με την ίδια φορτικότητα το μυαλό του Ντέιβιντ, που ξέρει πολύ καλά ότι για να μπορέσει να φτιάξει ένα βιώσιμο σπιτικό με την αγαπημένη του Άλις, συνάδελφο και συνοδοιπόρο του, στα όνειρα, στην επιστήμη και την αγάπη, θα πρέπει πρωτίστως να διασφαλίσει την συνέχιση της λειτουργίας του μουσείου, που έχει μπει μέσα πολύ βαθιά.
Ως μάνα εξ ουρανού παρουσιάζεται η επιθυμία χορηγίας εκ μέρους μιας ηλικιωμένης κυρίας της μεγαλοαστικής τάξης, η οποία έχει στο μυαλό της να ρίξει ένα εκατομμύριο δολάρια στα πόδια της επιστημονικής ομάδας του μουσείου προκειμένου να συνεχίσουν την ενδιαφέρουσα δουλειά τους,
Γ ι αυτό το λόγο, ο Ντέιβιντ προγραμματίζει να έχει ένα επαγγελματικό ραντεβού μαζί της ώστε να οριστικοποιηθεί η γενναία χειρονομία, αλλά πριν ακόμα συναντήσει την γενναιόδωρη κυρία Ράντομ έχει την τύχη ή την ατυχία να πέσει επάνω στην ανιψιά της ένα κακομαθημένο αλλά πανέμορφο πλουσιοκόριτσο τη Σούζαν (Κάθριν Χέμπορν) που ετοιμάζεται να παραλάβει από το εξωτερικό μια εξημερωμένη λεοπάρδαλη για να ικανοποιήσει ένα από τα μυριάδες καπρίτσια της.
Η κατάσταση όμως περιπλέκεται επικίνδυνα, όταν ο Ντέιβιντ, αρχίζοντας να επιβεβαιώνει στην πράξη έναν από τους πιο θεμελιώδεις νόμους της φυσικής επιστήμης, που θέλει τα αντίθετα να έλκονται για να δημιουργήσουν εκρηκτικούς συνδυασμούς, καταλαβαίνει ότι όλα είναι σχετικά στη ζωή εκτός από τον κεραυνοβόλο έρωτα, την αποδοχή της απόλυτης ρευστότητας.
Προείπαμε ότι η ταινία είναι γεμάτη από το στυλ, τη δροσιά και την αισθητική μιας άλλης εποχής. Κι αυτό είναι ευδιάκριτο σε κάθε πτυχή της φόρμας και τους περιεχομένου της. Από τον τρόπο με τον οποίο είναι φωτισμένη, και τις νευρώδεις και περιεκτικές ερμηνείες των λαμπερών πρωταγωνιστών της, αλλά και των ταλαντούχων ρολιστών που τους πλαισιώνουν , μέχρι το καλοφροντισμένο γραμμικό μοντάζ της και την καλοκουρδισμένη σεναριακή δομή της που ποντάρει περισσότερο στην ενίσχυση της αφηγηματικότητας, ίδιον των μεγάλων μαστόρων του παρελθόντος, και λιγότερο στην ακραιφνή πρωτοτυπία.
Άλλωστε, είναι μια αισθηματική ταινία που έχει στον πυρήνα της τον έρωτα γι αυτό και κάπως εξυπακούεται ότι τα μεγάλα ρίσκα που αποφεύγονται να παρθούν δικαιολογούνται από τη φύση του θέματος,-είναι συντηρητικός ή πρωτοποριακός θεός ο έρωτας;- καθώς δεν θα συμβάδιζαν με τα μυστήρια που προσπαθεί να φωτίσει για να ψυχαγωγήσει τους θεατές της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου