Ντλινγκ! (Μια μικρή… πλειοψηφία κακών επαγγελματιών)

Πωλείται ταμειακή μηχανή ηλικίας 20 Μαϊων, άθικτη, με το κουτί της.

Υπάρχουν πράγματα που τα ανέχεσαι και άλλα όχι. Κάποιες στιγμές που θέλεις πραγματικά να αντιδράσεις και να χαλάσεις τα σχέδια κάποιου που προσπαθεί να σε εξαπατήσει απροκάλυπτα. Χτες το βράδυ ήταν μια από αυτές τις στιγμές άμεσου θυμού και απόφασης για αντίδραση. Στη Θεσσαλονίκη, σ ένα ταχυφαγείο, βρίσκομαι σε μια πλατιά ουρά που αποτελείται από ανθρώπους πολύ διαφορετικών τάσεων που περιμένουνε στωικά την σειρά τους για να παραγγείλουν. Περιμένουμε σ ένα χώρο κατάμεστο, στο τέλος μιας πολύ ζεστής φθινοπωρινής νύχτας και μετράω περίπου έξι άτομα να προηγούνται όλων μας. Ορισμένοι δείχνουν αρκετά ανυπόμονοι ένω κάποιοι άλλοι γνώριμοι φυσιογνωμικά μεταξύ μας πιάνουμε σιγανό κουβεντολόι περί ανέμων και υδάτων. Η τσίκνα να σκορπίζει στον αέρα τη θλίψη και την απόρριψη της νεκρής πρωτεΐνης και γω να νιώθω σχεδόν ενοχικά που κάθε τόσο παραβιάζω την απόφασή μου να στραφώ προς έναν πιο υγιεινό τρόπο διατροφής। Βρεγμένη σανίδα. Νομίζω πως και πάλι κάποιος ανυποψίαστος νεοέλληνας στην κορυφή της ουράς φεύγει χωρίς να ζητήσει ή να πάρει απόδειξη, περίπου πενηντάρης με ψαρά μαλλιά, αλλά μάλλον από μυαλό...κουκούτσι.
Σχεδόν ασυναίσθητα πια το βλέμμα μου κατευθύνεται στην ταμειακή μηχανή που χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο ως μέσο αποθήκευσης των ρέστων.
Αμφιβάλω αν έχει περάσει έστω και ένα ευρώ από το πρωϊ στον εγκέφαλό της, ως φόρος προστιθέμενης αξίας προς το κράτος. Ντλινγκ ο δεύτερος, ντλινγκ, ο τρίτος ντλινγκ ο τέταρτος κοκ. Το χέρι της υπαλλήλου πηγαίνει σχεδόν ασυναίσθητα στο πλήκτρο της ταμειακής που ανοίγει απευθείας το θυράκι με τα ψηλά.
Διστάζω να μιλήσω γι αυτά τα θέματα γιατί πάντα βρίσκεται κάποιος εξυπνάκιας να κόψει και να ράψει τη συζήτηση στα μέτρα του. Και τελικά να δυσφημίσει τους λιγοστούς εναπομείναντες ενεργούς πολίτες.

Η μέθοδός τους είναι απλή και κάθε άλλο παρά καινούργια. «Ξεχνούν» να σου δώσουν απόδειξη και όταν την ζητάς συναντάς στα μάτια τους την έκπληξη του πρωτόγνωρου λάθους και την ολόθερμη διάθεση της αποκατάστασης. Σε κάποιες άλλες ταμειακές μηχανές, που είναι σα να βγήκαν μόλις από το κουτί, βλέπεις κρεμασμένες και αδιαχώριστες μερικές αποδείξεις σαν τσαμπιά τις οποίες στις δίνουν όλες μαζί αν κάνεις κάποια νύξη, περιμένοντας την ευγνωμοσύνη σου για την συμβολή τους στο χτίσιμο του αφορολόγητού σου. Επίσης, έχω συναντήσει μπλοκαρισμένη ταμειακή μηχανή που η υπάλληλος δεν μπορούσε να ανοίξει απουσία του εργοδότη της, παραπλανητική απόδοση εγγράφου εσωτερικής διευθέτησης παραγγελιών αντί αποδείξεως και μερικά ακόμα ευτράπελα, που θα ήταν φλύαρο να αναφέρουμε.

Γι αυτό και χάρηκα τόσο πολύ όταν βρέθηκα σ ένα από τα καινούργια αρτοποιεία που άνοιξαν στην γειτονιά μου σε κεντρικό σημείο της πλατείας, και σκίζει από δουλειά. Επειδή κατάλαβα ότι προς το παρόν τουλάχιστον, δεν προσπαθούν να ψυχολογήσουν τους πελάτες, να θυμηθούν ποιοι ζητούν απόδειξη και ποιοι όχι, και άλλα τέτοια κουλά, αλλά εκτελούν την υποχρέωσή τους χωρίς δεύτερη σκέψη. Ασυναίσθητα όλο και περισσότερος κόσμος φαίνεται πως υιοθετεί τη λογική της επιβράβευσης κατευθυνόμενος προς τους επαγγελματίες που αποδίδουν εις το ακέραιο τον ΦΠΑ, και τιμωρώντας μ έναν αθόρυβο αλλά αρκετά εμφατικό τρόπο την πλειονότητα των επαγγελματιών που λειτουργούν τις επιχειρήσεις τους με αδιαφανείς μεθόδους.

Προσωπικά έχω συντάξει την δική μου μαύρη λίστα καταστημάτων στα οποία δεν πρόκειται να ξαναπατήσω ακόμη κι αν παραμείνουν τα τελευταία στο είδος τους, ενώ με αυτήν την αφορμή θυμάμαι ότι κάποτε όταν δόθηκε σε κάποιον ο λόγος για να αναπτύξει την άποψή του για το θέμα τόνισε ότι είναι τόσο λίγοι οι άνθρωποι που ζητούν σταθερά απόδειξη ώστε να προοιωνίζεται ένα δύσκαμπτο μέλλον σχετικά με την πολυπόθητη αλλαγή της στάσης των επαγγελματιών. Με λίγα λόγια, κάτι σαν «έτσι είναι η ζωή», άλλες φορές σκληρή, άλλες άδικη, αλλά πάντοτε περιζήτητη. Εγώ νομίζω ότι πια είμαστε τόσοι πολλοί αυτοί που πλήττονται από αυτήν την κατάσταση, και αυτοί που πρόκειται να πληγούν από τις τρίδιπλες φορολογήσεις και τα αλλεπάλληλα χαράτσια με τα οποία το τεμπέλικο κράτος προσπαθεί να κλείσει τις τρύπες που προκαλούνται από την αδυναμία του να συλλέξει τους αποδιδόμενους φόρους, που έστω και ένας να αλλάζει τη στάση του απέναντι στο θέμα, τη φορά, κάτι πρόκειται να κινηθεί μέσα στα επόμενα χρόνια.

Αρκεί, να αντιπαρερχόμαστε τις θερμές υποδοχές των καταστηματαρχών να ξεπερνούμε αλώβητοι την ιδέα ότι η υπόληψή μας πρόκειται να υποστεί σοβαρό πλήγμα και να κάνουμε το αυτονόητο ώστε να ανασχέσουμε την πορεία μείωσης μισθών και συντάξεων που καλπάζει χωρίς αποτελεσματικό αντιστάθμισμα.