Αποστάσεις

Γύρισε ο χρόνος
δύο δέκατα πιο πίσω
σ ένα βλέμμα σου που πέρασε από δω
βρήκα το κουράγιο
μια αγκαλιά να σου ζητήσω
πριν σ αφήσω δακρυσμένη στο σταθμό

σφύριξε το τρένο
κι ο καπνός του ζωγραφίζει
μια καρδιά πελαγωμένη και μισή
πίσω απ τα γυαλιά μου
ένα δάκρυ ξεχειλίζει
που το μάζευα ολόκληρη ζωή

δεν θα σε φιλήσω
δεν αντέχω να σε βλέπω
να μικραίνεις στον ορίζοντα μπροστά
άργησε το τρένο
με κοιτάς και σου επιτρέπω
να μη πεις ούτε αντίο ούτε γεια

όταν θα επιστρέψεις
μ ένα φως ευλογημένο
θα με βρεις στην ίδια θέση να μετρώ
πόσο θα αντέξεις
να με έχεις κρατημένο
μακριά απ όσα θέλω και ποθώ

τρέμουνε τα μάτια
με φοβίζουν οι αποστάσεις
και οι καταστάσεις που μας ξεπερνούν
δυο λειψά κομμάτια
που θα δίνουν εξετάσεις
μέχρις ότου μια φορά να ενωθούν