Τελευταίος μαθαίνει ο ενδιαφερόμενος!

Ξεκίνησε ασθμαίνοντας η διαβολοβδομάδα της ελληνικής κυβέρνησης και της χώρας ολόκληρης. Μέσα σ ένα κυκεώνα αμφιλεγόμενων και αντιφατικών πληροφοριών, σχετικά με τις προθέσεις του γαλλο-γερμανικού άξονα, νωρίς το μεσημέρι ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου είχε συνάντηση με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, ανανεώνοντας τους δραματικούς τόνους των ημερών. Λίγο αργότερα, κατά την έξοδό του από το προεδρικό μέγαρο, μοιράστηκε μαζί μας τις δικές του απενοχοποιημένες πια ανασφάλειες και αγωνίες σχετικά με το άγνωστο ταξίδι της χώρας. Το ανθρώπινο πρόσωπο της εξουσίας σε εκδοχή αποκαμωμένη και κουρασμένη από την αναμονή, τις αμφιβολίες, ίσως και τις ενδοευρωπαϊκές ταπεινώσεις που δεν φαίνεται να ξεχωρίζουν πολίτες από πολιτικούς ηγέτες, είναι εμφανώς ανεπιθύμητο για την όραση.

Το τοπίο μουντό, βαριά φθινοπωρινό ή πρόωρα χειμωνιάτικο, σχεδόν βαλτωμένο αλλά σίγουρα ασορτί με τις διαθέσεις μας. Ακόμα και τα μεγάλα εσωτερικά μέτωπα της χώρας με τις απεργίες, τις καταλήψεις και τα βουνά από τους σορούς των σκουπιδιών να έχουν ενοποιήσει αρχαιολογικούς και μη χώρους, την ίδια την τύχη μας, να υποχωρούν στο παρασκήνιο. Στον χορό των κινητοποιήσεων μπαίνουν και τα ΜΜΕ κλείνοντας ακόμα περισσότερο τη στρόφιγγα της ήδη ελλιπούς ενημέρωσης.
Άραγε, τις επόμενες ημέρες, θα αναρωτιόμαστε: τα μύρισες τα νέα;

Δικαιωματικά όλα αυτά περνούν σε δεύτερη μοίρα. Τώρα τον τόνο των εξελίξεων δίνει μια αίσθηση επίμονης αναμονής και περιέργειας μπροστά στο αφανέρωτο μέλλον. Στο τι μέλλει γενέσθαι που κρύβει τόσο περιπαικτικά το πρόσωπό του.
Άραγε για μια έκπληξη λιγότερο ή περισσότερο επώδυνη;
Έχοντας ως δεδομένο ότι τα βάσανά μας δεν πρόκειται ούτε να εξαντληθούν ούτε καν να περιοριστούν διατηρούμε ανέπαφο το δικαίωμα να μάθουμε ποιοι ακριβώς σχεδιασμοί εξυφαίνονται για την Ελλάδα και το χρέος της. Με απλά λόγια ποιες είναι οι σκέψεις της Ευρώπης για να αντικαταστήσει τις αποτυχημένες επιλογές της στην προσπάθεια να μπει ένας πάτος στο βαρέλι και λίγο στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Αλλά κυρίως, αν η ανακούφιση ενός λαού βρίσκεται στο πεδίο των προτεραιοτήτων τους.


Την ίδια ώρα, συνεχίζεται ακάματη η παρέλαση των επαϊόντων της οικονομικής επιστήμης και διοίκησης στις τηλεοπτικές πασαρέλες, συσκοτίζοντας ακόμα περισσότερο το σκηνικό. Τα φώτα τους βαριά, αντιφατικά και αντικρουόμενα, τροφοδοτούμενα περισσότερο από πρόδηλες επιθυμίες παρά από μια τεκμηριωμένη αίσθηση επιστημοσύνης και οι δογματισμοί να κουρνιάζουνε ανήμποροι και καταβεβλημένοι. Το γενικό συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς ούτε τι γίνεται, ούτε, κυρίως, τι συνέπειες θα υπάρχουν απ όσα μέλλονται να γίνουν. Εδώ το εύρος των στησιμάτων και την επιδεικτικών κινήσεων των χεριών δεκάδων κλαδικών επαγγελματιών της οικονομίας απογυμνώνει περισσότερο το βασιλιά της συνέπειας. Κάθε φορά που αναγκαζόμαστε να πάμε λίγο παραπέρα από το φαίνεσθε κάτι αδιευκρίνιστο συμβαίνει και μας καθηλώνει σε επικοινωνιακού τύπου γλαφυρές αφωνίες. Τυχαιότητα εύκολα εξηγήσιμη.

Αλλά τελικά και η θεωρία αποδεικνύεται λειψή μπροστά στις επιταγές της πραγματικής ζωής και σίγουρα θα ευγνωμονεί την εποχή και τους Έλληνες, για την συνεισφορά τους στην βελτιστοποίηση των διαστάσεών της, εφόσον θα χρειαστεί να ρίξει τα φώτα της για να ξεστραβώσει ή να στραβώσει περισσότερο τις μελλοντικές γενιές.

Για τους πολίτες το κουράγιο δεν φτάνει, καθώς η φοροκόπωση, η ανασφάλεια και η έλλειψη προοπτικής έχουν αποδυναμώσει και τις τελευταίες ικμάδες αντίδρασης.
Όμως και άλλη επιλογή δεν φαίνεται να έχουν τουλάχιστον προς το παρόν. Τσινάνε, τσιγκλίζουν, αμφιρρέπουν και εξουθενώνονται αλλά τελικά το πικρό ποτήριον το πίνουν γουλιά γουλιά .
Βράζουμε, όμως, όλοι στο ίδιο καζάνι; Δεν θα το έλεγα, καθώς το ζοφερό περιβάλλον μπορεί να είναι ενιαίο, αλλά οι αντιθέσεις παραμένουν αντιθέσεις και οι αδικίες και ανισότητες εξίσου χτυπητές και σε περιόδους τέτοιων βαθιών κρίσεων.
Πάντα κάποιοι περνούν καλύτερα από τους υπόλοιπους, πάντα κάποιοι έχουν δουλειά και κάποιοι άλλοι όχι. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα, αλλά το ότι η αδικία οξύνεται σε βαθμό ανυπέρβλητο από το γεγονός ότι στη χώρα που βαρυγκωμά η ταλαιπωρία δεν ξεχωρίζει τους ικανούς από τους ανίκανους ή τους δουλευταράδες από τους τεμπέληδες. Είναι τυφλή και άδικη και βαθιά αναξιοκρατική όπως και η ευμάρεια η δίδυμη αδελφή της στις καλές εποχές. Μακάρι να ταυτίζονταν οι πιο ευμαρείς με τους πιο καταρτισμένους και ικανούς, θα ταν μια παρηγοριά για όλους.

Συνολικά, το προοίμιο του πειράματος φαίνεται να συναντά το τέλος του. Τώρα βλέπουμε όλοι καθαρά ότι στην ελληνική κοινωνία είχε φορεθεί ένα μαντήλι κι αφού τις έγιναν δυο τρεις απανωτές στροφές προκειμένου να απολέσει την αίσθηση του προσανατολισμού τώρα την οδηγούν μπροστά σ ένα σκηνικό που από μέρα σε μέρα αναμένεται να έχουν οικοδομήσει. Στο νέο τους αριστούργημα.
Αμφιβάλλω όμως σθεναρά για το γεγονός ότι δεν πρόκειται να δούμε τους μυωπικούς, ανερμάτιστους και αποστειρωμένους οραματικά ηγέτες που αποδεδειγμένα δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους, να ζητούν την συμβολή της τυφλόμυγας για την εξακρίβωση του σκηνικού που θα αποκαλυφθεί.
Άλλωστε, αυτό θα γίνει τμηματικά, ενώ είναι πασιφανές ότι και το βάθος μιας απόστασης μπορεί να εκτιμηθεί και να σταθμιστεί ως μέγεθος σε σχέση με την προοπτική, μόνο από όσους κληθούν να το διατρέξουν. Δηλαδή, από όλους εμάς.