Νηρηίδα

Δυο κύματα καφέ της Αμοργού
υψώθηκαν στο χείλος του γκρεμού
και φτιάξανε σπηλιές και μονοπάτια
και μία γέφυρα που πάει αλλού

τι θά βαζε ο Νώε στο σκαρί του;
αν σε αγάπαγε κι ήσουν μαζί του
δεν θα υπήρχαν ζώα ούτε ανθρώποι
μόνο του Κάιν οι απότομοι οι τρόποι

κι εγώ βαθιά στα βιβλικά σου μάτια
κοιτάζω κόσμους πού γιναν κομμάτια
πάνω στη ρίζα του κακού κοιμάμαι
κι όλο πιο λίγα πράγματα φοβάμαι

μάγισσα, ξωτικό και Νηρηίδα
γέρασε και η τελευταία ελπίδα
μα οι ελπίδες μόνες τους γεννιούνται
όταν ξυπνούν μαζί δυο που αγαπιούνται