Πλάνητας και φυγάς

Πλάνητας και φυγάς
μέσα στον κόσμο σου γυρνάς
μνήμη δεν έχεις άλλη
από του σώματός σου
δάκρυα της χαράς
μέσα στο μούστο της καρδιάς
άδειασε το κρασί
είναι ο παράδεισός σου


χώμα των εραστών
που καταβρόχθιζαν θαρρείς
τ άνομα των ληστών
και των χεριών τους τις ρυτίδες
πεταλωμένες γάτες
κι ότι πιο τρελό θα δεις
μα σε μια μέρα μέσα
θα ξεχάσεις όσα είδες

σίτεψε ο παράδεισος
κι η κόλαση γερνά
ένα καινούργιο σχέδιο
υφαίνεται στο κρύο
ψάρια μικρά η άβυσσος
και τέρατα γεννά
τίποτα δεν μαθαίνεις
πριν το ύστατο αντίο

δρόμοι και μονοπάτια
σαρκοφάγα απ τον καιρό
κάτι να πολεμάς
σου φέρνει πάντα ο αέρας
πέτρινα σκαλοπάτια
σ ένα αμίλητο βουνό
βουρκώσανε τα μάτια
της αντίπαλης ημέρας