Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Don’t Be Afraid Of The Dark (Μη φοβάσαι το σκοτάδι)


Το έτος είναι το 2011 ή κάτι κοντά σ αυτό. Χώρος δράσης της ταινίας είναι το Rhode Island όπου ο Alex (Guy Pearce) μαζί με το νέο του αμόρε την Kim (Kate Holms) και την μικρή Sally (Bailee Madison) την κορούλα του, μετακομίζουν σε ένα υπό ανακατασκευή επιβλητικό αρχοντικό του 19ου αιώνα, που είναι έτοιμο να τους υποδεχτεί. Εκεί τα πράγματα δεν πάνε ούτε στραβά, ούτε ίσια, απλώς περίεργα. Η μικρή Sally ακούει φωνές κι όταν ένα παιδί ακούει φωνές πρέπει να το παρακολουθείς πολύ στενά εξόν κι αν είναι ο Ιησούς ή ο Αϊνστάιν, οπότε και καλείς τους φίλους του και του κάνεις πάρτι. Η μικρή παρασύρεται από την περιέργεια που συνεπάγεται η ηλικία της, αλλά αντί να περιοριστεί μόνο στην αναζήτηση του μυστηριώδους θησαυρού που τα παιδιά θεωρούν ότι μπορεί ή και επιβάλλεται να κρύβεται στα συρτάρια ενός τέτοιου σπιτιού, ανοίγει το υπόγειο και ανακαλύπτει ότι πίσω από τις αρχέγονες φωνές που την καλούν σε βοήθεια κρύβονται σκοτεινά πλάσματα που επιβουλεύονται τη ζωή της.
Δεν μπορείς να μοιραστείς πολλά γι αυτήν την ταινία, στην οποία δίνεται βαρύτητα στο θέμα εμπιστοσύνη και σύνδεση σε ανερμήνευτες συνθήκες πίεσης. Η ανθρώπινη ζωή σε συνδιαλλαγή με το απόκοσμο, πολύ εύκολα στοχοποιείται και παρακάμπτει από την πορεία της. «Αν κοιτάς την άβυσσο επίμονα, θ αρχίσει να σε κοιτάζει κι αυτή, κάπως έτσι δεν το είπε ο Νίτσε; Τι συμβαίνει όμως αν ακούς την άβυσσο;
Σήμερα το φαινόμενο των ταινιών με σκοτεινά μυστηριώδη σπίτια απασχολεί λιγότερο κόσμο απ όσο στο παρελθόν και προσφέρεται λιγότερο ως θέμα για τον κινηματογράφο.
Προφανώς, οι δημιουργοί της ταινίας, στους οποίους συγκαταλέγεται από θέση παραγωγού και συν-σεναριογράφου και ο πολύς Guillermo Del Toro είχαν κατά νου την απλούστερη μορφή του ξύλινου φόβου με την οποία γαλουχήθηκαν μερικές γενιές θεατών, προσαρμοσμένη στην αποδεκατισμένη συναισθηματικά εποχή. Και πόνταραν στο γεγονός ότι ο αρχέγονος φόβος όπως και τα αιώνια ερωτήματα δεν μπορεί, παρά να αντιμετωπιστεί με ενδιαφέρον και συγκατάβαση από το κοινό. Έλα, όμως, ντε, που δεν…. Τελικά, μοιάζει σα να τσιμπάς με αποστειρωμένες βελόνες ένα ναρκωμένο σώμα, κάτι παρόμοιο που συμβαίνει άλλωστε και με τα μεγάλα ερωτήματα που αποζητούν επίκαιρες απαντήσεις.
Η ταινία που αποτελεί πειραγμένη διασκευή του βρετανικού τηλεοπτικού horror «Don't Be Afraid Of The Dark», πάσχει από έλλειψη πρωτοτυπίας-τι πρωτότυπο- απλοποίηση, και προβλέψιμη γραμμικότητα. Διαθέτει, όμως, ατμόσφαιρα, και δεν μπορείς να αρνηθείς ούτε ότι έχει κάποιες στιγμές με αρκετή αγωνία, καθώς, όπως και να το δεις, ένα απροστάτευτο παιδί που απειλείται, από έναν απροσδιόριστο κίνδυνο, αποτελεί πάντα ένα θέμα για τα αντανακλαστικά μας. Από το σκηνοθέτη Troy Nixey.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου