Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Dream House (Το σπίτι των Ονείρων)



Νεοϋορκέζος, επιμελητής εκδόσεων, εγκαταλείπει την στρωμένη καριέρα του για να κερδίσει περισσότερο χρόνο κοντά στην οικογένειά του, που μετακομίζει σ ένα νέο σπίτι γεμάτο με δυσάρεστες μνήμες.

Όχι τυχαία, αυτά τα «όνειρα» ξεκινούν με την παράθεση μιας συστάδας εικόνων που τονίζουν την οικογενειακή γαλήνη και ευτυχία. Ο Sheridan δεν κινηματογραφεί απλά την επιστροφή του μπαμπά στο σπίτι ή την σταθερότητα και την ασφάλεια που αυτή συνεπάγεται. Μας κάνει μάρτυρες του πλεξίματος μιας άθραυστης οικογενειακής σχέσης. Μας προειδοποιεί για τον πόνο που μπορεί να προκαλέσει η ακύρωση μιας αλληλουχίας στιγμών που διαπνέονται από αγάπη και συνέπεια.

Με τις κεραίες του απενεργοποιημένες απέναντι σε κάθε εξωτερικό ερέθισμα και τις διόδους διαφυγής όλες σφραγισμένες ερμητικά, ο πατέρας στρέφεται με τρομακτική προσήλωση προς την οικογενειακή θαλπωρή σα να κοιτάζει βαθιά μέσα του.

Έτοιμος να αρνηθεί την ταυτότητά του, να πακεταριστεί σε μια συμπιεσμένη γαλήνη και να πληρώσει ως τίμημα μιας ανεξιχνίαστης απειλής το να μάθει να συμβιβάζεται με την απώλεια της αλήθειας.

Σε εύθραυστα κοντινά πλάνα η γυναίκα-σύντροφος να αισθάνεται ευγνωμοσύνη για την επιστροφή του προστάτη τους στο σπίτι και τα δυο μικρά κοριτσάκια να ανακαλύπτουν μυστικές κρύπτες και δυνατότητες παιχνιδιού που δεν χωρούσαν στα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα της μεγαλούπολης.
Θα είναι, όμως, και τα πρώτα, που θα διακρίνουν την απειλή πίσω από τα θολά τζάμια του σπιτιού. Σαν μικρές Πυθίες, νομίζεις.

Ο φόβος που τώρα κυριεύει κλιμακωτά τα σώματά τους και ο σφυριχτός παγωμένος αέρας που βιτσίζει τα γυμνά κλαδιά των δέντρων αποτελούν το προοίμιο μιας ανατροπής που δεν έχει επέλθει πιο πριν.
Σαν τις ξελιγωμένες παρεμβολές του άθικτου τμήματος μιας διάνοιας σ ένα τσακισμένο μυαλό.
Τροφοδοτικές θαρρείς. Κατευθυντήριες.

Από τη φορτωμένη με υποχρεώσεις και ευθύνες Νέα Υόρκη, σ ένα χιονισμένο θέρετρο σαν κι αυτό, απομακρυσμένο από τις συμβατικές επιταγές της παγκοσμιοποιημένης αμερικανικής μητρόπολης, ο δρόμος μοιάζει να είναι στρωμένος με αγκάθια, αίμα και οιωνούς.

Το σπίτι εγκιβωτίζει ένα μεγάλο μυστικό , που όταν αποκαλυφθεί θα ενσκήψουν ένα σωρό πιεστικά ερωτήματα, μερικά από τα οποία θα προσπαθήσουν να εξιχνιάσουν την αδιαφορία των γειτόνων να συντρέξουν την απειλούμενη οικογένεια.

Με αφορμή ένα άκρως επίκαιρο θέμα- όπως είναι η ένοπλη βία στην Αμερική και όχι μόνο- ο Ιρλανδός ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής τοποθετεί το θέμα του ακριβώς στο σημείο της διατομής του κοινωνικού σύμπαντος με το προσωπικό, προσθέτει μεταφυσικές υπόνοιες και καταπιάνεται με ένα ψυχολογικό θρίλερ, δίνοντας σάρκα και οστά σε έναν ακόμη χαρακτήρα της ευθύνης και της αποστολής, μέσα από μια ύπουλα μειλίχια ιστορία για την πανταχού παρούσα βία και τις καταστροφικές συνέπειές της στις ζωές των ανθρώπων, με σφιχτό σενάριο, ώριμη σκηνοθεσία, καλοφροντισμένα κάδρα, εξαιρετική φωτογραφικά, υποφωτισμένη ατμόσφαιρα με λίγα φώτα να αντανακλούν στους τοίχους, ζωηρές σκιές και κορεσμένα χρώματα, αλλά και πετυχημένη ηχητική επένδυση.

Η τυχαιότητα, που δεσπόζει στην ιστορία ως δύναμη που ενισχύει την ανάγλυφη δομή του κόσμου και η απουσία ηθικών διλημμάτων συμβαδίζουν πειθήνια με τους ακαριαίους ρυθμούς της μοίρας.

Όχι τυχαία, λίγο πριν το τέλος ένας ποταμός διάσπαρτων αναμνήσεων συναντά την αλληλουχία που προστάζει η κατανόησή τους και οι χαρακτήρες αποτυπώνονται ως ατόφια, ανθρώπινα πλάσματα, που αντιστέκονται στην ακύρωση και αποζητούν την διόρθωση της στρέβλωσης και την αποκατάσταση της αλήθειας, μια γνώριμη εμμονή του σημαντικού σκηνοθέτη.

Έτσι, ξεπροβάλλουν ολόγυμνοι, απροστάτευτοι και σημαδεμένοι από τη μοίρα, αλλά και παράλληλα απαλλαγμένοι από το βάρος του ανεξιχνίαστου, ούτως ώστε να πράξουν ξανά το χρέος τους απέναντι στη ζωή και να κοιτάξουν μπροστά.


ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 7/10



Σκηνοθέτης: Jim Sheridan
Παίζουν: Daniel Graig, Rachel Weisz, Naomi Watts

Τρομερές εισαγωγές

Τα καράβια για να βρουν
το νησί τους θέλουν χάρτη
κι όλα όσα ειπωθούν
να μην βγαίνουν απ τον φράκτη
θέλουν οι άγονες γραμμές
για να ανθίσουν δρομολόγια
και οι άγονες στιγμές
μετρημένα θέλουν λόγια

τρομερές εισαγωγές
για μικρό «κυρίως θέμα»
όταν λάμπουν οι φωνές
το περίσσευμα είναι ψέμα
τρομερές εισαγωγές
για μια τόση δα ουσία
ο χρυσός και οι σιωπές
ίδια απέκτησαν αξία

κλείνεις δώδεκα λεπτά
γύρω γύρω από το θέμα
θέλει το όνειρο μαγιά
και τα λόγια σάρκα κι αίμα
κλείνεις δώδεκα λεπτά
σε ανύπαρκτα λιμάνια
είναι λίγα τα πολλά
και θλιμμένη η περηφάνια

τρομερές εισαγωγές
για μικρό «κυρίως θέμα»
όταν λάμπουν οι φωνές
το περίσσευμα είναι ψέμα
τρομερές εισαγωγές
για μια τόση δα ουσία
ο χρυσός και οι σιωπές
ίδια απέκτησαν αξία

Για ένα «γεια» έχει επιστρέψει

Ούτε μοσχάρι θα σφαζόταν
ούτε χαρά θα καμωνόταν
για την επιστροφή του ασώτου
στα μέρη του έρωτα του πρώτου

με χέρια αδέξια να πλύνει
από της μοναξιάς τη δίνη
δυο πιάτα δίχως να τα σπάσει
πάλι το στοίχημα να χάσει

γύρισε ο άσωτος στα μέρη
που του χαν στήσει το καρτέρι
μα έχει διακόψει κάθε σχέση
στα τάρταρά τους δεν θα πέσει

για ένα «γεια» έχει επιστρέψει
και δεν του παίρνουν άλλη λέξη
μόνο τυχαία θα τον βλέπουν
κακό γι αυτόν όσοι προβλέπουν

πέταξε μια χούφτα χαλίκια
για τα στερνά τα συχαρίκια
φυλετική βόρεια μύτη
στίχοι βουνίσιοι από την Κρήτη

ανοιχτοκάστανη παλάμη
διπλά αγκίστρια στο καλάμι
του ασώτου σύμπλεγμα εφόδου
στο άγριο γλέντι της εξόδου

κόκκινο της σκουριάς στα χείλη
με τα πολλά μείναμε φίλοι
σχέση αδιάφορη και πλήξη
σαν κάθε θέμα πού χει λήξει

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Κει που γεννιούνται οι μύθοι

Ο ουρανός κατέβηκε
κάτω απ τα σύννεφά του
και η σελήνη βρέθηκε
ξάφνου στο αγκάλιασμά του

στου κόσμου το καθρέφτισμα
όλα διπλά έχουν γίνει
του ουρανού το ψεύδισμα
αγάπησε η σελήνη

ο νόμος όταν απλωθεί
της φύσης και καρπίζει
ανοίγουν οι στερνοί κρουνοί
και η στιγμή γυαλίζει

ο σκίουρος δεν κιότεψε
όταν στο παραμύθι
ο λύκος τον συνόδεψε
κει που γεννιούνται οι μύθοι

ο σκίουρος δεν κιότεψε
και βαλανίδια τρώει
κι ούτε η ζωή λιγόστεψε
μόνο το ανθρωπολόι

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Πίνακας

Πίνακας γόνιμων μερών
μιας φύσεως εκτροτικής
παιδιά των κρίνων των λευκών
και της παλιάς μαιευτικής

πίνακας άπορων νεογνών
μιας αλυσίδας τροφικής
γιορτή της μνήμης των καρπών
της άδειας σκέψης της λειψής

πίνακας μαύρος σχολικός
με κιμωλίες τσιριχτές
κλείνει του Αιόλου ο ασκός
μένουν απ έξω οι μαθητές

πίνακας όψιμων νεκρών
με τις παλάμες σφαλιστές
επιθανάτιων εντριβών
λάδια στις σάρκες τις γλυφές

Από τη λύση ως το πρόβλημα

Δεν είμαι τύπος ερμηνευτικός
όποιος κατάλαβε, κατάλαβε
δεν μου αρέσει να εξηγώ τα πως
έφριξε όποιος με ανάλαβε

ξέχασα να μιλώ για χρήματα
βαρυστομάχιασα και τρέχω
σκαρώνω αδιάκοπα αινίγματα
δεν με διαβάζουν μα το αντέχω

αν αντιστρέψεις τα συνθήματα
θα πέσουνε ψιλά απ τις τσέπες
ζαμπόν, σαλάτες και μηνύματα
και γρουσουζιά χωρίς καθρέπτες

προβάρω ρόλους μα η παράσταση
δίχως κοινό δεν ξεκινάει
σαν μαριονέτα σε διάσταση
τα νήματά της που πετάει

και από τη λύση ως το πρόβλημα
η διαδρομή είναι για μένα
σαν μαραθώνιος δίχως νόημα
και τα έπαθλα όλα ραγισμένα

Μποναβεντούρα

Η ψυχή μου κινδυνεύει
μού χουν μείνει χίλια πέσος
κάτι εμπρός της ανιχνεύει
τηλεφώνα μου αμέσως

ψυχική αιμορραγία
κωμική αδιαφορία
Αυγουστίνος και χαρτούρα
Ρωμαϊκή, μποναβεντούρα

αλφαβήτα διορθωμένη
των Λατίνων ειμαρμένη
χίλια πρόσωπα η θεότης
ποδηλάτης η ανθρωπότης

αν δεν πέσεις δεν μαθαίνεις
τις πληγές σου πώς να δένεις
να σηκώνεσαι δεν ξέρεις
αν δεν πέσεις και υποφέρεις

νερωμένα καφεδάκια
και μπαγιάτικα κουλούρια
κρώζουν άγρια κοράκια
πίνουν αίμα τα τσιμπούρια

επιστράτευσα ευκολίες
κόντρα στις παλιές δειλίες
η ψυχή μου κινδυνεύει
τον εαυτό της παζαρεύει

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Κάτω η χούντα του ESET



Photo: "Μ ένα μουστακάκι μοιάζει του Γιωργάκη"


Ζητήσαμε από τον Χάρη Καραγκουνίδη (37 ετών-οικιακά) να μας πει τη γνώμη του για το περίφημο antivirus ESET Nod 32 και ακούστε τι μας είπε: (αληθινή μαρτυρία)

«Μετά από προτροπές αρκετών φίλων μου, αποφάσισα να δοκιμάσω το antivirus ESET Nod 32. Στην αρχή νόμιζα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι ο υπολογιστής μου είχε βαρύνει υπερβολικά ενώ επιβραδύνθηκε και κάθε μου ενέργεια σχετική με την πλοήγηση στο διαδίκτυο. Ένιωθα βέβαια ασφαλής αλλά τι να το κάνω. Στη συνέχεια κατάλαβα ότι δεν μου άνοιγε ούτε τα αρχεία torrent ούτε και ορισμένα προγράμματα απαραίτητα για τη δουλειά μου. Μια φορά μάλιστα που προσπάθησα να μπω σ ένα σάιτ όπου υπήρχε μια φωτογραφία με μια κοπέλα που φορούσε ένα φουστάνι που έφτανε μέχρι λιγάκι πάνω από το γόνατο της, το ESET μου μπλόκαρε την ενέργεια. Τέτοια καταπίεση έχω να νιώσω από την εφηβεία μου. Είναι σχεδόν αυταρχικό, δεσποτικό, απολυταρχικό, δεν το αντέχω άλλο. Γνωρίζω ότι κάποτε τα παιδιά έφευγαν από το σπίτι τους για να ζήσουν μακριά από τους γονείς τους. Σήμερα φεύγουν για να ζήσουν μακριά από το ESET. Θα το άλλαζα ευχαρίστως με το παλιό μου antivirus.
Πως αισθάνομαι μετά από τρεις μήνες χρήσης του antivirus ESET Nod 32; Σαν πενηντάχρονος που ζει ακόμα με τη μάνα του…