Αναχωρήσεις

Μιας και το ταξίδι ήταν τόσο μακρινό
και το κρύο είχε απλωθεί σ όλη τη χώρα
ο αγγελιοφόρος μάταια έχανε καιρό
θα έπρεπε να έφευγε από ώρα

μα κάτι τρεμοέπαιζε στο βάθος του μυαλού
μια σκέψη που εξασθένιση του φέρνει
του μυθικού βεζίρη το βασίλειο του κενού
να τον κρατήσει πίσω καταφέρνει

το κράτος τον εδιόρισε στους μέσους λειτουργούς
στα πασαλίκια κάποιοι τον παινεύουν
τα δέματα που κουβαλά εξαρτώνται απ τους καιρούς
τα γράμματα ποτέ δεν περισσεύουν

στους κήπους της κολάσεως τα θαύματα αργούν
και οι αφίξεις γίνονται το βράδυ
γιατί πάντα διστάζουν όσοι νέα κουβαλούν
γιατί η ζωή ανθίζει στο σκοτάδι;

Η κάθε αναχώρηση διασταύρωση γεννά
το νέο το καλό ανηφορίζει
μα όταν είναι η τσάντα με τα νέα πιο βαριά
αδιάφορα η στιγμή πάντα σφυρίζει