Η πρώτη παρωδία του Χίτλερ δια χειρός, Τσάρλι Τσάπλιν,
την περίοδο που η ναζιστική θηριωδία
ξεκινάει να αποκαλύπτει το φρικιαστικό της πρόσωπο, θρυλείται ότι ενόχλησε τόσο
πολύ τον Γερμανό δικτάτορα ώστε να διατάξει την δολοφονία του χαρισματικού
δημιουργού.
Ο «Μεγάλος Δικτάτορας»
δεν αποτελεί την καλύτερη ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, αλλά σίγουρα μια από αυτές
που ανέπτυξαν την πιο πλατιά και διαχρονική μυθολογία. Η θρυλική, πολιτική και
αντιπολεμική ταινία του Τσάπλιν έκανε την έξοδό της στις αίθουσες τον Οκτώβριο
του 1940, λίγους μήνες προτού η Αμερική μπει στον πόλεμο εναντίον των Ναζί και
αποτελεί μια πικρή κωμωδία με εξαιρετικούς συμβολισμούς για τον αυταρχισμό, τον
αντισημιτισμό, την εξωπραγματική φιλοδοξία, την πολιτική τρέλα, την πλαστικότητα
των μαζών και την ελαστικότητα των συνειδήσεων, στοιχεία που συχνά οδηγούν στις
μεγάλες ιστορικές τραγωδίες.
Δύο άνθρωποι τόσο ίδιοι
εξωτερικά, αλλά τόσο διαφορετικοί τελικά, ο αρχηγός ενός φασιστικού κράτους κι ένας
ανυποψίαστος εβραίος κουρέας υπήκοος του ίδιου κράτους παίρνουν σάρκα και οστά
από τον ίδιο τον Τσάπλιν, στην πρώτη ομιλούσα και ηχητική ταινία του, με τη
χαρακτηριστική υδρόγειο πάνω στο γραφείο του δικτάτορα και την συγκλονιστική
καταληκτική ομιλία του Χίνγκελ να αποτελούν μέχρι και σήμερα δύο από τα πιο
αναγνωρίσιμα στοιχεία ανθολογίας του παγκόσμιου κινηματογράφου.
