Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Ο Λούκι Λουκ πληγώθηκε από Ελληνίδα γκόμενα


Στην άγρια δύση κράταγε ο Κινέζος το πλυντήριο
και δίπλα, στο εντευκτήριο, γι ασήμαντη αφορμή
τουλούμιαζε ένα δυο ο σερίφης για το κρατητήριο
που πριν απ το εγερτήριο γινόντουσαν καπνοί

ο Λούκι Λουκ πληγώθηκε από Ελληνίδα γκόμενα
που του άλλαξε τη φράντζα και διέκοψαν εκεί
δεν ήξερε ο καημένος πως από τα συμφραζόμενα
καμιά Ελληνίδα δεν μπορείς επαρκώς να ερμηνευθεί


κι η Καλαμίτη Τζέην που ξεπάστρεψε στα χρόνια της
το τρυφερό το πόδι που λυμαίνονταν τη γη
το Λούκι Λουκ αγάπησε πιο πάνω κι απ τα εγγόνια της
αυτά που ονειρεύτηκε πως θα φερναν μαζί

καμιά διακόσια χρόνια δεξιότερα απ το σύμπαν τους
ο κυρ Ηλίας πούλαγε στολές και κομφετί
τα πρώτα βρέφη πέρναγαν δειλά από το ΠΙΚΠΑ τους
κι ο Κοσκωτάς διέβλεπε μια τρύπα ηγετική

φιστίκια νέα και παλιά ανακάτευε ο «Πλάτανος»
και ο κύριος Σάββας ήτανε μια εναλλακτική
στο κυλικείο η «θείτσα» πάντα όρθια κι ακάματος
και κάποιο ρόλο έψαχνε ο «γωνιακός» να βρει 

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Hope Springs (Ποτέ δεν είναι αργά)


Ρομαντική κομεντί με πρωταγωνιστές τους Meryl Streep και Tommy Lee Jones στην πρώτη τους συνεργασία, και τον παλιό συνεργάτη της Streep τον έμπειρο David Frankel( The Devil Wears Prada) να υπογράφει τη σκηνοθεσία.

Το σενάριο αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού της Kay και του Arnold που μετά από 30 χρόνια γάμου καταφεύγουν στη βοήθεια ενός ειδικού για να περισώσουν ότι έχει απομείνει ζωντανό από την κουρασμένη σχέση τους.
Αυτός δεν είναι άλλος από έναν φημισμένο σεξολόγο, τον οποίο υποδύεται o Steve Carell, που θα αναλάβει την σεξουαλική θεραπεία του ζευγαριού, με στόχο να τους οδηγήσει εντός μίας εβδομάδας και πάλι στο κρεβάτι του πόθου.

Γυρισμένη πάνω σε μια λιτή αφηγηματική γραμμή, και με μια σκηνοθεσία που δεν κραυγάζει, αλλά που αντίθετα προσπαθεί να εκμαιεύσει αβίαστες ερμηνείες για να αναδείξει τα πιο ποιοτικά στοιχεία του σεναρίου της Vanessa Taylor, το Hope Springs διαθέτει αυθεντικότητα, πνεύμα και ζεστασιά, μιλώντας, χωρίς να κουράζει για τις σεξουαλικές και ανθρώπινες σχέσεις όπως αυτές διαμορφώνονται μέσα στο πλαίσιο της αποστασιοποίησης που πυροδοτεί η συνήθεια, του φόβου της επαφής, αλλά και της φυσιολογικής ψυχρότητας  που προκαλεί η πολύχρονη συμβίωση.

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Άει στο διάολο ρε, άει στο διάολο


Ένας πρώην ηλίθιος που υποβιβάστηκε πρόσφατα σε χρυσαυγίτη με πλησιάζει τις προάλλες στο γυμναστήριο, την ώρα που κάνω διάδρομο μιλώντας με μια κοπέλα που βρίσκεται δίπλα μου.
Στέκεται μπροστά μου και στηλώνει τα μάτια του στις λιγοστές γκρίζες τρίχες που κοσμούν τους κροτάφους μου. Μας διακόπτει.
-Τι έγινε κωλόγερε; μου λέει. Αποφάσισες να ξαναγυμναστείς, παππού;
Η κοπέλα άλλαξε τριάντα χρώματα. Εγώ ναι μεν κάνω ότι χαμογελάω αλλά είμαι ν ανοίξει η γη να με καταπιεί. Άει στο διάολο από δω ρε, του λέω. Αει στο διάολο.
Λίγο αργότερα τον γιακαδιάζω στα αποδυτήρια και του λέω.
-Καλά ρε τενεκέ. Δεν βλέπεις ότι μιλάω με κοπέλα. Άει στο διάολο.
Αυτός παίρνει απολογητικό ύφος και λέει:
-Ρε Χάρη συγγνώμη, εγώ να βοηθήσω ήθελα. Αφού ξέρω ότι της αρέσουν οι μεγάλοι.

Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε σάουνα και πασοκτζής


Νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την άποψη που λέει ότι κάθε γυμναστήριο είναι μια μικρογραφία της πολιτικής κατάστασης που επικρατεί στην κοινωνία.
Έτσι λοιπόν παρατηρούμε ότι:

Οι ακροδεξιοί δουλεύουνε συνήθως όγκο
Οι ακροαριστεροί δουλεύουνε συνήθως γράμμωση
Ο οπαδοί του ΚΚΕ κάνουν διάδρομο , κοιλιακούς και ραχιαίους
Οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν αερόμπικ
Οι Νεοδημοκράτες κάνουν συντήρηση (τέσσερα σετ από δέκα επαναλήψεις με τα ίδια ακριβώς κιλά μέχρι να πεθάνουν)
Τέλος οι πασοκτζήδες προτιμούν τις λύσεις χαλάρωσης που μπορούν να τους προσφέρουν δυνατότητες όπως αυτές των  σάουνα, χαμάμ, μασάζ κτλ

Τανομένος σορβάς αλά αμερικέν


Μου λέει γνωστός μου χρυσαυγίτης.
-Άσε Χάρη, βρήκα ένα τατουάζ να κάνω, καταπληκτικό. Πάνω πάνω θα υπάρχει ένας ολόχρυσος Σταυρός. Μετά θα γράφει μολών λαβέ  και από κάτω θα είναι ο Λεωνίδας μ ένα σπαθί και μια ασπίδα στα χέρια.
 Εγώ, ακούγοντάς τον, σκέφτομαι ότι δεν αναγεννήθηκε μέσα τους μοναχά η πολιτική παρακαταθήκη του Χίτλερ, αλλά και η καλλιτεχνική.

Κατάντια

Να σε γουστάρει τρελά μια γυναίκα μεγαλύτερή σου επειδή της αρέσουν οι μεγάλοι!

Παππού μάς τά χεις κάνει γιάρμα

Δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό από το βλέπεις έναν παππού να κάνει κολλητηλίκια με τους εγγονούς του, λέγοντας πράγματα του στυλ: τι ωραίο συγκρότημα που είναι οι Άμπα, πολύ μου αρέσουνε  ή, τι κρίμα που σκοτώσανε εκείνο το καλό παιδί, τον Εγγλέζο, τον Λένον. Είχε πολλά ακόμη να προσφέρει.

Ψέμματα;


Δυο αδελφές μαλώνουν στη μέση του σαλονιού.

-Αν κάτι δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου λέει η μία είναι να πετάξω χαρτί τουαλέτες και σερβιέτα στην λεκάνη του καμπινέ.
Η άλλη απαντάει: -Κι εγώ αν κάτι δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου είναι να ξεχνάω μέσα στην φρουτιέρα τα εσώρουχα και τα καλτσόν μου.

Κάπου στην άκρη του δωματίου, ο παππούς τους, ογδόνταεπτά τόσων ετών κάθεται βυθισμένος στην πολυθρόνα του και ακούει σ ένα σιντί που παίζει την συγκλονιστική φωνή της Άννας Νετρέμπκο. Τις ακούει να μαλώνουν για ώρα προτού αντιδράσει και πει με στόμφο βαρύτονου:
Ωωωωω. Μην ασχολείσθε με μαλακίες.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Τεϊκερίστας και Καληνυχτάκιας (Take Care)


(Σύγχρονοι Έλληνες μπον βιβέρ, που κερνάνε αφειδώς γκόμενες και κατόπιν επιστρέφουν άπραγοι στο σπίτι τους, έχοντας ακούσει «Take Care» και «καληνύχτα» αντίστοιχα)


Συναντηθήκανε προχθές στα πλατανάκια
ο τεϊκερίστας με τον καληνυχτάκια
για να μιλήσουν για τα κατορθώματά τους
και τι πετύχανε με τα κεράσματά τους

ο τεϊκερίστας κέρασε δυο σε μια μέρα
και ο καληνυχτάκιας τρεις απ την Δευτέρα
ο ένας πήρε ως αντάλλαγμα «Take Care»
κι ο άλλος μία καληνύχτα που τον καίει

η μάνα του τεϊκερίστα το πετάει
χωρίς αντάλλαγμα κανένας δεν κερνάει
εξόν απ τον ηλίθιο το γιο μου
που σε κεράσματα σκορπάει το μισθό μου

εσύ κερνάς κι αυτή σου λέει «να προσέχεις»
τι άνδρας είσαι εσύ εγωισμό δεν έχεις;
Πετάγεται στη μέση κι ο καληνυχτάκιας
Κυρά Μαρία, της λέει, ο γιος σου είναι μαμάκιας

Σκάσε, του λέει ο τεϊκερίστας, βόδι
που δεν της έπιασες ακόμα ούτε το πόδι
μέχρι το σπίτι της την πας αργά τη νύχτα
για μια ψυχρή και τυπική της καληνύχτα

χίλιες φορές καλύτερα τεϊκερίστας
παρά καληνυχτάκιας κι εραστής της πίστας
εγώ τουλάχιστον κερνάω μετρημένα
και στα σκυλάδικα δεν πάω σαν εσένα

προσβλήθηκε και έκλαψε ο καληνυχτάκιας
του λέει: έτσι ήσουν πάντοτε παρτάκιας
καληνυχτάκιας όμως να το ξες γεννιέσαι
ενώ τεϊκερίστας θέλεις και περνιέσαι

αντάλλαξαν στο τέλος μια διπλή συγγνώμη
γιατί είχαν ραντεβού με μι Άννα και μια Υβόννη
και φύγαν πριν απ τις 8 απ τα πλατανάκια
ο τεϊκερίστας με τον καληνυχτάκια

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

The Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 2


Η μικρή Renesmee, ο καρπός του έρωτα της Bella και του Edward, μπαίνει στο στόχαστρο των Volturi, οι οποίοι επιτίθενται στην οικογένεια των Cullen για να ξεκαθαρίσουν μια για πάντα τους λογαριασμούς τους.

Η επιστροφή του δημοφιλούς εφηβικού franchise εξακολουθεί να λειτουργεί ως πόλος έλξης για τους φίλους του είδους, κλείνοντας τον επιτυχημένο εμπορικά τίτλο της σειράς Twilight, που είναι πιθανότητα και η τελευταία που θα δούμε.
Η ταινία αποτίνει φόρο τιμής στον καταραμένο έρωτα του Edward και της Bella, των δύο ερωτευμένων βρικολάκων που ανανεώνουν εκ νέου τους όρκους παντοτινής αγάπης τους σε μια ταινία διαδικαστικού χαρακτήρα, που προσκαλεί το φιλοθεάμων κοινό να ανατρέξει στα περασμένα επεισόδια ενός  μελοδραματικού ρομάντζου που πέρασε από αρκετές διακυμάνσεις και περιπέτειες.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Ας είναι και πλούσιος, αρκεί νά ναι καλό παιδί


Το τελευταίο διάστημα ανέλαβα να ψήσω μια κοπέλα για τα πραγματικά αισθήματα που τρέφει για λόγου της ένας φίλος μου, γνωρίζοντας ότι γι αυτήν ο χαρακτήρας του άνδρα είναι το α και το ω.

-Μαράκι, της λέω, δεν πρόκειται να συναντήσεις ξανά τέτοια ψυχή. Ο Σπύρος είναι πολύ πονόψυχος άνθρωπος. Στον ελεύθερο του χρόνο μάλιστα προσφέρει εθελοντικά βοήθεια σε απόρους, ενώ συγκεντρώνει τρόφιμα και τα μοιράζει στους φτωχούς γείτονές του, και μαζεύει αγγλόφωνα βιβλία για να τα στέλνει στη βιβλιοθήκη ενός φτωχικού χωριού στην Αφρική.
Για να φανταστείς, νοιώθει συμπόνια ακόμα και για τον Βενιζέλο και  το ΠΑΣΟΚ. Για τέτοιο παιδί μιλάμε!

Αν ξέρεις να την φτιάχνεις τη γυναίκα...


Ξέρεις τι με απελευθερώνει εμένα Χάρη; μου λέει; Να τριγυρίζω γυμνή στο σπίτι μου γνωρίζοντας ότι δεν με παρακολουθεί κανένας. Εσένα τι σε απελευθερώνει πιότερο;
Φσσσσσ. Εγώ ερεθίστηκα πιο πολύ απ όλα από το πιότερο και κατάλαβα ότι έπρεπε να φανώ αντάξιος της εκμυστήρευσης της.

Εμένα, λέω, με απελευθερώνει περισσότερο να γράφω γυμνός και να ανεβάζω κείμενα στο Blog μου, γνωρίζοντας ότι δεν με διαβάζει κανένας.

Εν βρασμώ αυγού!

Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν μπορεί να καταλάβει την γερμανική λογική που υπερασπίζεται την άποψη ότι μόνο μέσα από την σκληρή και άγρια λιτότητα θα προκύψει η ανάκαμψη της οικονομίας, αν δεν εντρυφήσει βαθύτερα στην γερμανική κουλτούρα, η οποία συνοψίζεται στην παροιμία: “αδυνατίζοντας έρχεται η όρεξη”

Δυο άξιοι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα


Πριν από μόλις λίγες ημέρες  ένας τρομερός καυγάς ξέσπασε ανάμεσα σε δύο ανέργους που περίμεναν στην ουρά για να περάσουν από συνέντευξη για μια θέση εργασίας σε μία νεοσύστατη επιχείρηση.
-Εγώ έχω δύο πτυχία έλεγε ο ένας.
-Ναι αλλά εγώ έχω και μεταπτυχιακό απαντούσε ο άλλος
-Εγώ όμως μιλάω τρεις γλώσσες και όχι δύο σαν εσένα επανήρθε ο πρώτος
-Ναι αλλά εγώ γνωρίζω επτά προγράμματα και όχι μόνο πέντε σαν εσένα ανταπαντούσε ο δεύτερος κ.ο.κ.
Για να μην τα πολυλογούμε, την δουλειά την πήρε τελικά κάποιος τρίτος που είχε δύο γνωστούς και τέσσερις γνωριμίες.

Των μονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν


Περισσότεροι από το 50% των σημερινών υπαλλήλων του ΟΑΣΘ είναι συγγενικά πρόσωπα παλιότερων εργαζόμενων του οργανισμού, αναφέρει πρόσφατη έρευνα.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Άντε τώρα εσύ να συγκριθείς με τον Χαρούν


Μου λέει: το τελευταίο διάστημα η γυναίκα μου είναι μέσα στην γκρίνια.- Δεν φέρνεις πολλά λεφτά, δεν με βγάζεις έξω, δεν πάμε πουθενά, έχουμε μήνες να αγοράσουμε κάτι για το σπίτι. Η κατάσταση έχει γίνει αφόρητη.
-Η γυναίκα σου βλέπει τούρκικα; ρωτάω.
-Ναι, δεν χάνει ούτε ένα. Ακόμα κι αυτά που παίζονται ίδια ώρα τα γράφει, λέει
-Ωχ, λέω εγώ
-Τι;;;, μου λέει. Είναι σοβαρά τα πράγματα;
-Σοβαρά; Μόνο σοβαρά; του λέω. Την έβαψες.

Πώς να συντάξετε ένα επιτυχημένο βιογραφικό


Δεδομένου ότι κάποια στιγμή όλοι λυγίζουν, η πίεση που του ασκήσανε   απέφερε τελικά το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Άλλωστε, στην εποχή μας, όπως και σε κάθε εποχή, όποιος πετυχαίνει κάτι που για τους άλλους φαίνεται υπερβολικά δύσκολο, φροντίζει πάντα να κρύβει επιμελώς τα μυστικά της επιτυχίας του για να συντηρεί κάποιο μύθο, ώστε οι υπόλοιποι να καίγονται από περιέργεια και φθόνο..
Αυτός λοιπόν ο τύπος κατάφερνε και καταφέρνει πάντοτε να βρίσκει δουλειά και μάλιστα ακόμα και σε καιρούς χαλεπούς και χωρίς πολιτικές γνωριμίες και τέτοια. Τώρα δεν θα τον άφηναν να φύγει αν δεν τους αποκάλυπτε πως τα καταφέρνει.
Τον έβαλαν μέσα στην καφετέρια με το ζόρι, τον κάθισαν σε μια πολυθρόνα, τον κέρασαν καφέ, και τον κρατούσαν ένας απ τα δεξιά κι άλλος απ τα αριστερά για να μην τους ξεφύγει από πουθενά. Για καλό και για κακό ζήτησαν και από τον ιδιοκτήτη να κλείσει την πόρτα. Εκείνος είδε και απόειδε και έσπασε. Κι άρχισε τελικά να κελαηδάει:

«Τίποτα σπουδαίο ρε παιδιά» απάντησε το παλικάρι μετά από τις αφόρητες πιέσεις που δέχθηκε.
«Όλα είναι θέμα διατύπωσης του βιογραφικού. Όλη η ιστορία είναι το πώς θα κρύψεις επιμελώς σπουδές, ταλέντο και προϋπηρεσία».

Κεραυνοβόλα εργασία!


Εγώ τον ήξερα ως ένα αγανακτισμένο χρυσαυγίτη που έψαχνε τους τελευταίους μήνες για δουλειά χωρίς αποτέλεσμα και που σκότωνε το χρόνο του στο youtube διασκεδάζοντας με βιντεάκια τύπου το “πουλάκι τσίου”. Κι ως κάποιον που είχε περάσει ως συμβασιούχος από το δημόσιο, που είχε κατά το παρελθόν επιδοτηθεί πολλάκις από το κράτος, και που μιλούσε με μίσος και επιθετικότητα για τους ξένους που "μας παίρνουν τις δουλειές".
Μεσοβδόμαδα όμως που τον είδα  ήτανε άλλος άνθρωπος. Ακόμα κι όταν μας πλησίασε ένας Αφγανός μικροπωλητής με δύο ζευγάρια παπούτσια στα χέρια, εκείνος είπε:  “ Όχι αγόρι μου ευχαριστώ, δεν θα πάρω”. Εγώ τον κοιτούσα έκπληκτος με την ευχάριστη αυτή αλλαγή.
-Τι έπαθες ρε φίλε; λέω. Ερωτεύθηκες; -Όχι, μου λέει. Κάτι δυνατότερο. Βρήκα δουλειά.

Κρυπτογραφημένο μήνυμα


Πόσα πράγματα ν αλλάξεις
πόσα πράγματα ν αλλάξεις
στον καθρέπτη αν δεν κοιτάξεις

του στουρνάρα το στικάκι
του στουρνάρα το στικάκι
ξάφνιασε τον Μεϊμαράκη

αν μαγείρευε η Βίσση
αν μαγείρευε η Βίσση
θά χε νου ο λαός και κρίση

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

ΣΧΟΛΙΟ: Δράσεις κατά της Χρυσής Αυγής πριν νά ναι αργά


Το πολιτικό σύστημα άργησε να αντιμετωπίσει το τερατούργημα της μισαλλοδοξίας.
Τώρα οι τακτικές και τα φαινόμενα εκφοβισμού και ρατσισμού μολύνουν σταδιακά την κοινωνία και κυρίως τα σχολεία και τις ψυχές των νέων ανθρώπων. Ο εχθρός είναι ορατός. Είναι η Χρυσή Αυγή, η νεοναζιστική οργάνωση που διευρύνει την ακτίνα επιρροής της, είναι ο φασισμός που εκτρέφεται στις ψυχές όσων αισθάνονται αποκλεισμένοι από κάθε είδους ευκαιρία, αλληλεγγύη, αυτούς που διαλάθουν της προσοχής της κοινωνίας. Αλλά δεν είναι όμως μόνο αυτοί που αντιμάχονται την συνύπαρξη και την συμφιλίωση των λαών, την μη κατάταξή τους σε πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, είναι και μια μερίδα «αγανακτισμένων» δημόσιων λειτουργών που αισθάνονται θιγμένοι από τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Οι ίδιοι που δρούνε εκ του ασφαλούς και ζούνε εις βάρος όσων δεν έχουν ούτε τον χρόνο, ούτε και την δυνατότητα να εκφράσουν την πραγματική αγανάκτησή τους για την καπήλευση του δημόσιου τομέα από αυτούς.

Συστηματικές δράσεις για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της σχολικής βίας ανακοίνωσε πρόσφατα το υπουργείο Παιδείας επιδεικνύοντας νωθρά και υπνωτισμένα αντανακλαστικά καθώς και αδυναμία ιεράρχησης προτεραιοτήτων.

Τα πλοκάμια της Χρυσής Αυγής πολλαπλασιάζονται με βάση μια συγκεκριμένη επικοινωνιακή τακτική. Κανένα κτύπημα λεκτικό ή πραγματικό της οργάνωσης δεν είναι τυχαίο. Κάθε της ενέργεια αποσκοπεί στην εξοικείωση των Ελλήνων πολιτών με μια σειρά τρομακτικών αξιών. Όχι δεν είναι τρομακτικές αξίες ούτε η πατρίδα ούτε η θρησκεία ούτε η οικογένεια, αλλά είναι ο αποκλεισμός και η εκδίωξη οτιδήποτε περισσεύει από αυτό το κάδρο.  Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αντιδράσει, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα να συστρατευθεί ώστε να μην επιτρέψει να εδραιωθεί η τερατογένεση που επενδύει στα ταπεινότερα και πιο φοβικό ένστικτα των ανθρώπων.

Και να στρέψει ιδιαίτερα την προσοχή της στα σχολεία εκεί όπου θα κερδιθεί η θα χαθεί η μάχη εναντίον του εκφασισμού των συνειδήσεων. Να σταθεί στο πλευρό των εκπαιδευτικών που δεν ευθυγραμμίζονται στο τρίπτυχο «πατρίς θρησκεία, οικογένεια» να επενδύσει στην οικουμενική σημασία των αρχαίων ελληνικών αξιών.

Δεν τρώω με τύπους σαν κι εσάς


Μου έφαγε το μάγουλο, τούτο το μαύρο δάκρυ
που χύνεται ολημερίς σαν πιάνει ο νοτιάς
δεν τρώω με τύπους σαν κι εσάς, μου είπες κάποιο βράδυ
 μωρή μαλάκω τι θα πει πως μοιάζω με μπελάς

οι πάντες είναι φιλικοί, να σε χαϊδέψω θέλω
μα μου γυρνάς τον κώλο σου κι όλο μονολογάς
σκάσε μου λες και διάλεξε, εμένα ή το πινέλο
ε όχι δα το απαύτωσες το πράγμα μονομιάς


συνέχεια γλύφονται γατιά μα οι άνθρωποι στεγνώνουν
κι αποπατούν στα σκοτεινά άστεγοι που κρυώνουν
ας μην εμπούκαρες εδώ, περίμενα επισκέψεις
οι νέοι τριπάρουν στο κενό για να μην τους πιστέψεις

χέσε με, δεν σ αγάπησα, κι αν κόλλημα τραβάω
είναι γιατί έκανα όπισθεν κανά δύο φορές
κι έχασα την φρεσκάδα μου και στα όρθια κουτουλάω
είναι γιατί δεν έσκασα από στεναχώρια χθες

Ο Εραστής (Μαργκερίτ Ντυράς)


Στην αποικιακή Ινδοκίνα του μεσοπολέμου ένα λευκό κορίτσι 15 ετών  αψηφά όλους τους κανόνες των φυλετικών διακρίσεων και αναπτύσσει μια περίεργη για τα δεδομένα της εποχής σχέση με έναν πλούσιο Κινέζο που έχει τα διπλά της χρόνια. Όταν το κορίτσι θα επιστρέψει στην Γαλλία θα του μείνει η ανάμνηση ενός μετέωρου και αλησμόνητου έρωτα. Με το γνωστό και υποδειγματικά μοναδικό στυλ γραφής της η Μαργκερίτ Ντυράς αυτοβιογραφείται ανασύροντας επώδυνες αναμνήσεις από τις σχέσεις της με τα πρόσωπα της οικογένειάς της,  τους σχολικούς περιορισμούς και την μύηση στον έρωτα και τον αισθησιασμό σε ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά της μυθιστορήματα που απέσπασε και το βραβείο Goncourt το 1984.

Ο Ιρλανδός υπολοχαγός (Μάρτιν Μακντόνα)


Το θέμα της κοινωνικής, οικογενειακής, επαναστατικής και κατασταλτικής βίας επανέρχεται συχνά στα θέματα του θεατρικού συγγραφέα, Μάρτιν Μαντόνα.
Ο άνθρωπος ανυπεράσπιστος απέναντι σε οποιαδήποτε αδικία γίνεται σε βάρος του, .θεατής της βίας και του αίματος με αχαρτογράφητα και ακατοχύρωτα ακόμα ορισμένα από τα δικαιώματά του βρίσκει διέξοδο στην αυτοδικία που πάντοτε οδηγεί σε ένα τραγικό τέλος.

Σιγανή βροχή (Ναγάι Καφού)


Μέσα από τις επιστολές που απευθύνει ο “κύριος του Σαϊσεντό” στην Γκέισα Κο-Χαν παρεμβάλλεται ένας πλούτος σχολιασμών για το παρελθόν που σβήνει μέσα στα πηκτά χρώματα του νέου δειλινού, την αναπόφευκτη φθορά, και την αντικατάσταση των παλιών αξιών από νέες, μια αφήγηση που οδηγεί βαθμιαία στην παραίτηση και την εγκατάλειψη των προσπαθειών.
Ο Ιάπωνας συγγραφέας Ναγάι Καφού γράφει στη δεκαετία του είκοσι την “Σιγανή Βροχή”, ένα έργο που αποπνέει μελαγχολικό άρωμα, προσδίδοντας στο κείμενό του αρκετές πινελιές ποιητικού λυρισμού, και αναδεικνύοντας  γενικότερα στοιχεία του Ιαπωνικού πολιτισμού. Πρόκειται για έναν από τους πιο σημαντικούς και αναγνωρισμένους Ιάπωνες συγγραφείς του περασμένου αιώνα.

Χωρίς Φτερά (Γούντι Άλεν)


Εκτός των πασίγνωστων πλέον δραστηριοτήτων του στους χώρους του κινηματογράφου και της μουσικής ο Γούντι Άλεν απασχόλησε κατά καιρούς και τον χώρο των εκδόσεων ,δημοσιεύοντας κυρίως στο περιοδικό New Yorker μερικά σπαρταριστά ευθυμογραφήματα γύρω από τα θέματα που επανέρχονται διαρκώς στην προβληματική του: τον θεό, την αρρώστια, τον θάνατο, το σεξ, τις γυναίκες, τον κόσμο της τέχνης και της επικοινωνίας. Το Χωρίς Φτερά αποτελεί την δεύτερη συλλογή ευθυμογραφημάτων του μεγάλου Αμερικανού δημιουργού.

Εσωτερικός Μετανάστης (Αρκάς)


Χιούμορ, βάθος, νόημα. Τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από τον Αρκά στην δεύτερη του απόπειρα να συγγράψει θεατρικό κείμενο που στέφεται με την ίδια ακριβώς επιτυχία που είχαν οι “Εχθροί εξ αίματος”. Ο μεγάλος Έλληνας δημιουργός επωφελείται από την ένταση των συμβολισμών που του προσφέρει η διαλεκτική ενασχόλησή του με τα μέρη του ανθρώπινου σώματος και παραδίδει ένα εξαιρετικά εύστοχο κοινωνικό σχόλιο για το μεγάλο πρόβλημα της ξενοφοβίας και των χειρίστων αντανακλαστικών ταυτότητας που αυτή προκαλεί.

Άπαιχτες 2 (Μαϊτένα)


Η εξαιρετική σκιτσογράφος από την Αργεντινή ξαναχτυπάει με το ένατο άλμπουμ της που κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Η Μαϊτένα αντλεί την έμπνευσή της από τις μικρές δυσκολίες της καθημερινότητας, τις ανθρώπινες σχέσεις, την περιπλοκότητα της επικοινωνίας και τα χάσματα μεταξύ γενεών και φύλων, κερδίζοντας φανατικούς αναγνώστες σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Τα ιερά λεφτά




Δεν έχει και μεγάλη σημασία το μέρος που γνωριστήκαμε. Για την εξυπηρέτηση της ιστορίας μόνο, ήταν ένας χώρος καλλιέργειας των καλών τεχνών. Ο κ. Λ. ήταν άψογα ντυμένος ,  μ ένα κοστούμι που δεν ήταν των ειδικών περιστάσεων, σένιος, 83 ετών. Μου είπε ότι σταμάτησε να εργάζεται μόλις πριν από πέντε χρόνια. Οι λέξεις που χρησιμοποιούσε μύριζαν σαπούνι, χοντροκομμένη τάξη και αφιλόξενη ηθική.
Αυτοσυστήνομαι κι εγώ με μια αμυντική σεμνότητα. Εσείς οι δημοσιογράφοι είσαστε όλοι αλήτες, λέει, με τον πιο φυσικό τρόπο στον κόσμο και στρέφει το κεφάλι του δεξιά αριστερά περιμένοντας επικρότηση. Η γενίκευση με ενοχλεί τρομερά, ιδιαίτερα από έναν άνθρωπο της προκοπής του, αλλά δεν υπερασπίζομαι την ενόχλησή μου, παρά μόνο το γεγονός ότι δεν είμαι πια δημοσιογράφος. Τον ρωτάω τι δουλειά έκανε και μου λέει ότι ήταν αρχιτέκτονας και εργολάβος σε δημόσια έργα. Καγχάζω με νόημα, αλλά ζυγίζω προσεκτικά την κάθε λέξη μου, συνυπολογίζοντας την ηλικία του. Προφανώς ο ηλικιωμένος κύριος δεν παραδοξολογεί αποκλείοντας το σινάφι του από την συνομοταξία των αλητών.

Γρήγορα η κουβέντα ξεγλιστράει από τον αρχικό της στόχο και επιλέγει μια γραμμική  διαδρομή. Τον βρίσκω κουραστικά θρησκευόμενο, αλλά με καθησυχάζει κάπως το γεγονός ότι μοιάζει με άνθρωπο που έρχεται από μια άλλη εποχή όπου υπήρχαν ακόμα κάποιες έστω αμφιλεγόμενες αξίες μαζί με ορισμένες βεβαιότητες και σταθερές. Δεδομένου ότι μου μιλάει με ευλαβική έπαρση για τον άγιο προστάτη του, τον Σπυρίδωνα, και μου φιγουράρει τις γνώσεις του σχετικά με την αγιογραφία και  τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους ο άγιος φύλακάς του έχει αναπαρασταθεί κατά το παρελθόν, αποδέχομαι το θεολογικό πλαίσιο της συζήτησης κατά την οποία αυτός, ένας επιστήμονας από τους καλύτερους της εποχής του, που συχνά συναγελαζόταν με δημάρχους, υπουργούς και τοπικούς βουλευτές, όπως συνομολογούν και οι υπόλοιποι παριστάμενοι, βαυκαλίζεται για το γεγονός ότι κάποτε ένας αγράμματος μοναχός στο άγιο όρος μίλησε με κολακευτικά λόγια γι αυτόν και τις διπλές σπουδές του στη μηχανολογία και την αρχιτεκτονική. Νιώθω παράξενα.
Τελικά αφήνει να υπονοηθεί και ένα παράπονό που έχει από τον άγιο προστάτη του επειδή τον τελευταίο καιρό δεν του κάνει όλες τις χάρες. Προσεκτικά ξεγλιστρώ από τη συζήτηση και χάνομαι στον προθάλαμο του εργαστηρίου.

Στο μυαλό μου όμως υπάρχουν ακόμα τα τελευταία του λόγια, τα οποία μοιάζουν με ασβέστη πάνω στις ρωγμές ενός ετοιμόρροπου τοίχου φτιαγμένου από συμπαγείς αντιφάσεις. Ο κ. Λ., στα 83 του χρόνια, παρουσιάζεται σε μένα, έναν άγνωστο του,  μετανιωμένος πικρά από το γεγονός ότι δεν αξιοποίησε πλήρως όλες τις ευκαιρίες που του είχαν παρουσιαστεί για να βγάλει περισσότερα λεφτά, παρότι όπως παραδέχεται, στην Ελλάδα βγάζει λεφτά μοναχά όποιος κλέβει. Απολογιστικά και μεταχρονολογημένα φαίνεται πως έχει αποδεχτεί τα μέσα που θα άγιαζαν τον ανεκπλήρωτο σκοπό.  Κατόπιν μου λέει, ότι τώρα πια αισθάνεται ξοφλημένος, παρά το γεγονός ότι στέκεται στα πόδια του κι  έχει μια καλή σύνταξη και τη γυναίκα του στο πλευρό του και τρία υγιή παιδιά που ακολούθησαν το επάγγελμά του, επειδή έτσι ήθελε ο θεός, αλλά και δυο τρομερά εγγόνια.. Και προσθέτει ότι όλες αυτές οι δημιουργικές ασχολίες με τις οποίες καταπιάνεται τώρα, όπως για παράδειγμα η ζωγραφική, είναι απλώς τρίχες, αφού δεν μπορούν να του αποφέρουν χρήματα, τα μόνα , όπως λέει, που έχουν αξία στην εποχή μας. Παρατηρώ ότι δεν κάνω καμιά προσπάθεια να τον μεταπείσω σχετικά με το γεγονός ότι αισθάνεται ξοφλημένος.
Αντίθετα τον αφήνω να ανανήψει και να βρει μόνος του το χαμένο του πνεύμα, τον προορισμό του. Και πράγματι, μετά από λίγες μόνο στιγμές εκκωφαντικής σιωπής ο άγιος προστάτης του ίσως τον βοηθάει να τα καταφέρει. Τον βλέπω να ξεπετάγεται σαν ελατήριο από την καμπουριαστή στάση της ηττοπάθειας που είχε προσωρινά υιοθετήσει και να λέει σαν να ζητάει συγχωροχάρτι από τη ζωή ή σα να προσπαθεί να μην προκαλέσει περισσότερο το πεπρωμένο του  ότι δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ στη ζωή μας γιατί αυτό που έχει σημασία πάντα είναι το τι κάνουμε από εδώ και πέρα για να βγάλουμε λεφτά.

Κάτω απ το σπίτι του Φραγκή


Έπεσα θύμα διαβολής
γι αυτό μη με παρεξηγείς
μονάχα αυτός κι οι προβολείς
μωρό μου υπάρχουνε επί γης

είμαι πιο γήινος θαρρώ
κι από τον κρεοπώλη αυτό
που γράφει στίχους στο χαρτί
όταν τυλίγει κεφαλή

σαν τον τραγουδιστή της Τζαζ
που δραπετεύει απ το Αλκατράζ
γι αυτόν γεννήθηκε ο ουρανός
για το Last Christmas ο Χριστός

μονάχα αυτός κι οι προβολείς
μωρό μου υπάρχουνε επί γης
τη νύχτα φέγγει στο μισό
τη μέρα λάμπουνε κι οι δυο

να διαδηλώσουμε μαζί
κάτω απ το σπίτι του Φραγκή
που κάθε χρόνο τρεις φορές
θολές κτυπά αναρρωτικές

κάτω απ το σπίτι του Φραγκή
που μπήκε επί Κουρουμπλή
να διαδηλώσουμε μαζί
και ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ

κάτω απ το σπίτι του Φραγκή
που τον πληρώνουν οι άφραγκοι
να οργανώσουμε μαζί
μία διαδήλωση γιορτή

Μομφή


Σε τρώει ο πόλεμος που δεν κήρυξες
η άσκοπη, παρατεταμένη αιματοχυσία που δεν προκάλεσες
η οικογενειακή ειρήνη που επέτρεψες να αναπτυχθεί
εις βάρος της ανάγκης σου να αλλάξεις τον άλλον, πλήρως και ριζικά
οι κοινωνίες και οι άνθρωποι είναι εξουθενωτικό να αλλάζουν κάθε τόσο
από πολιτικούς και εραστές που μέμφονται την αυθεντικότητά τους 

Σταμάτα νά σαι Βουλγαρίδης και γίνε Άλκης Γιαννακάς





Από του γάμου σας τη μέρα
στράβωσε μία και καλή
για μίαν άσπρη μπομπονιέρα
που την περίμενε λαδί

και από τότε κάθε μέρα
γκρίνια, ξεσπάσματα, κραυγές
γιατί δεν έκανες καριέρα
γιατί αντιμίλησες εχθές

στο διάλειμμα απ τα τουρκικά της
σε θέλει μεγαλοπρεπή
μία ζωή με τα νερά της
σε λέει ρηχό κι επιρρεπή

κάθε δαρμένος τελικά
παίρνει μια δεύτερη ευκαιρία
από αυτήν που τον τραβά
μέσα στη μαύρη δυστυχία

δεν έχω πείρα από αγάπη
δεν έχω ακούσει σ αγαπώ
από την έλλειψη της ξέρω
γι αυτό μονάχα θα σου πω


 αν θες στ αλήθεια να ξεφύγεις
απ τα δεσμά που κουβαλάς
σταμάτα να σαι Βουλγαρίδης
και γίνε Άλκης  Γιαννακάς


Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Ιφιγένεια



Τρέχω για κάποιο ασαφές, μελλοντικό αποτέλεσμα
δεν ξέρω αν το κανα σαφές, ή αν έβγαλες συμπέρασμα
το περιγράφει κι η ιστορία στις δυο γενιές υπάρχει μία
που δεν την βρίσκεις πουθενά μες στα βιβλία

Και την σκιά μου κυνηγάω
σε μία χώρα που αγαπάω
μα δεν την πάω
σαν Ιφιγένεια μπροστά μου
σε σιγανή φωτιά η γενιά μου
θα δώσει μάχη για τα υποδήματά μου

πόλεμος τρωικός κι ειρήνη
τροϊκανή κι ό,τι απομείνει
κόπηκε και ο σαββατιάτικος καφές
να επιζήσουμε, για ποια όνειρα μου λες;


τώρα θα γίνουνε δουλειές για μια ασαφή νεότητα
θ ανθίσουνε και πασχαλιές ζήτω η αιωνιότητα
μα μια γενιά κάπου στη μέση πού γάιδαρό δεν είχε δέσει
θα βρει μια νέμεση που δεν θα της αρέσει

Και την σκιά μου κυνηγάω
σε μία χώρα που αγαπάω
μα δεν την πάω
σαν Ιφιγένεια  μπροστά μου
σε σιγανή φωτιά η γενιά μου
θα δώσει μάχη για τα υποδήματά μου

πόλεμος τρωικός κι ειρήνη
τροϊκανή κι ό,τι απομείνει
κόπηκε και ο σαββατιάτικος καφές
να επιζήσουμε, για ποια όνειρα μου λες;



Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Άραγε να ναι αλήθεια αυτό που ζούμε;


Κλείσε ένα φως, να περισσέψει το σκοτάδι
και βάζω μπρος να βγούμε αγκαλιά απ το βράδυ
μου λες οι άντρες πια δεν χαϊδεύουνε πολύ
από την ίδια πέτρα, χέρια και ψυχή

Άραγε να ναι αλήθεια αυτό που ζούμε;
ή μήπως κόσμους να αναπολούμε, φανταστικούς;
άραγε να έχουμε κι άλλα να πούμε;
ή εγώ πως μιλάω να προσποιούμαι
κι εσύ πως ακούς;

Κλείσε ένα φως πιο καθαρά να ιδωθούμε
δεν ξέρω πως αλλά μου αρκεί να κοιταχτούμε
τα μάτια είναι φοβισμένα σαν μικρά παιδιά
που κρύβουν μάταια όποια έκαναν ζημιά

Άραγε να ναι αλήθεια αυτό που ζούμε;
ή μήπως κόσμους να αναπολούμε, φανταστικούς;
άραγε να έχουμε κι άλλα να πούμε;
ή εγώ πως μιλάω να προσποιούμαι
κι εσύ πως ακούς;

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει


Η νέα ταινία των αδελφών Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι που εντυπωσίασε στο φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου, ενθουσιάζοντας κοινό και κριτικούς, απέσπασε την Χρυσή Αρκούδα και το βραβείο Οικουμενικής επιτροπής.
Αφετηρία της σεναριακής ιδέας ήταν μια επίσκεψη των Πάολο και Βιτόριο στη φυλακή Ρεμπίμπια στα προάστια της Ρώμης στη διάρκεια της οποίας έπεισαν κάποιους κρατούμενους και τον υπεύθυνο για την καλλιτεχνική τους αναμόρφωση να συμμετάσχουν σε μια κινηματογραφική διασκευή του «Ιούλιου Καίσαρα» του Σαίξπηρ.

Οι δύο θρυλικοί κινηματογραφιστές, που διανύουν αισίως την όγδοη δεκαετία της ζωής τους, εστιάζουν σε πιο αφανείς ανθρώπους και στην αποτύπωση εσωτερικών καταστάσεων και κινηματογραφούν με αποστασιοποίηση ένα συναισθηματικό και υπαρξιακό ταξίδι, φροντίζοντας για τον επιμελή τρόπο λήψης κάθε σκηνής.

Η ταινία η οποία γυρίστηκε με φόντο το αληθινό περιβάλλων των φυλακών μιλάει για τη δύναμη της τέχνης μέσα από τη διεκδίκηση της εσωτερικής ελευθερίας, αγγίζοντας θεμελιώδη ερωτήματα όπως σε ποιο βαθμό πρέπει μια κοινωνία να στερεί το άτομο από την ελεύθερη βούληση και μαζί με αυτή από κάθε δυνατότητα αυτοδιάθεσης, έκφρασης και χειραφέτησης.

Η ομάδα των εγκλείστων αναγνωρίζει μέσα στο έργο του Σαίξπηρ τις θεραπευτικές ιδιότητες της τέχνης και στρατεύεται με ωριμότητα στις ήρεμες απαιτήσεις ενός σκηνοθέτη που δεν επεμβαίνει κανονιστικά στις ερμηνείες τους.

Κι όταν φτάνει η μέρα της πρεμιέρας η αίσθηση της εκπλήρωσης ενός σκοπού αναδεικνύει την μοναξιά των φυλακισμένων ενώπιον ενός κοινού ετερόκλητου αλλά και ιδιαίτερα θερμού.

Τελικά η αντιμετώπιση των δυσκολιών για την υλοποίηση της παράστασης μόνο προσωρινά επιτρέπει στους κρατουμένους να ξεχάσουν τον εγκλεισμό τους.

Κι όταν μετά τον μεγάλο θρίαμβο επιστρέφουν στα κελιά τους, εκστασιασμένοι ακόμα από την επαφή τους με τον πολιτισμό, έχοντας ανακαλύψει την ομορφιά των μεγάλων ρόλων και της γοητευτικής όσο και απεριόριστης σχέσης του έργου με το κοινό, κατευθύνονται στωικά προς το παράθυρο του κελιού τους, ατενίζοντας τα θολά όρια ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, στην αθωότητα και την ενοχή.

Αν πονέσεις, πες μου να συνεχίσω

Αφού, κατά τα φαινόμενα, ο πλήρης διαχωρισμός εκκλησίας κράτους ακόμα αργεί, καθώς απαιτεί πολιτική βούληση, συνταγματική αναθεώρηση και έναν άλλο λαό, η τρικομματική κυβέρνηση με τον φετινό προϋπολογισμό επιχειρεί να ανοίξει θέμα διαχωρισμού σεξ -αγάπης.

Τις πταίει για τον εκτροχιασμό;


Σε εκτενείς προδημοσιεύσεις από το νέο του βιβλίο, με το οποίο προσπαθεί να διερευνήσει τις αιτίες για τον εκτροχιασμό από την οικονομία των δανεικών, των επιχορηγήσεων, του ρουσφετιού, και της σχεδόν καθολικής διαφθοράς, προχωράει το τελευταίο διάστημα ο Κώστας Σημίτης.
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ο πρώην πρωθυπουργός, αυτή τη φορά όχι μόνο δεν θα περιαυτολογήσει σχεδόν καθόλου, αλλά στη μία και μοναδική φορά που θα χρησιμοποιήσει το όνομά του σε ολόκληρο το βιβλίο, θα το εξοβελίσει κάπου εκεί ψηλά σε μια ακρούλα στην κορυφή του εξωφύλλου του.



Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Hatfields and McCoys


Στα χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο στις ΗΠΑ δύο οικογένειες βρίσκονται στα πρόθυρα μιας νέας αιματοχυσίας. Οι αιτίες είναι μικρές αλλά εξαιρετικά βαθιές. Η πρωταρχική είναι η διαφορά στη φιλοσοφία των δύο αρχηγών τους, που φέρνει μια παρεξήγηση, η οποία αντί να διαλευκανθεί εν τη γενέσει της, προκαλεί μια αλυσίδα δραμάτων και μια βεντέτα, που όμοιά της δεν γνώρισε η αμερικανική γη.
Ο Κέβιν Κόστνερ δεσπόζει σε μια από τις πιο ώριμες ερμηνείες της καριέρας του ως Devil Anse Hatfield σε ένα καλογυρισμένο και καλά μελετημένο τηλεοπτικό γουέστερν για την οικογενειακή  τιμή, τη δικαιοσύνη και την εκδίκηση, διάρκειας τριών επεισοδίων των 90 λεπτών έκαστο και με την υπογραφή του αξιόπιστου History Channel.

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου


Η πολυτάραχη ζωή της μεγάλης Ελληνίδας στιχουργού και ποιήτριας Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου μέσα από χαρακτηριστικά στιγμιότυπα που συνθέτουν ένα αφηγηματικό παζλ, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στη συγκίνηση και το γέλιο τοιχογραφώντας την  εποχή της ώστε να μας κάνει εντέλει κοινωνούς των μυστικών της βιωματικής δημιουργίας.

 Η θεατρική παράσταση που αναγνωρίστηκε με αρκετά βραβεία από το κοινό και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές σε κείμενο και σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια και με τη Νένα Μεντή σε μια συγκινητική ερμηνεία ξεδιπλώνει τις μεγάλες ιστορικές και πολιτικές στιγμές της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας   και τις ζυμώνει με την δημιουργία του τραγουδιού που ιεροποιεί τον άνθρωπο, εξανθρωπίζοντας τα άγρια ένστικτά του. Στην παράσταση, που είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο της Ρέας Μανέλη “Η γιαγιά μου η Ευτυχία” (εκδόσεις άγκυρα), η ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου αντανακλά τα πιο αυθεντικά και γνήσια υλικά που διαθέτει η ελληνική ψυχή προκειμένου να ξεπεράσει  τις εθνικές τραγωδίες και τις κακουχίες της καθημερινής βιοπάλης, συστήνοντάς μας εκ νέου μερικές από τις κολώνες του σύγχρονου Ελληνικού πολιτισμού, όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη, ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης, με τους οποίους συνομιλεί για τα αιώνια και τα προσωρινά της ύπαρξης, τις δυνατότητες μεγαλείου αλλά και μικρότητας της ψυχής, το αύριο που δεν έρχεται ποτέ και την συγκέντρωση στο διαρκές και αυτοτροφοδοτούμενο παρόν.

Από το Λούβρο στο Τελλόγλειο


Την ευκαιρία να απολαύσουν 82 συνολικά έργα μεγάλων δημιουργών από το μουσείο του Λούβρου θα έχουν οι φιλότεχνοι στη Θεσσαλονίκη έως τις 27 Ιανουαρίου 2013.
Η έκθεση «Ευρώπη και Ελληνικοί Μύθοι: 16ος-19ος αιώνας»  φιλοξενείται από το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ και εντάσσεται στις δράσεις για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης.
Αξεπέραστες στο πέρασμα του χρόνου φόρμες, προπαρασκευαστικά σχέδια κορυφαίων δημιουργών όπως Ραφαήλ, o Annibale Carracci, o Tiziano, o Rembrandt, o Rubens και ο Ingres, εικονογραφήσεις και πίνακες που αντανακλούν την ευρεία ελληνομάθεια των μεγάλων δημιουργών  αλλά και των παραγγελιοδόχων τους και που έλκουν την καταγωγή τους από γραπτές πηγές αλλά και από τα λίγα αρχαία πρότυπα από σπουδαία ελληνιστικά η Ρωμαϊκά γλυπτά του Βατικανού, εκτίθενται στην κυρίως αίθουσα του Τελλογλείου , την ίδια ώρα που στους υπόλοιπους ορόφους φιλοξενούνται μεγάλα έργα Ελλήνων ζωγράφων και μια έκθεση φωτογραφίας για τα 100 χρόνια της Θεσσαλονίκης.

UNPLUGGED (Σάββας Πουρσανίδης)



Εμπνευσμένος από το παρελθόν, όπου μέσα του κρύβονται τα μεγάλα μυστικά της δημιουργίας των ανατομικών σχεδίων, και προφανώς εκστασιασμένος από τις ανεπανάληπτες δυνατότητες του κιαροσκούρο, ο καλλιτέχνης Σάββας Πουρσανίδης στήνει μια ιδιότυπη θεατρική ατμόσφαιρα, χρησιμοποιώντας κάρβουνο και μολύβι σε μικρές ή τεράστιες επιφάνειες που σε τίποτα δεν συνάδουν με την συμβατικότητα των παραδοσιακών καμβάδων, αποτυπώνοντας σιλουέτες γυμνών ανθρώπων που λικνίζονται υπό τους ήχους μιας εσωτερικής μουσικής κρατώντας στα χέρια τους διάφορα παραδοσιακά μουσικά όργανα όπως πνευστά, έγχορδα και ζουρνάδες.
Το προϊόν αυτής της τέχνης  είναι καθηλωτικό, αντισυμβατικό και σίγουρο δηλωτικό του υποδόριου φόβου που εκφράζουν αυτές οι καταραμένες μορφές στον προαύλιο χώρο ενός αχαρτογράφητου και μυστηριώδους κόσμου. Στην αποθήκη 9 στο λιμάνι Θεσσαλονίκης

Βρε κάτι μάτια


Βρε κάτι μάτια που απαιτούσαν χωρισμό
Και τώρα που δακρύζουν για συγχώρεση
Μα όσο ο μήνας θα μας τρέφει δεν ξεχνώ
τι μαχαιριά διπλή, η οπισθοχώρηση

βρε κάτι μάτια που κοιτούσαν στο κενό
και τώρα ξεχειλίζουν από νόημα
σαν παναγιές που αρνηθήκαν τον Χριστό
σαν άλογα που κουτσαθήκαν πρώιμα

μα έτσι θέλει αυτός που φτιάχνει τη ζωή
και που τα αστέρια βάζει πάντα σε μια τάξη
να επιστρέφει αυτός που πρέπει να πειστεί
πόσο πολύ ο άλλος έχει αλλάξει