Όταν ήμουν τριών χρονών μια τσιγγάνα είπε στη μητέρα μου: “ο γιος σου κάποτε θα γίνει μεγάλος και τρανός”. Κι εκείνη συνεσταλμένη και ταπεινή, όπως πάντα, απάντησε: “Καλό παιδί να γίνει κι όλα τ άλλα...”
Όταν έγινα δέκα χρονών ο δάσκαλός μου είπε στην μητέρα μου: “ο γιος σου κάποτε θα γίνει μεγάλος ποδοσφαιριστής”. Κι εκείνη συνεσταλμένη και ταπεινή, όπως πάντα, απάντησε: “Καλό παιδί να γίνει κι όλα τ άλλα...”
Όταν έγινα δεκαεπτά η καθηγήτριά που μας έκανε πολιτική οικονομία είπε στη μητέρα μου: “Ο γιος σου κάποτε θα διαπρέψει και θα γίνει ή μεγάλος επιχειρηματίας ή μεγάλος πολιτικός”. Κι εκείνη συνεσταλμένη και ταπεινή, όπως πάντα, απάντησε: “Καλό παιδί να γίνει και όλα τ άλλα...”
Σήμερα που όλοι της λένε τι καλό παιδί που έχεις εκείνη δε λέει τίποτα περισσότερο από ένα βιαστικό “ναι ναι”. Κι ύστερα χάνεται χωρίς πολλές πολλές κουβέντες μέσα στο πλήθος, δικαιωμένη, συνεσταλμένη και ταπεινή, πνίγοντας μέσ στα χείλη της ένα βασανιστικό λυγμό ικανοποίησης, περηφάνιας και χαράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου