Κι εγώ που ξέχασα να γράφω για οτιδήποτε άλλο πια...

Των στίχων μου η κρίση όταν  γίνει

δεν θά χει τίποτα από εμάς πια μείνει

ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε η αγάπη μας

ούτε η βαθιά αυτή που μού φερες οδύνη

των στίχων μου η κρίση όταν  γίνει

μα εσύ τη δόξα τους τη γεύτηκες βαθιά, εσωτερικά

και ήξερες απ την αρχή αν άξιζαν

κι εγώ που ξέχασα να γράφω για οτιδήποτε άλλο πια

αδιαφορώντας για όσα επίμονα με τσάκιζαν

σου παραδίδω το στυλό μου, το μολύβι, τα χαρτιά

κι αυτά τα δάχτυλα που κάποτε σε άγγιζαν

κι αυτό το κάρβουνο που καίει μες την ίδια τη φωτιά

απ τον Ιούνη που τα πάντα σε φυλάκιζαν

γιατί μου φτάνει που τα μάτια σου τα δάκρυσα

γιατί μου φτάνει που το σώμα σου το άνθισα

γιατί μου φτάνει τελικά που σε αγάπησα