Γαλάζια αράχνη

Δεν έμαθα πώς να σε χάσω

γι αυτό δεν ξέρω να σε ψάξω

τόσο ψαχτά να αφουγκραστείς

στις ρίζες του αίματός μου ζεις

της λησμονιάς το πεπρωμένο

μέσα στο στήθος βυθισμένο

πάνω στη φλόγα του χορού σου

ξερή η πορφύρα του φιλιού σου

λευκό το γέλιο σου ακόμη

κι όλη τη γη μεμιάς κυκλώνει

μοιάζεις με μια γαλάζια αράχνη

που ιστούς σε σταλακτίτες φτιάχνει

κι αυτή η ηχώ του αργού ποδιού σου

για όσα βάζεις με το νου σου

στων φοινικόδεντρων τη θλίψη

εφήμερη χαρά και πλήξη

μακριά ξανθά μαλλιά του ανέμου

ενός λεπτού εξαερωμένου

νερό ομιλητικό, καθάριο

αξιοθύμητο, μακάριο

μία Κασσάνδρα που με ζώνει

μια Περσεφόνη που σιμώνει

στο κρύο άνθος του μυαλού μου

πέφτουν τα άστρα τ ουρανού μου