Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Απορροφώντας τους κραδασμούς της στρατηγικής βίας


Η τεχνική δυνατότητα ονομάζεται "κατασκευή ενόχων" και σε χώρες όπως οι ΗΠΑ εμπεριέχει  χαρακτηριστικά επιστήμης. Δε λέω ότι πάση θυσία ισχύει στην περίπτωση των βομβιστικών επιθέσεων στην Βοστόνη, αν και με προβληματίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι Ρεπουμπλικανοί Γερουσιαστές σπεύδουν σήμερα να υποδείξουν ως πιο ενδεδειγμένη λύση την εκδίκαση της υπόθεσης του συλληφθέντα μέχρι στιγμής υπόπτου Τζοχάρ Τσερνάεφ βάσει του δικαίου του πολέμου, δηλαδή σε ειδικά, κρυφά δικαστήρια, στρατιωτικού χαρακτήρα, που αφαιρούν οποιαδήποτε νομική προστασία από τον κατηγορούμενο. Οι δύο ύποπτοι για το τρομοκρατικό χτύπημα στο Μαραθώνιο της Βοστόνης, τα δύο αδέλφια από την Τσετσενία, μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα καταγράφηκαν στη συνείδηση του κοινού ως χαρακτήρες απροσάρμοστοι και αναφομοίωτοι από την κοινωνία  και ως  οι μοναδικοί ένοχοι ενός αποτρόπαιου εγκλήματος, χωρίς καν να τους δοθεί  η δυνατότητα να απολογηθούν. Πρώτη φορά με τέτοια δύναμη η λέξη “ύποπτος” ταυτίζεται τόσο απόλυτα με την λέξη ένοχος ώστε να αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν επαρκούν ακόμα τα αγγλικά σου, αν καταλαβαίνεις ακόμα καλά τι διαβάζεις. Άλλωστε και οι δύο “ύποπτοι” εξυπηρετούν το στερεότυπο του εν δυνάμει τρομοκράτη στα μάτια του μέσου Αμερικανού, που εξακολουθεί να διεκδικεί ρυθμιστικό ρόλο στην ταχύτητα μετάδοσης ενός  συγκεχυμένου μηνύματος.. Μιλάμε όμως για ένα έγκλημα που καταγράφεται κι ολοκληρώνεται με ένα πολύ βολικό τέλος για πολλούς πιθανούς ηθικούς ή πραγματικούς αυτουργούς. Την οριστική σιωπή του ενός από τους δύο μέχρι στιγμής και την επίσης βολική υπερασπιστική γραμμή πάνω στην οποία κατά πάσα πιθανότητα θα στηριχτούν οι συνήγοροι του 19χρονου για να αποκρούσουν το ενδεχόμενο της θανατικής ποινής. Δηλαδή την αμφισβήτηση της διανοητικής του κατάστασης.. Εξελίξεις οι οποίες μεταξύ πολλών άλλων επαναφέρουν ακόμα περισσότερο τον κάπως αποξεχασμένο φόβο στα έγκατα της αμερικανικής κοινωνίας, ενσπείρουν τώρα μεγαλύτερη καχυποψία για τους «εσωτερικούς» εχθρούς της Αμερικής και φυσικά ενδυναμώνουν και τα επιχειρήματα του λόμπι των όπλων, περί δικαιώματος στην οπλοκατοχή και την προσωπική αυτοπροστασία. Αδρανής δεν μένει ποτέ η αμερικανική βιομηχανία όπλων, αυτό το γνωρίζουμε καλά, και τώρα σε καιρούς πολεμικής “ανομβρίας” ίσως να θελήσει να αξιοποιήσει ένα κλίμα για να αναθερμανθεί εκ των έσω, κομματιάζοντας την ασύμφορη εσωτερική ειρήνη σε πολλούς μικρούς σποραδικούς πολέμους.  Μοιάζει όλο αυτό το σκηνικό με την περιγραφή ενός ακόμα επεισοδίου στην ιστορία του “στρατηγικού” τρόμου, που εξυπηρετεί πολυποίκιλα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Για το τέλος θέλω να επισημάνω ένα ακόμα πράγμα: ότι τελικά αν συχνά απέχουν τόσο πολύ από την πραγματικότητα οι επονομαζόμενο ι κατά συνήθεια ή κατά συνθήκη «συνομωσιολόγοι» άλλο τόσο σκέφτομαι πως πρέπει να απέχουν και όλοι  όσοι νομίζουν ότι αυτό που βλέπουν αυτό είναι και τίποτα άλλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου