Μέλισσες μοβ του πυρετού

Στα τραπεζάκια τα άσπρα των γυμναστηρίων

τα άσπρα τραπεζάκια τα ολοστρόγγυλα

που κάθεσαι και κι ακούς κουβέντες των σταδίων

στις άκρες των πραγμάτων και στα πρόθυρα

στα τραπεζάκια τα άσπρα των γυμναστηρίων

αρπάζοντας καρφιά απ τις υγρές σου λέξεις

βατόμουρα εργατιάς, μια πλύστρα της ψυχής

σαν πούπουλα της άνοιξης, του κομοδίνου ανέσεις

Οτίλια, στα τραπεζάκια έξω θα με βρεις

Στα τραπεζάκια τα άσπρα, άστατη η βολή μου

σαν ψάχνω τη μιλιά και την καταβολή μου

το έμπιστό μου γέλιο όταν φανερώνω

γλυκαίνει το ευαγγέλιο και ευδιάζει πόνο

στα τραπεζάκια τα όμορφα, που κάποτε σε είδα

ζάρωμα της σημαίας, μαύρο αίμα στα πανιά

ένας αιώνας πέρασε πάνω σε μια ηλιαχτίδα

εκατομμύρια νεκροί με μία πιστολιά

τόσο μακριά απ το θάνατο, τη θλίψη και το κλάμα

τόσο μακριά απ τον έρωτα και την επιστροφή

μέλισσες μοβ του πυρετού, λιοπρίναρα, φρεσκάδα

άπλετο φως της παντρειάς και του αποχωρισμού

στα τραπεζάκια τα άσπρα, τα φθηνιάρικα, τα ξένα

τρεμουλιαστά τα στάχυα των μαλλιών σου τα λυμένα

επέστρεψα στο σχήμα μου, στη δίψα του θηρίου

κόψη ακέραιη, καθαρή, στο τέλος του Ιουνίου