Μετέωρος

Έχω ένα κόμπο στη ζωή, που κάθε βράδυ τον ξελύνω

μα όταν ξυπνάω το πρωϊ, να με τυλίγει τον αφήνω

όνομα δεν του έχω βρει, γιατί με τίποτα δε μοιάζει

πάει να με πνίξει την αυγή, μα χαλαρώνει όταν βραδιάζει

έχω ένα βάρος στα φτερά, που δε μ αφήνει να πετάξω

μα ούτε να πέσω χαμηλά, μ αφήνει αν δεν το πειράξω

γι αυτό μετέωρο θα με δεις, να περπατάω στον αέρα

μίας βαρύτητας διπλής που με τραβάει δώθε πέρα

ούτε ψηλά, ούτε χαμηλά, κάτω απ τις σκεπές περνάω

με κοροϊδεύουν τα πουλιά, έτσι όπως άτσαλα πετάω