Τροχιά μιας λάμψης ρόδινης

Πάνω από ένα τρίτο του αιώνα παντρεμένος

σπάνια τα θυμόταν τα όνειρά του έτσι ζωσμένος

κρύα δρομάκια των ψαριών και των μέσα του ζώων

στα παραπέτα των χαρτιών και των ψυχρών μητρώων

σπάνια, δες, κοιμούνται οι νεκροί στο ίδιο κρεβάτι

απ τα κλειστά τους μάτια πίσω μελετούν το χάρτη

όλοι κάτι γυρέψανε σ αυτόν τον άδειο τόπο

λίγοι μόνο πιστέψανε στον άδικο τον κόπο

είναι το άγριο παρελθόν πατέρας του απόντος

και το αιώνιο παρών του μέλλοντος ο νόθος

τόσους αιώνες ξόδεψε ο κόσμος για ένα πείσμα

που πάντα οδηγεί σ άγριο πόλεμο και σχίσμα

πες μου, τι κάθεσαι εκεί και δε μιλάς καθόλου;

παίξε κιθάρα, πιες ρακί, πάμε κατά διαόλου

κούνησε το κεφάλι σου και την τραχιά σου γλώσσα

τροχιά μιας λάμψης ρόδινης ζήτησε μια στα τόσα