Κανένας

 Δεν έχει μονοπάτι αυτή η ζωή
κι ο ουρανός απότομα βαθαίνει
βυθίζομαι στην άμμο τη λευκή
κι η πέτρα από πάνω μου αρρωσταίνει

δεν ψάχνω στα αστέρια συντροφιά
βουλιάζω σιωπηλά μέσα στα χρόνια
διοίκησα συντάγματα τυφλά
κι αποστρατεύτηκα με τ άλλα πιόνια

μα βλέπω δύο χέρια απ την αυγή
να ψηλαφούν τα ξέφτια μιας λατέρνας
στο δρόμο ακούω γνώριμη φωνή
γυρίζω για να δω, κανένας