Παραμίλα για να σ ακούνε

Δε χρειάζεται πια και καμιά  ικανότητα παρατήρησης τρομερά οξυμένη για να καταλάβει κανείς ότι αυτά τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί δραματικά ο αριθμός των ανθρώπων που βαδίζουν στους δρόμους και μιλούν μοναχοί τους.

 Οι ακριβοθώρητοι κάποτε και απρόσιτοι συνάνθρωποί μας πρωταγωνιστούν σήμερα σε κάθε σχεδόν βόλτα μας σε κάθε μακρινό περίπατο, διεκδικώντας με τον τρόπο τους ελευθερίες και δικαιώματα που τους στερεί ένας κόσμος που έπαψε να ακούει.

Πόσο θυμό, αλλά και πόσο πλούσια καρδιά καταλαβαίνεις ότι διαθέτουν αυτοί οι άνθρωποι ακόμα κι έτσι όπως τους κατάντησαν, να σκέφτονται φωναχτά και να διεκδικούν μια ουγγιά της προσοχής μας έστω και πάντα με το ίδιο λανθάνων κόλπο. Την ακούσια επίκληση του ασυνειδήτου μέσα από την ακαταλόγιστη επιλογή των απρόσεκτων διατυπώσεών τους.

 Υπάρχει όμως και ένας από δαύτους που αποδεικνύεται εντελώς διαφορετικός από όλους τους υπόλοιπους, ώστε ακόμα και παλιά οι άνθρωποι θα το σκέφτονταν και δυο και τρεις φορές προτού του κρεμάσουν γύρω από τη μέση του μερικά αυτοσχέδια κουδούνια. Αυτός είναι ένας μικρόσωμος άντρας κοντά στα πενήντα με ατημέλητη και κάπως σκυθρωπή εμφάνιση και με πάντα ηλεκτρισμένες τις άκρες των λιγοστών μαλλιών του. Ο λόγος που ξεχωρίζει; πως όταν παραμιλάει χρησιμοποιεί μια θεματολογία που δεν μοιάζει με κανενός άλλου.

 Περνώντας, λοιπόν, έξω από ένα Daylicious, μπορείς να τον ακούσεις να μιλάει, πάντα εν κινήσει,  για το μποζόνιο  Χίγκς και τις ευθύνες της αριστεράς στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, ενώ έξω από μια προσεγμένη καφετέρια για τις απόψεις του Φρόιντ για τη λογοτεχνία και τα όνειρα και τη μάστιγα του περισπασμού της προσοχής που απειλεί το νέο άνθρωπο, και έξω από κάποιο ίντερνετ καφέ που κάνουν το διάλειμμα τους καπνίζοντας μερικοί νεαροί , να λέει για το μέλλον της ανθρωπότητας μέσα σ ένα αφιλόξενο τεχνολογικά περιβάλλον όπου τα ηθικά ζητήματα θα αντιμετωπίζονται από όλους με προαιρετική ελαστικότητα και στα στενά σοκάκια να τον ακούς να μιλάει για την κατάρα των νεοπλατωνικών, την απάτη του Πάολο Κοέλιο και την τερατώδη φαντασία του Αυγούστου Καντ που κατάφερε να γράψει όλα αυτά τα πράγματα χωρίς να μετακινηθεί ούτε μια φορά από το γενέθλιο τόπο του, το Καίνιξμπεργκ της Πρωσίας.

 Και δεν μπορεί παρά να αναρωτηθείς. Ποια μεθοδική πνευματική εργασία είναι αυτή που του επιτρέπει να γνωρίζει τόσο πολλά πράγματα; και από την άλλη, ποιο τρομακτικό αδιέξοδο συνεννόησης είναι αυτό που τον έχει οδηγήσει σε μια τέτοια απονενοημένη μορφή επικοινωνίας;

 Εγώ τον πετυχαίνω συχνά αυτόν τον άντρα στο δρόμο και πάντα κάνω τους δικούς μου μικροϋπολογισμούς, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι αν αυτός ο άνθρωπος διασχίζει κατά μέσο όρο δέκα χιλιόμετρα περίπου την ημέρα, θα πρέπει ήδη να διαθέτει ένα κοινό που ξεπερνάει τους 50.000 ανθρώπους. Αντίθετα εγώ με το Blog μου πολύ σπάνια καταφέρνω να επικοινωνήσω τις απόψεις μου σε περισσότερους από δυο συγγενείς και τρεις φίλους.

Γι αυτό μου έχει βάλει πολλές ιδέες, αυτός ο μπαγάσας, το τελευταίο διάστημα.