Κι αν είπαμε και καμιά κουβέντα παραπάνω...

Όταν τον γνώρισα εκείνος ήταν τριάντα χρονών και τελείωνε το στρατιωτικό του. Τότε αγάπησε τη γυναίκα του, παντρεύτηκαν, έκαναν και ένα παιδί. Κι ύστερα άρχισε να δουλεύει στο Δήμο, με εξάμηνη σύμβαση, ενώ η γυναίκα του μόλις έκαναν το παιδί έμεινε στο σπίτι.

 Εγώ τον πρωτοσυναντώ  εκείνη  την περίοδο που φεύγει από το Δήμο και σιχτιρίζει τη γνωριμία του επειδή δεν καταφέρνει να μετατρέψει την εξάμηνη σύμβασή του σε αορίστου, όπως είχε κάνει για τόσους άλλους.

Μετά κύλησε στην άρνηση, την αγανάκτηση, την Χρυσή Αυγή. Μια φορά μαθαίνω ότι συμμετείχε και σ ένα καλό τσαμπουκά εναντίων ανυποψίαστων μεταναστών στην Καλαμαριά, ο οποίος έληξε με την αργοπορημένη εμφάνιση της μπατσαρίας.

Πέρασαν τα χρόνια. Εκείνος από αγανακτισμένος άνεργος  που περιφερόταν από καφενείο σε καφενείο κατάφερε, μετά από πολλά παρακαλετά, να προχωρήσει. Ένας παλιός βουλευτής του βρήκε μια δουλειά σε μια βιοτεχνία ειδών αλουμινίου και ο ίδιος βουλευτής, λίγο αργότερα, βρίσκει και στη σύζυγό του μια θέση ταμεία σε σούπερ μάρκετ.

Αλλά ο τροχός άρχισε να γυρίζει οριστικά για το ζευγάρι, όταν, αξιοποιώντας μια καλή γνωριμία τους μέσα στην πολεοδομία, εξασφαλίζουν πλήρη επιχορήγηση για την πράσινη ανακαίνιση του σπιτιού τους.

Και πάνω που λες ότι καλύτερο δε γίνεται, ο γνωστός μου καταλαβαίνει ότι όχι απλώς του έφταναν όλα εκείνα τα χρήματα που προέρχονταν από ευρωπαϊκά κονδύλια για την ανακαίνιση του σπιτιού του, αλλά και του περίσσευαν όσα σχεδόν χρειαζόταν για να μπορέσουν να κάνουν κι εκείνο το μαγικό ταξιδάκι στην Ιαπωνία που αποτελούσε όνειρο ζωής και για τους δυο τους. Για να τους δείξει, μεταξύ άλλων, και αυτούς τους ευρωπαίους.

Aκούς τέτοια νέα, σχεδόν μέρα παρά μέρα, και νιώθεις ανάμικτα συναισθήματα. Τα αρνητικά δεν είναι καθόλου εύκολο να τα αποκαλύψεις γιατί πιθανόν να παραπέμψουν σε μια ζηλοφθονία που έτσι κι αλλιώς δεν είναι του τύπου σου.

Από την άλλη, όμως, τα θετικά, σου δείχνουν ότι τα πράγματα κάπως επιστρέφουν  στην πρότερη κατάστασή τους. Ναι είναι αλήθεια ότι βγαίνουμε από το τούνελ, αλλά από την είσοδο, από εκεί που μπήκαμε.

Και ναι, δεν είναι καθόλου υπερβολή. Η κατάσταση επιστρέφει ξανά εκεί που ήτανε. Το βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων, που επιζητούν την αποκατάσταση της τραυματισμένης επαφής με το κρατικό σύστημα εξυπηρέτησης πελατών. Το καταλαβαίνεις πια στις μετρημένες και προσεκτικές διατυπώσεις τους εναντίων των κοινοβουλευτικών. Ναι είναι πολλοί πια οι πολίτες που αποφεύγουν να βρίζουν τον καθρέφτη για τα άσχημα μούτρα τους.  Πελάτες και πολιτικό σύστημα αρχίζουν ξανά να ονειρεύονται τις παλιές καλές εποχές και τα κονδύλια του ΕΣΠΑ μετατρέπονται στο νέο εργαλείο εκμαυλισμού συνειδήσεων.

Έτσι, λοιπόν, το «ότι μπορούν κάνουν» το ακούς πια ολοένα και περισσότερο για τους επαγγελματίες πολιτικούς- που βγαίνουν πρώτοι  από την κρίση- τραβώντας στην επιφάνεια και την πιστή

εκλογική  πελατεία τους. Κι αν είπανε και καμιά κουβέντα παραπάνω ας την πάρει το ποτάμι.