Η σιωπή είναι Χαλκός

Εδώ και περίπου 15 χρόνια, κάθε μεσημέρι σχεδόν, λαμβάνει χώρα στην πρασιά που έχουμε πίσω από την πολυκατοικία μας το εξής παράδοξο. Μια ηλικιωμένη κυρία βγαίνει στο μπαλκόνι της και φωνάζει κάποια ονόματα γυναικών, προφανώς γειτονισσών της, από τα οποία όμως δεν της αποκρίνεται ποτέ κανένα.

Κατά τις 14:30 για παράδειγμα αρχίζει να φωνάζει: Σοφίαα, Σοφίαα, Σοφία, Σοφία, Σοφία, μέχρι τις 14:45 που σταματάει. Μετά κατά τις 15:00 πιάνει να φωνάζει: Γεωργία, Γεωργία, Γεωργία, Γεωργία, δε με ακούς καλέ; μέχρι τις 15:15 περίπου. Κατά τις 15:30 αρχίζει να φωνάζει: Μαρίααα, Μαρίαα, Μαρίαα, Μαρίααα, Μαρίααα, δεν είσαι μέσα καλέ; κι αυτό μέχρι τις 16:00 που αρχίζει να φωνάζει πάλι τη Σοφία μέχρι τις 16:30 που σταματάει επειδή προφανώς αρχίζουν τα τούρκικα. Ποτέ όμως δεν της απαντάει κανένας, τι κρίμα για τη γυναίκα .

Η αλήθεια είναι ότι εγώ προσωπικά τη συμπονώ αρκετά την ηλικιωμένη αυτή κυρία γιατί  στο παρελθόν έπεσα παραμοίως και μάλιστα πολλάκις θύμα αναπάντητων καλεσμάτων. Γι αυτό τώρα σκέφτομαι να κάνω κάτι γι αυτήν, κάτι σε στυλ Αμελί, γιατί δεν θέλω να φύγει έτσι από τον κόσμο αυτό με το παράπονο δηλαδή ότι κανείς δεν της αποκρίθηκε ποτέ στα καλοπροαίρετα μεσημεριανά καλέσματά της. Τά βαλα κάτω λοιπόν κι αποφάσισα να κάνω το εξής

Αύριο που θάναι Πέμπτη λέω να φορέσω ένα τσεμπέρι στο κεφάλι και να το μισοβγάλω έξω  από το παράθυρο του δωματίου μου μέχρι να ακούσω τη φωνή της να φωνάζει τις γειτόνισσες κι όταν βεβαιωθώ ότι μόλις και μετά βίας φαίνομαι θα της πω:

-Έλα Μαρήηη. Εσύ φώναζες 15 χρόνια; Δε σε κατάλαβα...