Λίγο μετά το ξέσπασμα της δικτατορίας του Φράνκο μια σειρά ανεξιχνίαστων γεγονότων προκαλούν τη
φυγή ενός άνδρα προς το βορρά. Οι θεατές τον συναντάμε εκεί σ ένα υποστατικό να
ζει με τη γυναίκα του και τη μικρή τους κόρη, μια ζωή σχετικά ήσυχη και
συνηθισμένη, όσο μπορεί να χαρακτηριστεί
έτσι μια ζωή για έναν άνθρωπο που διαθέτει ταχυδακτυλουργικές ή ακόμα και
μεταφυσικές δυνάμεις.
Μέσα από τα μάτια της κόρης του, της γλυκιάς Εστρέγια
παρακολουθούμε τις βαριές και δύσθυμες κινήσεις ενός άντρα που μοιάζει
παραιτημένος από οποιαδήποτε υλική ή
κοινωνική φιλοδοξία. Η μελαγχολία του συγκλονίζει τη μικρή, μ ένα τρόπο που
καθορίζει τις προτεραιότητες και τα αισθήματά της. Μεγαλώνοντας η Εστρέγια θα
ανακαλύψει το μεγάλο μυστικό του πατέρα της , ο οποίος είχε αναζητήσει σε αυτόν
τον μακρινό τόπο μια νησίδα ψυχικής εξορίας για τον ίδιο και την οικογένειά
του.
Με μια αφηγηματική φόρμα στιβαρή και τέλεια υπολογισμένη,
σκηνοθεσία βασισμένη στην ελλειπτικότητα των κάδρων και την υποβλητική
φωτογραφία, αλλά και με μια ατμόσφαιρα, που παραπέμπει απευθείας στο φωτιστικό σύμπαν του μεγάλου
δασκάλου Καρλ Ντάγερ, ο Βίκτωρ Ερίθε
παρασύρει σχεδόν υπνωτιστικά το βλέμμα του θεατή πάνω στα μικρά μυστικά της ελευθερίας,
που αργοσβήνονται κατά κύριο λόγο πίσω
από κλειστές πόρτες, σιωπές και μικρά αλλά έντονα ξεσπάσματα.
Έτσι στήνεται ένα ντόμινο υπόκωφης έντασης που κυκλοφορεί
κατά κύριο λόγο σαν ποτάμι που διατρέχει την ενηλικίωση της Εστρέγια.
Ο Βίκτωρ Ερίθε επιλέγει συνειδητά να χρησιμοποιεί στην αριστουργηματική του ταινία, ερασιτέχνες
ηθοποιούς δίπλα στους επαγγελματίες για να απελευθερώσει με αυτό τον τρόπο το παίξιμό τους από οποιαδήποτε σύμβαση μπορεί
να αναιρέσει την καθαρότητα των
προθέσεων ενός ρόλου και να τους καθοδηγήσει με μαεστρία άξιας σεμιναρίου στα
απροσμέτρητα βάθη της υποκριτικής απλότητας και αμεσότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου