Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Τα Χριστούγεννα των μεγάλων


Και ξαφνικά, ξεχάστηκαν στους φακέλους οι λογαριασμοί, πετάχτηκαν τα κομπιουτεράκια, λαμποκόπησαν τα γκρίζα μπαλκόνια, τα παιδιά ξεχύθηκαν στις αυλές των σχολείων, σαν σκλαβάκια που σπάνε τα δεσμά τους και κερδίζουν λίγα μέτρα ζωής παραπάνω, κι ένας συννεφιασμένος ουρανός άρχισε να σφυρίζει σκοπούς των Χριστουγέννων.
 Ναι, ξαφνικά. Ως τη Δευτέρα, ένας αέρας μίζερος στις γειτονιές, ψιλόβροχο φερμένο απ τα Βαλκάνια κι η  απειλή σε κάθε σπίτι μ όλα της τα νύχια έξω. Τη Δευτέρα, γιορτή. Και χτες, ένας αέρας γιορτινός, από το διαδίκτυο μέχρι την πραγματική ζωή, να στρώνει βάγια στην ταπεινή μας Ιερουσαλήμ για να πατήσουν οι γιορτές.

 Ήταν καιρός. Γιατί τούτο το Φθινόπωρο των ατελείωτων διαπραγματεύσεων και αξιολογήσεων, μας γονάτισε. Οι προσδοκίες χάθηκαν κυνηγημένες από τις υπερβολικές απαιτήσεις, την ακρίβεια, την αιθαλομίχλη, την οικονομική στενότητα, τα συννεφιασμένα πρόσωπα των καταστηματαρχών και των απογοητευμένων φοιτητών. Κι οι γιορτές δεν πρόφτασαν ούτε τα λαμπάκια των δέντρων να ανάψουν.

 Μα απ τη Δευτέρα απότομα,ο καιρός των δανειστών άρχισε να λιώνει σαν τρομαγμένος χιονάνθρωπος.  Νέος  χιονιάς, θα τον αναστήσει από Γενάρη, αλλά, σήμερα, μονάχα το θλιβερό καρότο του κι ένα μαστίγιο από ματωμένα  καρφιά παρατημένα πάνω στο λασπωμένο  χιόνι μπορούν να τον θυμίζουν. Χρόνε των δανειστών φύγε τώρα.


 Για λίγο,  ήλιος ψυχής, σα μια θάλασσα ατελείωτος για όλους. Ας τον υποδεχτούμε, όπως ξέρουμε, από πάντα. Παραμερίζοντας, για σήμερα έστω, τα  προβλήματα.  Ακριβώς, όπως οι παλαιότεροι, μας εμπιστεύθηκαν τη σκυτάλη της πρόσκαιρης αποστασιοποίησης, που συνθέτει το σάλπισμα της συμμετοχής, για να παραδώσουμε στους νεώτερους. Να βγούμε από τα σπίτια μας, να σκουντουφλήσουμε πάνω στον ήλιο που έχει απομείνει στον ουρανό,, να θαμπωθούμε από το φως των χειμωνιάτικων αστεριών, να αρχίσουμε ξανά να ελπίζουμε για να αρχίσουμε να παλεύουμε.. Να ανοίξουμε τις αγκαλιές μας στη δεύτερη ευκαιρία που μας δίνεται να έχουμε μια επιπλέον παιδική ηλικία μέσα από όλους  αυτούς τους Δεκέμβρηδες που μας απέμειναν να ζήσουμε. Γιατί αυτό το μήνα τίποτα δεν υπάρχει-ούτε έρωτας, ούτε προσπάθεια, ούτε αγωνία. Μόνο τα Χριστούγεννα.  Η πιο προσβάσιμη απ όλες τις ουτοπίες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου