Στον αστερισμό των απροβλημάτιστων

Πίνακας: Angela Treat Lyon

Χάρης Καραγκουνίδης, Θεσσαλονίκη, 22 Δεκεμβρίου 2014-Ζούμε σε μια εποχή που οι απαίδευτοι της ιστορίας θα την ονειρεύονταν με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους, αλλά που ποτέ δε θα είχαν την τύχη να την ζήσουν στην πληρότητά της, όπως εμείς. Αυτή την εποχή, που όχι μόνο δε μας βρήκε καθόλου απροετοίμαστους, μιας και όλα  συνηγορούσαν  για να φτάσουμε στο κατώφλι της, αλλά αντίθετα μας πέτυχε με την πίσσα στα χέρια και τους καρπούς μας βουτηγμένους στο τσιμέντο, να στρώνουμε τα τελευταία χιλιόμετρα της ασφάλτου της.

Κακά τα ψέματα, ζούμε στην εποχή των απροβλημάτιστων αφού όλα περιστρέφονται γύρω από αυτούς, από την οικονομία και την πολιτική, μέχρι την τέχνη και την επικοινωνία.  Τους ανθρώπους που ενοχλούνται από οποιαδήποτε απόπειρα γίνεται προσέγγισής τους και δεν αφορά στον ήδη καλολουστραρισμένο μύθο τους.  Τους φωτογενείς ετερόφωτους.

 Όπως και να χει είναι η εποχή που καλείσαι να επιλέξεις σε ποιο βαθμό θα επέμβεις στα αδιέξοδα που φέρνει ο χρόνος. Αν δηλαδή θα πάρεις τον ολισθηρό δρόμο του απροβλημάτιστου κομιστή, ‘η αν θα σηκώσεις το λάβαρο κατά της παθητικής τοξίνης, του μοιράσματος των πάντων, αλλά και πάλι κρυφά, μόνος σου, στον καθρέφτη του σπιτιού ή στην οθόνη σου.

 Οι μέρες μας είναι και άλλα πολλά. Είναι, κακώς εχόντων των πραγμάτων, η εποχή που, κατά κανόνα, οι συγγραφείς δε διαβάζουν, οι σκηνοθέτες δε βλέπουν σινεμά, οι συνθέτες δε γνωρίζουν μουσική και οι καλλιτέχνες αγνοούν την ιστορία της τέχνης.  Κοντολογίς, που δεν το παιδεύουν και πολύ το πράγμα. Που αντιλαμβάνεσαι ότι το να έχεις απήχηση σε πολλούς δεν οριοθετεί κατά κανένα τρόπο το μέγεθος της σημασίας  σου, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος ώστε να λογίζεσαι ως υπαρκτός. Η εποχή που αντιλαμβάνεσαι ότι τα πιο λαμπερά αποφθέγματα, κοινοποιούμενα από σελίδα σε σελίδα, έχουν δημιουργήσει ένα ιστορικό άλλοθι, για να μην αξιολογούμε το εαυτό μας, να μην παράγουμε πρωτογένεια, να μην εξελισσόμαστε.

  Που γνωρίζεις ότι τέσσερις ώρες αδιάλειπτου σερφαρίσματος δεν είναι λυτρωτικές, κι ούτε θα σε κάνουν λιγότερο μόνο. Που οι χαριτωμένες πνευματικές «δυσλειτουργίες» και η αμάθεια είναι πλέον τόσο γοητευτικές, όσο το να κλείνεις τα μάτια με ικανοποίηση και να χαμογελάς μπροστά σε κάποιον που σου απευθύνει ένα κοπλιμέντο του τύπου: «Μα ήσουν τόσο ηλίθιος; Μπράβο σου. Δε σου φαίνεται καθόλου». Είναι η εποχή που δεν εκτιμάς αυτά που έχεις, και κυλιέσαι διαρκώς στα στάχυα της «άδειας φωλιάς», για να αντιμετωπίσει το ανηλεές τικ τακ του βιολογικού ρολογιού σου, που σου ασκείται εκ των έσωθεν, προκειμένου να σταματήσεις εδώ και τώρα να γκρινιάζεις και να δεις τι έχεις να προσφέρεις εσύ σ αυτό τον κόσμο που τόσο απροκάλυπτα κατηγορείς.

Μα είναι και η εποχή της ορατής έλλειψης στόχων. Που δεν ξέρεις τι είδους άνθρωπος θα είχε σημασία να γίνεις. Που σου φαίνεται πιο εύκολο να γίνεις παγκόσμιος παρά τοπικός. Ουτοπικός παρά πραγματικός. Που βλέπεις τον Ραούλ Κάστρο να εγκαταλείπει για λίγο το ψάρεμα για να συνάψει σχέσεις με τους Αμερικανούς. Μια εποχή που μοιάζει να έχει διαδεχτεί  το φρικτό hangover από το προχθεσινό πάρτι. Με τους μεθυσμένους να πηγαίνουν κανονικά το πρωϊ στις απασχολήσεις τους και τους νηφάλιους να ξερνούν ολημερίς και να κουτουλάνε ανεξέλεγκτα σε γυάλινους τοίχους.