John... John, i want to play

Το τελευταίο διάστημα με έχουν πλησιάσει τουλάχιστον τρεις δημόσιοι υπάλληλοι για να μου ζητήσουν, σε περίπτωση που ψηφίσω  ΣΥΡΙΖΑ, να στηρίξω ένα δικό τους παιδί, έναν υποψήφιο που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, όπως και οι ίδιοι άλλωστε, διευθυντή κάποιου οργανισμού,  που έχει βοηθήσει στο παρελθόν κόσμο και κοσμάκη.

 Εμένα τώρα αυτή η ιστορία μου φέρνει στο νου την περίφημη ταινία του Τζον Χιούστον "Η Μεγάλη απόδραση των 11", όπου μια ομάδα αιχμαλώτων πολέμου σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης αντιμετωπίζει σε ένα αγώνα ποδοσφαίρου μια ομάδα επίλεκτων Γερμανών Ναζί και τη γονατίζει  κυριολεκτικά στο τελευταίο λεπτό με ένα μαγικό γκολ του Πελέ. Τότε, ο κόσμος από τις κερκίδες ξεχύνεται μέσα στο τερέν για να αποθεώσει τους νικητές και αδειάζοντας το γήπεδο καταφέρνει να τους φυγαδεύσει μαζί του. Αυτούς τους παίκτες που κρύφτηκαν μέσα στο πλήθος των αγανακτισμένων για να αποδράσουν από το στρατοκρατούμενο γήπεδο μου θυμίζουν οι πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα υποστηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις το ΣΥΡΙΖΑ.

  Κι ο εαυτός μου τώρα μαζί με χιλιάδες άλλους, που ονειρεύονται μια πραγματική αλλαγή της κατάστασης, με αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες και ανάσχεση του πελατειακού συστήματος  μου θυμίζουν το μεγάλο ΠΕΛΕ, που τους έδωσε μεν εκείνη την ιστορική νίκη, δραπέτευσε μαζί τους από το γήπεδο, αλλά πού θα πήγαινε, αργά ή γρήγορα θα έπεφτε στα χέρια των Ναζί.  Διότι ναι, σύμφωνοι, να κρύψει κάποιος στο σπίτι του ένα Βραζιλιάνο στην καρδιά της ναζιστικής Ευρώπη του μεσοπολέμου; Αλλά για πόσο καιρό;