Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Τη νύχτα που με χάλασαν τα λεφτά και οι γυναίκες (ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ)

Ευθυμογράφημα. Πριν από μερικές ημέρες η επισκεψιμότητα στο blog μου είχε ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Πάνω , λοιπόν,που είχα συνηθίσει να αποδέχομαι τον εαυτό μου σε σταθερά χαμηλές διαδικτυακές πτήσεις ξαφνικά έγινε κάτι που ακόμη δεν μπορώ να εξηγήσω. Από το πρωί, μια ασυνήθιστη κινητικότητα επικρατούσε στις στατιστικές του ιστότοπού μου. Στην αρχή μπήκανε μαζεμένοι δέκα επισκέπτες, μετά έγιναν είκοσι και τριάντα και μέχρι τις επτά το βράδυ είχαν γίνει ήδη εκατό. Οι εκατό έγιναν διακόσιοι και μέχρι τις δέκα είχαν γίνει τριακόσιοι. Τελικά, κατά τις δώδεκα και μισή είχαν επισκεφθεί ήδη πεντακόσια άτομα το blog μου. 

Τι μέρα ήταν κι αυτή είπα κι αποφάσισα να κλείσω τον υπολογιστή μου και να πέσω για ύπνο μήπως και διατηρούσα για πάντα εκείνο το απίστευτο συναίσθημα του επιτυχημένου που είχε αρχίσει να με κατακλύζει.
-Πάει τελείωσε, είπα μέσα μου. Αυτό ήταν. Έγινε η στροφή που περίμενα τόσα χρόνια. Επιτέλους,  η δουλειά μου είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται. Μπορώ να το γιορτάσω, λοιπόν. Το αξίζω. Μετά  έπεσα στο κρεβάτι με κάτι σκέψεις που φανέρωναν μάλλον συγκρατημένη αισιοδοξία.

- Τι να έκανα με το πρώτο μου εκατομμύριο του χρόνου τέτοια εποχή ; Να το αποταμίευμα στις ελληνικές τράπεζες ή να το φυγάδευα καλύτερα στο εξωτερικό; Κι αν αποφάσιζα να βγάλω τα λεφτά μου έξω, μια λύση που μου φαινόταν και η προσφορότερη, δε θα πρεπε να δωροδοκήσω και κανένα υπάλληλο, μιας και τα λεφτά θα ήταν αφορολόγητα; Μήπως να έβαζα κανένα γνωστό μου να τον απειλήσει, μπας και γλίτωνα κανά χιλιάρικο; Ή να κρατούσα εδώ ένα μεγάλο ποσό για να κάνω διάφορες διευκολύνσεις στους μαγαζάτορες που δεν έχουνε καθόλου ρευστότητα. Μ ένα τόκο πέντε τοις εκατό, θεωρούσα ότι θα μπορούσα να κάνω ένα πολύ ανταγωνιστικό ξεκίνημα.

Και με τους φίλους μου τι να έκανα; Να τους βοηθούσα οικονομικά ή μήπως να τους γύριζα την πλάτη; Τελικά αποφάσισα ότι θα τους βοηθούσα, αλλά από τη μεθεπόμενη χρονιά, όταν και θα έβγαζα το δεύτερο εκατομμύριό μου. Μετά είδα τον εαυτό μου να αφήνει μπουρμπουάρ διακόσια ευρώ σε μια γκαρσόνα που μου καλοάρεσε και να φεύγει από το μπαρ με δύο υπέροχες γυναίκες που πρωτογνώρισα εκεί. Και το επόμενο πρωί να ξυπνάω στην αγκαλιά τους και να μη θυμάμαι τι ακριβώς μας συνέβη. Να τους φωνάζω με αγριάδα να μου αδειάσουν τη γωνιά και να τους πετάω από ένα χιλιάρικο στα μούτρα.


Κάπου εκεί, που τα λεφτά που είχα πάνω μου είχαν αρχίσει να τελειώνουν, με πήρε οριστικά ο ύπνος. Και ,το επόμενο πρωί που ξύπνησα, ήμουν όλο νεύρα, και δεν ήθελα να ακούσω κανένα, μίλησα μάλιστα πολύ απότομα ακόμα και σ ένα παιδί που μοίραζε φυλλάδια, ακόμη και σε μια κοπέλα που ήθελε να με ενημερώσει σχετικά με τις νέες προσφορές της wind. Μετά έτρεξα αμέσως στον υπολογιστή μου και μπήκα στις επισκεψιμότητες του Blog μου. Διαπίστωσα ότι καθ όλη τη διάρκεια της νύχτας δεν είχαν μπει παρά μόνο τρεις επισκέπτες, ενώ και σ όλη τη διάρκεια της επόμενης ημέρας ο αριθμός τους δεν ξεπέρασε καν τους δέκα. Ωστόσο, δεν επέτρεψα καμιά απογοήτευση στον εαυτό μου. Τουλάχιστον, έκανα τρίο σκέφτηκα, κάτι ήταν κι αυτό..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου