Επιστροφή στο Μέλλον

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έλεγα τέτοια πράγματα, για κάποια ιστορικά στελέχη της αριστεράς, όπως ο Μανώλης Γλέζος, όμως  θα έπρεπε ήδη από καιρό να έχουν παραχωρήσει τις θέση τους σε κάποιους άλλους πολιτικούς, νεότερους  πολιτικούς, που οι αποφάσεις για τη διαχείριση του μέλλοντος να τους δεσμεύουν πιο άμεσα πιο καθοριστικά. Αυτό επιτάσσει κατ εμέ η αλληλεγγύη των γενεών. Την ευθύνη των αποφάσεων να την αναλαμβάνουν κυρίως όσοι έχουν ακόμα πράγματα να χάσουν. Το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς έκανε κάποιες δηλώσεις που σήκωσαν κουρνιαχτό από άκρη σε άκρη στο πολιτικό φάσμα. Οι επαναστατημένες φύσεις συντάχθηκαν μαζί τους. Οι πιο ρεαλιστές αιφνιδιάστηκαν.  Η αλήθεια είναι ότι μας αιφνιδίασαν όλους, ρεαλιστές και μη με τη βιασύνη τους και τη σπουδή τους, ανεξάρτητα από το μέτρο που δίνει ο καθένας στον προσωπικό του τόνο. Ακολούθησε δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη στο ίδιο κλίμα. Θεωρώ ότι αμφότεροι μάχονται πεισματικά για την υστεροφημία τους.

Κυρίως ηλικιωμένοι καθημερινοί άνθρωποι μιλούν ανοιχτά με τον ίδιο τρόπο. Σα να πρόκειται αυτό που θα επακολουθήσει μετά από μια ενδεχόμενη έξοδο της χώρας από το κοινό νόμισμα να κρατήσει μόνο μερικούς μήνες και ύστερα να αρχίσουν τα πράγματα να μπαίνουν σε μια σειρά. Σα να μη κατασπαραχτούμε μεταξύ μας από την επομένη κιόλας μιας τέτοιας εξέλιξης. Σα να πρόκειται από την επομένη να αρχίσει να λειτουργεί σαν πολιτισμένος άνθρωπος αυτός που μέχρι σήμερα καταπατούσε τους νόμους με όσους τρόπους μπορούσε να διανοηθεί.  Σα να μην έχει κανένα νόημα να θυσιαστεί μια ακόμα γενιά για να υλοποιηθεί το ιδεολογικό πρόταγμα κάποιων τοτέμ της ελληνικής ιστορίας. Σα να μην υπάρχουν λαοί εντός της ζώνης του ευρώ που με λιγότερα από εμάς τα καταφέρνουνε πολύ καλύτερα. 

 Σα να πρόκειται να σταματήσει η λιτότητα μόλις πιάσουμε το κατοστάδραχμο στα χέρια μας.  Σα να πρόκειται να λυθούν αμέσως τα προβλήματα της αγοράς μόλις αρχίζουμε να κόβουμε χρήμα φθηνό και ευέλικτο . Σα να μην είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε το χρέος μας σε ευρώ. Σα να πρόκειται να αντικατασταθεί η σύνταξη των 700 ευρώ με κάποια μεγαλύτερή της, και να ανασυγκροτηθεί αμέσως ο παραγωγικός ιστός της χώρας. Λες και κάποιος μας απαγορεύει να γίνουμε δημιουργικοί εντός της ζώνης του ευρώ. Λες και κάποιος μας εξαναγκάζει εντός του ευρώ να την κοπανάμε απ τα σχολεία, να απεχθανόμαστε την έννοια της κουλτούρας, να βιδωνόμαστε σε μια καρέκλα μπροστά στους τηλεοπτικούς μας δείκτες, να ξοδεύουμε εκατοντάδες εργατοώρες μπροστά στις ψηφιακές μας απολαύσεις, να μισούμε το γείτονά μας για την αξιοσύνη του, να παρακάμπτουμε κάθε έννοια του νόμιμου ή του ηθικού προκειμένου να γίνει η δουλειά μας.   Λυπάμαι κυρίως επειδή στο όνομα ενός ριζοσπαστισμού που δήθεν ανατρέπει τα πάντα για να μη κάνει στο τέλος τίποτα εφικτό, έχουν κατασυκοφαντηθεί τόσο πολύ στη χώρα μας, οι έννοιες του μέτρου και της λογικής και έχουνε σωπάσει όλες  οι φωνές που ονειρεύονται μια ζωή δίκαιη και συλλογική μέσα σε μια κανονική χώρα ίσων ευκαιριών και προοπτικής.