Καμιά πατρίδα για τους άνεργους

Άρθρο. Όσο να  πεις μια κρυάδα την έπαιρνες αν παρακολουθούσες τη χθεσινή συζήτηση στην εκπομπή Online του MEGA. Δεν είναι ότι η κουβέντα περιστράφηκε κατά 95% γύρω από το δημόσιο τομέα και μόνο  κατά  5% γύρω από όλους τους υπόλοιπους μαζί, αλλά είναι ο τρόπος με τον οποίο πάντα επέστρεφε εκεί, ακόμη κι όταν κάποιοι έκαναν μια νύξη για οτιδήποτε άλλο.

Ένα πράγμα μπορεί να συμπεράνει κανείς: ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες Ελλήνων για τους οποίους το πολιτικό σύστημα έχει σηκώσει ήδη τα χέρια ψηλά. Η πρώτη είναι το 1% που θεωρείται ότι πλούτισε μέσα από την κρίση και που δήθεν θα φορολογούνταν προκειμένου να αποφορολογηθούν τα συνήθη υποζύγια. Η δεύτερη είναι η κατηγορία των ανέργων.

Όταν πάει μάλιστα σ αυτούς η συζήτηση  καταλαβαίνεις και  το μέγεθος της κυβερνητικής αμηχανίας, όπως εκδηλώνεται μέσα από απεριόριστες θεωρητικολογίες εμπλουτισμένες με ποικίλες  ιστορικές αναφορές, οι οποίες κατά ένα περίεργο τρόπο αφορούν σε πολιτικές που άσκησαν συντηρητικοί πολιτικοί.

Για να μην το πολυκουράζω το θέμα, θεωρώ ότι αν τον είχαν αφήσει χθες τον κ. Κατρουγκαλο, από τους πιο συμπαθητικούς Έλληνες πολιτικούς, να πει όσα είχε να πει για τους ανέργους θα μιλούσε μέχρι σήμερα χωρίς να έχει πει τελικά τίποτα. Ευτυχώς που με κάποιο τρόπο τον διέκοψαν όταν άρχισε να λέει για τον τρόπο που ο Ρήγκαν είχε αντιμετωπίσει την ανεργία στη χώρα του ανάγοντας το πρόβλημα σε διεθνές επίπεδο, κι αφήνοντας τελικά να εννοηθεί ότι μάλλον το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για την καταπολέμηση της διαχρονικής αυτής μάστιγας είναι να αλλάξει την Ευρώπη και ολόκληρο  τον κόσμο.

Φέξε μου και γλίστρησα, δηλαδή. Καμιά αναφορά ούτε σε πολιτικές που θα προσελκύσουν νέες επενδύσεις, ούτε σε κινήσεις που θα φέρουν τη χώρα σε τροχιά συνεννόησης με τις διεθνείς αγορές ώστε να απεμπλακεί οριστικά και όχι προσχηματικά από τα μνημόνια και τη σκληρή λιτότητα που αυτά υπαγορεύουν.. 

 Βέβαια, θα πει κανείς και θά χει δίκο, ότι αυτό το τεράστιο πρόβλημα η κυβέρνηση το κληρονόμησε από την προηγούμενη. Για να μη τους κατηγορούμε λοιπόν άδικα, ας πούνε όλη την αλήθεια στον κόσμο που ταλαιπωρείται από αυτή την κατάσταση, ώστε  να αναλάβει πλήρως την ευθύνη για την κατάστασή του και να μη τρέφει ψευδαισθήσεις, κι ας αφήσουν τις απέραντες θεωρητικολογίες στην άκρη. Ας πούνε δηλαδή στον κόσμο ότι τελικά έχουμε μείνει με το ταμπούρλο στο χέρι κι ότι μόνοι μας το βαράμε, μόνοι μας χορεύουμε.