Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Όταν δεν πάει η Τρόικα στο Βουνό

Άρθρο. Υπάρχει μια αλήθεια, που όσο πικρή κι αν φαίνεται  πρέπει μάλλον να την καταπιούμε και να τη χωνέψουμε, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ανήκουμε πραγματικά σε μια οικονομική ζώνη που μπορεί να απαιτεί από εμάς πολύ περισσότερα από αυτά που προσφέρει, αλλά τελικά αυτά που προσφέρει δεν είναι καθόλου βέβαιο  ότι θα  εξακολουθούσαμε να τα απολαμβάνουμε ως  χώρα σε κάθε άλλη περίπτωση. Η αλήθεια αυτή λέει ότι μέσα σ ένα άκαμπτο και μονολιθικό πλαίσιο όπως αυτό που ονομάζεται ευρωπαϊκή οικονομική ζώνη οι ευρωπαίοι ηγέτες δέχονται ως διαπραγμάτευση μονάχα αυτή που γίνεται μεταξύ τεχνικών κλιμακίων και εμπειρογνωμόνων  και καταλήγει πάντα σε συγκεκριμένους αριθμούς, που άλλοτε είναι λογικοί και άλλοτε εντελώς εξωπραγματικοί.

Για να το κάνουμε αυτό πενηνταράκια, η έννοια της πολιτικής διαπραγμάτευσης στο πλαίσιο ενός τόσο εύθραυστου οικοδομήματος, που προσπαθεί να συγκεράσει εθνικά συμφέροντα  συχνά αντικρουόμενα μεταξύ τους ,ηχεί  μάλλον ως απόπειρα υπεκφυγής στα αυτιά των ευρωπαίων ηγετών  γι αυτό και αντιμετωπίζεται με  καχυποψία και απαρέσκεια.

Για τη νέα κυβέρνηση λοιπόν, η πραγματική διαπραγμάτευση  μόλις τώρα αρχίζει και τώρα θα φανεί αν έχει τις ικανότητες και τη βούληση να προτάξει το συμφέρον του συνόλου έναντι της πελατείας της και να κινηθεί πέραν της λαγνείας των συμβολισμών όπου μοιάζει να είναι εγκλωβισμένη. . Η πραγματική διαπραγμάτευση λοιπόν που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ψευτοηρωισμούς και καλλιέργεια δημοφιλίας βρίσκεται ήδη μπροστά μας και μπορεί να οδηγήσει είτε στην άμεση επανεκκίνηση της οικονομίας που βρίσκεται ήδη σε στασιμότητα από το περασμένο καλοκαίρι , είτε στον πλήρη αφανισμό της.
  
Η κατάσταση στην αγορά είναι  οριακή. Και δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή αν λέγαμε ότι το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης είναι να περισώσει ότι έχει μείνει ακόμη όρθιο. Επιχειρήσεις που βρίσκονται με το ένα πόδι στο περιθώριο και θέσεις εργασίας, που κρέμονται από μια κλωστή, όλοι απαιτούν το ίδιο πράγμα. Να σταματήσει το παιχνίδι με τις λέξεις. Να σταματήσει η επικοινωνιακή αξιοποίηση των συμβολισμών που καταντάει άνοστο κι ενοχλητικό αστείο. Να κυνηγήσει η χώρα στόχους πραγματικά ρεαλιστικούς όπως φαίνεται να κάνει στην περίπτωση του επανακαθορισμού των πλεονασμάτων.  Να αντιμετωπίσει με καλή προετοιμασία και σχέδιο την τρόικα ή τους θεσμούς, στην Αθήνα ή τις Βρυξέλλες και να διεκδικήσει ότι καλύτερο μπορεί για την προοπτική ολόκληρου του λαού. Γιατί υπάρχει μια πραγματικότητα που μας έχει περικυκλώσει, μιας και ακόμη έχουμε ανάγκη τα χρήματα των δανειστών μας που δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε. Κι αυτή η ανάγκη είναι που μας καθιστά δέσμιους μιας πολιτικής χωρίς ανθρώπινο πρόσημο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου