Αν ήταν μια χώρα κανονική (ΣΧΟΛΙΟ)

Θυμάμαι ότι μόλις πριν από μερικά χρόνια, ήταν  ένας Αμερικανός αρθρογράφος που είχε τολμήσει να αναδείξει μέσα στις αράδες μιας  εμπεριστατωμένης  ανάλυσής του σχετικά με το περίφημο ελληνικό πολιτικό πρόβλημα και μια παράμετρο που εδώ στη χώρα μας  συνήθως την παραβλέπουμε συστηματικά. Με την άνεση λοιπόν και την καθαρότητα  που του έδινε η φυσική  απόσταση που διατηρούσε από τα ελληνικά  πράγματα , είχε γράψει τότε  ότι στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες πολιτικοί  δεν σκαμπάζουν πολλά πράγματα  από την τέχνη της κυβερνησιμότητας. Με απλά λόγια έγραφε ότι ούτε ξέρουν αλλά  ούτε και μαθαίνουν το πως να κάνουν καλά αυτό που συνιστά το κυρίαρχο στοιχείο της δουλειάς τους, δηλαδή να οργανώνουν, να συντονίζουν και να λύνουν τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά και της ευρύτερης προοπτικής. Να συλλέγουν τα πραγματικά δεδομένα μιας οικονομίας, τις ανάγκες μιας κοινωνίας, και να συντάσσουν τα προγράμματά και τις προτάσεις τους στη βάση μιας πραγματικής κατάστασης. Να κάνουν τελικά, αυτό που απαιτεί η δουλειά τους σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο. Να συνθέτουν γνώσεις, δεξιότητες και ειδικές ικανότητες για να προκαλέσουν θετικά αποτελέσματα. Αντίθετα τα ελατήρια που καθορίζουν τις αποφάσεις τους είναι οι ιδεοληψίες και το στενό τους συμφέρον. Ό,τι πάνω κάτω συμβαίνει και στην υπόλοιπη κοινωνία, δηλαδή.

Δυστυχώς, η επιβεβαίωση του κανόνα συνεχίζεται και μετά την 25^η Ιανουαρίου.  Δεν είναι μόνο η διάψευση της συντριπτικής πλειοψηφίας των προεκλογικών τους εξαγγελιών, άλλωστε ποιος πίστευε ότι θα μπορούσε να εφαρμοστεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ύψους 12 δις ευρώ το χρόνο, που δείχνει ότι και η σημερινή κυβέρνηση είναι μια από τα ίδια.  Είναι κυρίως ότι τα νεόκοπα στελέχη της νέας ελληνικής κυβέρνησης μοιάζουν και αυτά, όπως και τα προηγούμενα κυβερνητικά στελέχη να είναι εντελώς ανέτοιμα να διοικήσουν ακόμα και περίπτερο, πόσο μάλλον μια χώρα σ αυτά τα χάλια. Ούτε ο ιδεολογικός τους εξοπλισμός  φαίνεται να επαρκεί για να αντιμετωπίσουν τα τεράστια προβλήματα της χώρας, ούτε ο επιστημονικός τους, αλλά ούτε και οι ιδέες ή οι αυτοσχεδιασμοί, που πέφτουν συνεχώς ως φρέσκιες ματιές πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αλλά που συχνά έχουν ξαναειπωθεί. Σαν υπόλοιπο οπότε τι απομένει, παρά  μια  συνεχής επίκληση μιας αισιοδοξίας που δε δικαιολογείται από καμιά πλευρά και που μάλλον φανερώνει περισσότερο αδυναμία παρά εμπιστοσύνη όπως αναπέμπεται ως μορφή προσευχής των άθεων  που ξελιγώνεται μέρα με την ημέρα ώσπου  τελικά να καταλήξει να γίνει μια στεγνή λέξη στο στόμα ενός ροζ παπαγάλου του κυβερνητικού ρεπορτάζ.

 Τους ακούμε λοιπόν, σχεδόν όλους τους,  να μιλούν με τέτοια  τρομακτική άνεση για οποιοδήποτε θέμα άπτεται ιδεολογίας, πολιτικής επικοινωνίας και αντιπαράθεσης με το αμαρτωλό και καταδικασμένο παρελθόν , που δεν πιστεύεις ότι είναι τα ίδια πρόσωπα που καταπίνουν τη γλώσσα τους  όταν πρόκειται να μιλήσουν για την τηγανίτα .  

Τη δουλειά δεν την ξέρουν ούτε αυτοί, είναι φως φανάρι, όπως δεν την ήξεραν  και οι προηγούμενοι, γι αυτό και θα κληθούνε σύντομα να συλλέξουν περισσότερους φόρους απ ότι προέβλεπε το μέηλ Χαρδούβελη, γι αυτό θα αναγκαστούν να πάρουν περισσότερα μέτρα απ ότι αν ήμασταν μια χώρα κανονική .  Το κακό, όμως με αυτούς, είναι ότι ένα παραπάνω  τους αρέσει πολύ να συζητάνε με τις ώρες, με τις μέρες, με τα χρόνια επί θεμάτων ιδεολογικής φύσης που προφανώς δεν είναι της στιγμής να εξαντληθούν.. Κι αν τους αφήσεις μέσα σε μια αίθουσα μπορεί και να γεράσουν συζητώντας, σχετικά με το πώς έσωσαν την ελληνική οικονομία από το ταπεινωτικό δεξιό θάνατο της λιτότητας για να την οδηγήσουν στον περήφανο  αριστερό θάνατο της απραξίας. Κι επειδή η αίσθηση του κατ επείγοντος δεν φαίνεται να υπάρχει μέσα στην φαρέτρα των επιχειρημάτων τους, όπως θα υπολόγιζε κανείς,  αντιπαρέρχονται την έλλειψή της με το να επιδιώκουν να δείχνουν  ψύχραιμοι, χαμογελαστοί και αισιόδοξοι,  μέχρι να λυθεί νομοτελειακά το θέμα της διαπραγμάτευσης .  Για τις αιτίες όμως των προβλημάτων που χρονίζουν και μας κρατάνε βυθισμένους στο τέλμα, κουβέντα δε γίνεται.