Οι μικροί Σόιμπλε της γειτονιάς

Αν επρόκειτο για μια από τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, θα έβλεπες αρκετούς εκπροσώπους της κυβέρνησης σε παράταξη να δακρύζουν, ακούγοντας την ομιλήτρια να εξυμνεί τους αγώνες των συναδέλφων της και να καταριέται τους μνημονιακούς σφαγείς.

Αν επρόκειτο για τους επαναπροσληφθέντες της ΕΡΤ, θα έβλεπες αρκετούς υπουργούς και βουλευτές να παρακολουθούν με ιερή συγκίνηση το μνημόσυνο των σφαγιασθέντων δικαιωμάτων εκείνων που επέστρεψαν ξανά στη ζωή, χάρη στις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης.

Αν επρόκειτο για τη γνωστή τελετή επαναφοράς των λοιπών δημοσίων υπαλλήλων στις θέσεις τους μετά τη δικαίωσή τους από δικαστήρια και έννομη τάξη, θα έβλεπες –πάλι- αρκετούς υπουργούς και βουλευτές, να στριμώχνονται στη σειρά και να δείχνουν με τις πόζες τους και το ύφος τους, ότι κάποτε είχαν πολεμήσει, είχαν συκοφαντηθεί, είχαν ανδραγαθήσει για να αποκατασταθεί σήμερα η εργασιακή δικαιοσύνη.

Δεν επρόκειτο όμως για κανέναν από αυτούς. Επρόκειτο για μια καθαρίστρια  73 ετών, που μόλις  εχθές έμαθα ότι την έπαυσαν οριστικά από μια πολυκατοικία που καθάριζε προκειμένου ένοικοι και ιδιοκτήτες να εξοικονομήσουν το αστρονομικό ποσό των 15 ευρώ συνολικά. Αλλά η καημένη η γυναίκα που δεν ανήκει σε κανένα από τα ισχυρά συνδικάτα δεν έχει και κανένα να ασχοληθεί  με το θέμα της. Κι ούτε χρόνο έχει να διαμαρτυρηθεί παραπάνω, κι ούτε δάκρυα για να χύσει πια. Αλλά μη της πει  κανένας ότι υπάρχει ακόμα αλληλεγγύη στις μέρες μας γιατί έτοιμη είναι να τον αρπάξει από το λαρύγγι. Να έτσι.