Κάποια μέρα όλοι θα ζήσουν

Παρότι ο καιρός είχε χαλάσει από το προηγούμενο βράδυ εκείνη ήταν απίκο, ακριβώς στη θέση της, και  μάλιστα την ώρα που την είχαμε συνηθίσει, όρθια και συγκεντρωμένη σα δρομέας στην αφετηρία ενός μαραθωνίου. Ήταν ένα βροχερό πρωϊνό, όμως εκείνη την ώρα δεν έβρεχε. Μοιάζοντας ως ένα σύμβολο της πνευματικής αναγέννησης του ατόμου τίποτα δεν γινόταν αντιληπτό από την όρασή της πέρα από την απεραντοσύνη του δρόμου. Ε, λοιπόν, αν υπήρχαν τα ιερά αγροτεμάχια που κάποιες θρησκείες διαφημίζουν ότι υπάρχουν στα σύννεφα, αυτή θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να είναι μια μεσίτρια του μύθου που προέρχεται από το ίδιο μέρος που προέρχονται τα όνειρα, όπως συνήθιζε να λέει ο Κάμπελ.

 Η γυναίκα ήταν μια μεσήλικας που φορούσε μια μαύρη αθλητική φόρμα με κάτι πολύχρωμες βάτες μέχρι τα γόνατα και από επάνω ένα ελαφρύ μπλε ανοράκ. Εκεί ακριβώς, στην αρχή της διαδρομής της όπου τα στεγνωμένα φιλιά καλούν τις νύμφες και τους σάτυρους πίσω στη ζωή έκανε μερικά μικρά βήματα εμπρός και μετά σταμάτησε για να καλημερίσει κάποιους περαστικούς. Έπειτα άρχισε πάλι σιγά σιγά να περπατάει μέχρι να ολοκλήρωνε ένα πλήρη κύκλο γύρω από το σχολικό συγκρότημα.

 Πριν από μερικούς μήνες, ψάχνοντας κάτι που να έχει περισσότερο ειρμό από τα όνειρα, κάτι πιο γραμμικό και εκλεπτυσμένο υπέστη, ένα βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο και χάθηκε μέσα σε μια μαύρη κουμπότρυπα. Αμέσως μετά τις πρώτες θεραπείες ακολούθησαν μερικές αποτυχημένες προσπάθειες να σταθεί στα πόδια της μέχρι που μια μέρα ένιωσε μια ζωτική έμπνευση μέσα στον καταστρεμμένο της ψυχισμό και φώναξε αμέσως την ανεψιά της για να της ανακοινώσει ότι παρόλο που δεν έχει δοκιμάσει, νιώθει έτοιμη και ικανή να περπατήσει ξανά.

Εκείνους τους πρώτους μήνες μετά από το εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε υποστεί χρειαζόταν μερικές ώρες για να κάνει ένα πλήρη κύκλο γύρω από την αυλή του σχολείου. Στο πλευρό της βρισκόταν πάντα η ανιψιά της, παιδιά δεν έχει. Μετά την έβλεπες να κάνει την ίδια διαδρομή με παρέα μια ηλικιωμένη γυναίκα. Σήμερα, αν και η κίνησή της εξακολουθεί να είναι αργή και δύστροπή φαίνεται σα να μη χρειάζεται κανένα βοηθό για να ολοκληρώσει τον κύκλο της γύρω από το σχολείο.

Κι αν το ένα νέο είναι ότι τα βήματά της άρχισαν πια να γίνονται πιο γρήγορα και πιο μεγάλα, το άλλο είναι ότι η ταλαιπωρημένη αυτή γυναίκα απευθύνεται πια στον κόσμο μ ένα χαμόγελο που εκπέμπει ελπίδα και αισιοδοξία.

 Κι ας μην έχει καμιά κοινωνική ασφάλιση, κι ας ακολουθεί μια θεραπεία βασισμένη αποκλειστικά σε εθελοντικές συμβουλές γιατρών και φυσιοθεραπευτών κι ας είναι μόνη σαν την καλαμιά στον κάμπο κι ας μην έχει σταθερή πηγή εισοδήματος και προοπτικές σαν ζωγράφος, αγιογράφος, μουσικός και μέντιουμ. Είναι φανερό ότι αυτό που της συνέβη της έχει αλλάξει ριζικά την οπτική της για τη ζωή, γι αυτό και δε θυμίζει σε τίποτα τον άνθρωπο που είχα γνωρίσει  πριν από μερικά χρόνια. Αυτό που προέχει πια για εκείνη είναι ο γύρος που πρέπει να κάνει καθημερινά μαζί με τη γη, γύρω από το σχολείο. Αυτό το καθημερινό κατόρθωμα πάνω στο οποίο κτίζει μια σχεδόν αποκρυφιστική αυτοπεποίθηση.

Και τώρα που έμαθε ξανά να περπατά και που τίποτα δεν είναι αρκετό, εκτός από τη λήθη, για να τη σταματήσει από την υλοποίηση του μεγάλου της στόχου, να κάνει δηλαδή ένα πλήρη κύκλο της αυλής του σχολείου σε χρόνο που να μην υπερβαίνει τη μια ώρα, νομίζω ότι εκείνο που προσπαθεί να κάνει με το παράδειγμά της είναι να διαπεράσει τις μεταμφιέσεις μας, να ξεδιαλύνει τις ψευδαισθήσεις μας, να θεραπεύσει τους τραγικά ανόητους εθισμούς μας, προβάλλοντας ένα στόχο ζωής που υπερβαίνει κατά πολύ, την οικονομική κατάσταση, τα προβλήματα, ακόμα και τη μυρωδιά της παραίτησης που σιγοκαίει παντού γύρω μας. Τώρα, γι αυτήν το μόνο που έχει σημασία είναι ότι έχει  ένα σκοπό που την εμπνέει και την αναζωογονεί, που την έχει απελευθερώσει από κάθε άγχος και ανασφάλεια, ένα στόχο σαν αυτούς που βάζουν τα παιδιά, όταν θέλουν να ανταγωνιστούν μεταξύ τους. Ένα στόχο ζωντανό και φωτισμένο που θα την βοηθήσει να απολαμβάνει ανοιχτά τον ορατό κόσμο. Ένα στόχο που θα διευκολύνει την τελική απόδραση του ανθρώπινου θηρίου από το δρόμο που οδηγεί στο μεγάλο κενό.

Και κάποτε, αυτή η μία, θα λέει στα παιδιά, τα ίδια αυτά παιδιά που τώρα παίζουν στην αυλή του σχολείου, ότι κάποια μέρα στη ζωή της κατάφερε να κάνει τον γύρο αυτής της αυλής σε λιγότερη από μία ώρα, κι ας μη την πολυκαταλαβαίνουν αυτά κι ας γελούν μερικά κάτω από τη μύτη της. Αυτή θα τα έχει καταφέρει και θα είναι έτοιμη να ικανοποιήσει τη λαχτάρα μας για σωστές συμβουλές με την ανορθόδοξη σοφία ενός ευσπλαχνικού γκουρού που έχει καταλάβει ότι το ανθρώπινο είδος σακατεμένο από την απληστία, τη μεροληψία, το φόβο την άγνοια και τη δεισιδαιμονία χρειάζεται μονάχα λιγάκι καθαρή εγκαρδιότητα για να ξεφύγει από τις πανταχού παρούσες παγίδες και πονηριές μιας ζωής τυλιγμένης γύρω από τον διπλό έλικα της αδιαφορίας και της απάθειας.