Την πλάτη
ίσιωσε στη ράχη
του καναπέ
του πορφυρού
στον πίνακα
έσπαγαν δυο βράχοι
πάνω απ τη
λάμψη του νερού
γέμισε το
χαλί με στάχτη
όπως την
πρώτη τη φορά
στην αναμμένη
τους την άκρη
τσιγάρο που
άναβαν παιδιά
είχε αιώνες
να καπνίσει
μα ήθελε
έτσι ξαφνικά
τον κόσμο
πριν να χαιρετήσει
μια
τελευταία ρουφηξιά
είχε ζητήσει
να τον κάψουν
να γίνει
στάχτη στα σπαρτά
κι απ τον
καπνό του να τρομάξουν
στους βάλτους
τα άγρια πουλιά
άκουσε απ τα
βαθιά ένα γλάρο
κι έγινε η
σάρκα του απαλή
ψυχή και
τελευταίο τσιγάρο
σβήσαν
εκείνη τη στιγμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου