Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της φετινής σεζόν, τόσο για το πρωτότυπο σενάριό της όσο γενικά για τα αισθητικά της χαρακτηριστικά , είναι το "Αφερίμ" του Ρουμάνου σκηνοθέτη Ράντου Ζούντε. Κατά πολλούς, ένα εικαστικό road movie, για άλλους ένα βαλκανικό γουέστερν, το ασπρόμαυρο και αισθητικά αψεγάδιαστο "Αφερίμ" είναι μια ταινία εποχής που σου ανοίγει διάπλατα ένα παράθυρο στα ταραγμένα Βαλκάνια του 19ου αιώνα, τοιχογραφώντας ήθη και συνήθειες των λαών της περιοχής που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.
Με την κάμερα να παρακολουθεί στατικά το χώρο και τις τεράστιες διαδρομές που διανύουν οι δύο πρωταγωνιστές φιλοσοφώντας επί παντός επιστητού, το Αφερίμ μας ταξιδεύει στη Μολδοβλαχία του 1835, όπου δύο καβαλάρηδες ο χωροφύλακας Κονσταντίν και ο γιος του διασχίζουν ένα άγονο τοπίο, ψάχνοντας για έναν τσιγγάνο σκλάβο που δραπέτευσε από τον πασά αφέντη του. Μια οδύσσεια κατά την οποία, πατέρας και γιος, συναντούν ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων και πεποιθήσεων, όπου ο καθένας έχει τις προκαταλήψεις του απέναντι στον άλλο, σκιαγραφώντας μέσα από αυτοσχέδιους αφορισμούς και αμπελοφιλοσοφίες την ατελείωτη περιπέτεια των Βαλκανίων αλλά και συνολικά του δράματος της ανθρώπινης φύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου