Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

Σκάλα Αγίας Τριάδας

Σκάλα Αγίας Τριάδας

Περαία-Φυσικός σχηματισμός κόλπου

Περαία-Φυσικός σχηματισμός κόλπου

Παραλία Περαίας

Χωματουργικές εργασίες στην παραλία Περαίας

Θεσσαλονίκη-Σιδηροδρομικές γραμμές

Σιδηροδρομικές γραμμές Θεσσαλονίκης

Μητρόπολη Θεσσαλονίκης

Μητρόπολη Θεσσαλονίκης

Θεσσαλονίκη-Βυζαντινό μνημείο


Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

Μία Οδύσσεια στα πέριξ του γραφτού

Το πρώτο βήμα είναι ο μισός ο πόνος
το δεύτερο το βήμα ο άλλος ο μισός
και σαν τελειώνει η διαδρομή αρχίζει ο δρόμος
του ταξιδιού που περιμέναμε αλλιώς


Του εαυτού σου κι αν ξεπέρασες το φράγμα
κι άφησες πίσω μιαν ασύλληπτη ηχώ
ακόμη κι αν έχεις ταλέντο σ ένα πράγμα
μπορεί να μην είσαι πλασμένος για αυτό

Γιατί το όνειρο είναι μία αυταπάτη
ένα παιχνίδισμα απ τα τόσα του μυαλού
καλοστημένη από μέσα μας απάτη
μία Οδύσσεια στα πέριξ του γραφτού


Αντί στεφάνου καταθέστε ένα like

Ο μακαρίτης έτρωγε με θέα την ακρόπολη
Εκατομμύρια έβγαλε μια νύχτα στη μονόπολη
10 χιλιάδες followers στο Instagram μαζεύει
Κι απ την επιτυχία του αρχίζει να χαζεύει

Στη μηχανή αναζήτησης περνάει τον Φασμπίντερ
Με follow for Follow γεμίζει το twitter
Την κόρη του την προίκισε με 6.000 likes
τον κώλο του θυσίασε για δέκα giga bytes

Τα χείλη του τα σούφρωνε για άντρα σχεδόν τέλεια
πατούσε μια στην κόλαση και μια στα ευαγγέλια
τον άγιο Πέτρο θέλησε ακόλουθο να κάνει
του ζήτησε να βγάλουνε μια selfie μάνι μάνι


Οι κληρονόμοι σφάζονται το δίκιο τους μη χάσουν
τους φίλους του στο Facebook  στα ίσα να μοιράσουν
μία μπριζόλα τέλεια κοιτάνε στο προφίλ του
μερίδιο με ανάρτηση ζητά κι η αδελφή του



Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

Σκίτσο προσώπου

Σκίτσο προσώπου

Ανεμοδαρμένα Ύψη (Έμιλυ Μπροντέ) Κ.Θ.Β.Ε


Το έργο της Εμίλυ Μπροντέ «Ανεμοδαρμένα ύψη» , διασκευασμένο για το θέατρο και σκηνοθετημένο από τον Γιάννη Καλαβριανό, ανεβαίνει αυτές τις ημέρες από το ΚΘΒΕ.


Τα Ανεμοδαρμένα ύψη είναι για την παγκόσμια λογοτεχνία ένα ζωντανό μνημείο γραφής. Έχοντας στοιχειώσει όσο λίγοι τις νεανικές μας λογοτεχνικές  αναμνήσεις οι ήρωες του μυθιστορήματος της 29χρονης- όταν το έγραφε- Μπροντέ,  μας έχουν αφήσει με ένα σωρό αναπάντητα από τη ζωή ερωτήματα. Ωστόσο, από αυτά, ξεχωρίζει ένα:  είναι καλό ή κακό πράγμα, η αιώνια αγάπη;
Η ίδια η Μπροντέ παρουσιάζει τον ανεκπλήρωτο έρωτα ως ένα παθιασμένο και τυρρανικά βασανιστικό εκκρεμές, χάρη στο οποίο, όσοι είχαν την τύχη ή την ατυχία να  βιώσουν όχι μόνο δεν ένιωσαν ούτε λεπτό πια ήσυχοι, κι η ηρεμία είχε χαθεί για πάντα από τη ζωή τους, αλλά  είδαν και αυτό που αποτελούσε κάποτε μια βασανιστική και ταυτόχρονα απάνθρωπη υπενθύμιση νοήματος, στην ουσία να αποστεγνώνει από οποιοδήποτε νόημα οτιδήποτε δεν ήταν ισάξιό του.

Γι αυτό και τα σκηνικά της παράστασης τονίζουν τόσο έξυπνα την αίσθηση του ανολοκλήρωτου πεδίου.
Από τα σαρακοφαγωμένα έπιπλα και τις κουτσουρεμένες καρέκλες, μέχρι τα πεταμένα στο δάπεδο ασημικά και τα μισά γραφεία που ενώνονται για να φτιάξουν ένα ολόκληρο, όλα προσδίδουν μια αξεπέραστη αίσθηση του ημιτελούς. Λες και ο χρόνος έχει αρχίσει να κατατρώει τα πάντα για να αφήσει κάποια στιγμή ετούτη εδώ τη σκηνή, ίσως μετά από εκατό ή διακόσια χρόνια, απαλλαγμένη εντελώς από οτιδήποτε δεν είναι έρωτας.

Στην ιστορία της Μπροντέ, παρακολουθούμε τα μέλη δύο οικογενειών που δεσπόζουν σε απομονωμένα και αλληλοσυγκρουόμενα υποστατικά στα χερσοτόπια του Γιορκσάιρ, να βρίσκονται σε μια διαρκή πολεμική μεταξύ τους, αλλά και με τους ίδιους τους τους εαυτούς. Σ ένα τέτοιο οικοσύστημα, όπου οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζεις, αν είναι νεκροί ή φαντάσματα, κι από τη μια κυριαρχούν οι προκαταλήψεις και οι αγκυλώσεις της εποχής ενώ από την άλλη τα πραγματικά οικογενειακά συμφέροντα, που συνεχώς παίζονται στα ζάρια, δημιουργώντας ένα σκηνικό πραγματικά βαλτώδες, δύο νέοι άνθρωποι , ο Χήθκλιφ και η Κάθριν προσπαθούν να βρουν λίγο χώρο μπας και καταφέρουν να θάψουν ένα σποράκι από τον ανεκπλήρωτο έρωτά τους. 

Το δύσκολο εγχείρημα της μεταφοράς του διάσημου λογοτεχνικού έργου της Μπροντέ στη θεατρική σκηνή του ΚΘΒΕ, έχει, θεωρώ, περισσότερα κερδισμένα και λιγότερα χαμένα στοιχήματα. Το πιο σημαντικό από αυτά,  αν και όχι  τόσο αυτονόητο στην εποχή που διανύουμε, είναι ότι η παράσταση διαθέτει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα, που όσο κυλάει ο χρόνος γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη, καταφέρνοντας σκηνή σκηνή να δέσει την ατελή σε ορισμένες περιπτώσεις ανάπτυξη κάποιων χαρακτήρων αναδεικνύοντας ολόκληρο το φάσμα των συμπεριφορών που χαρακτηρίζουν τους κορυφαίους ήρωες κάθε μεγάλου έργου, από την καλοσύνη στην εχθρότητα και την κακία και πάλι πίσω στην καλοσύνη όπως αυτή αναδύεται μέσα από την αποτίναξη ενός τεράστιου ηθικού και ψυχολογικού φορτίου, έως την τελική κάθαρση που για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα δεν έρχεται ούτε καν με το θάνατο.

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Κτίριο εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Photo: Κτίριο εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Ερειπωμένο κτίριο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης

Photo: Ερειπωμένο κτίριο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης

Κτίριο στη Θεσσαλονίκη

Photo: Κτίριο στη Θεσσαλονίκη

Κορμός δέντρου

Photo: Κορμός δέντρου

Θάλασσα Περαίας

Photo: Θάλασσα Περαίας

Σκάλα Αγίας Τριάδας

Photo: Αγία Τριάδα

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Quick sketch-Mountain

Σκίτσαρα αυτό το άγριο, νυχτερινό τοπίο...

Προστασία νεκρών

Πίνακας: Cathrerine Dildilian


Παρά το ψιλόβροχο που έριχνε, οι δύο αδελφές πήγαν κανονικά στα κοιμητήρια για να κάνουν το ευχέλαιο που χρωστούσαν στον πατέρα τους. Εκεί, συνάντησαν έναν ιερέα, ο οποίος πολύ ευγενικά τους αρνήθηκε να το κάνει ο ίδιος, λέγοντας ότι στο χώρο αυτό που βρίσκεται το μνήμα του πατέρα  τους δραστηριοποιείται  κάποιος άλλος συνάδελφος του,  που εκείνη την ώρα τύχαινε να λείπει και δε θα ήταν καθόλου σωστό , αν έμπαινε στα χωράφια του. Έτσι, οι δύο αδελφές αναγκάστηκαν να ξαναέρθουν το επόμενο πρωί, όπου τους περίμενε πια ο σωστός ιερέας.

 Μόλις ο ιερέας  τελείωσε το ευχέλαιο του, απευθυνόμενος στις δύο αδελφές τις ενημέρωσε ότι εδώ και λίγες ημέρες συνεργάζεται με τα κοιμητήρια μια πολλή καλή κοπέλα, η οποία αναλαμβάνει διάφορες εργασίες που έχουν να κάνουν με την φροντίδα των μνημάτων.
Σαν να ήταν συνεννοημένες οι δύο αδελφές χαμογέλασαν σχεδόν ομόθυμα, εξηγώντας στον ιερέα ότι θα προτιμούσαν να φροντίζουν οι ίδιες το μνήμα του πατέρα τους.
Εκείνος, σαν ένας πωλητής που έχασε εντελώς αναπάντεχα ένα στοίχημα που είχε βάλει με τον εαυτό του, και φάνηκε να το έχει πάρει λιγάκι  τοις μετρητοίς , λίγες στιγμές αργότερα όταν  τις αποχαιρετούσε έμοιαζε να φτύνει  ένα βλέμμα με κάτι αναμφίβολα εχθρικό μέσα του, έτσι όπως στριμωχνόταν κάτω από δυο πολύ απειλητικά γκρίζα φρύδια.
Γι αυτό και όταν  οι δύο αδελφές επέστρεψαν στα κοιμητήρια μετά από μερικές εβδομάδες ,βλέποντας  μπροστά τους  μια εικόνα που δε θα μπορούσαν να ξεχάσουν ποτέ, θυμήθηκαν τη ματιά που τους είχε ρίξει τότε ο παπάς για να εκφράσει την πιο ολοκληρωτική αποστροφή του.
Βλέποντας λοιπόν, το μνήμα του πατέρα τους  να έχει τα κακά του χάλια, πολλά πέρασαν από τη σκέψη τους μέχρι να αποφασίσουν ποιο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν.
Κι αυτό ήταν να αψηφήσουν τον πόνο της καρδιάς τους και να αρχίσουν αμέσως να καταγράφουν μια μια τις ζημιές που συναντούσαν μπροστά τους, ώστε  αμέσως μετά να ζητήσουν το λόγο από τους υπευθύνους των κοιμητηρίων για μια μεγάλη ρωγμή στο βάζο με τα λουλούδια, μερικές εγκάρσιες  γρατσουνιές πάνω στο τζάμι του μνήματος, μια ανεξήγητη αποκόλληση ενός γερού κομματιού από το μάρμαρο της περιμέτρου και την πτώση της φωτογραφίας του πατέρα τους πάνω στο χώμα.

 Όταν έβλεπαν όμως τον ιερέα να πλησιάζει προς το μνήμα του πατέρα τους με βήμα  διεκπεραιωτικό και απρόθυμο, έχοντας μαζί του  κάποιον υπάλληλο που είχε νωρίτερα ειδοποιηθεί, οι δύο γυναίκες, αν και ένιωθαν να τις κατακλύζει  μεγάλη σιχαμάρα και αηδία, καταδύθηκαν σε μια αποτρόπαιη ευλαβική σιωπή και σχεδόν δεν αντέκρουσαν κανέναν από τους ισχυρισμούς του ενοχλημένου ιερέα που έλεγε ότι όλες εκείνες οι μικροζημιές οφείλονταν αποκλειστικά στο πρωτοφανές κύμα κακοκαιρίας που είχε πλήξει την ευρύτερη περιοχή κατά τις προηγούμενες ημέρες. Ήταν όμως τόσο μεγάλη η καχυποψία που έθρεφαν  μέσα τους από την πρώτη κιόλας στιγμή που συναντήθηκαν μαζί του , ώστε ακόμα κι αν όλα αυτά που τις έλεγε τώρα ο ιερέας έκρυβαν μια μικρή δόση αλήθειας, εκείνες καθόλου δεν τις ένοιαζε. Ναι, καθόλου.  Γιατί  είχαν αποφασίσει μέσα τους οριστικά και αμετάκλητα ότι για όλες εκείνες τις ζημιές που προκλήθηκαν στο μνήμα του πατέρα τους  υπεύθυνο ήταν αποκλειστικά κάποιο ανθρώπινο χέρι και τίποτα δεν τους το έβγαζε αυτό από το μυαλό.





Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

Πόσες φορές ο άνθρωπος ν αρχίσει απ την αρχή;

Θυμάμαι ένα βίντεο πριν χρόνια στο Youtube
μίας ξένης  μαρκετίστριας της Έλεν της Χινούμπ
Μιας  blogger που σου έδειχνε πώς να αναδειχτείς
Πώς να μαζεύεις χρήματα κι από το Blog να ζεις

Κι αφού  συνέχεια σού λεγε η Έλεν να βαστάς
Και να πειραματίζεσαι να μην τα παρατάς
Στο τέλος σου μοστράριζε κι ένα στατιστικό
Που σού δειχνε μια άνοδο χωρίς τερματισμό

Την πίστεψα και πήρα μια ανάσα να ανεβώ
Και μ ένα μακροβούτι να αντέξω ως εδώ
Και κάπου πριν δυο χρόνια εκτοξεύθηκα και γω
Για να γυρίσω τώρα  πάλι πίσω στο γκρεμό

Και σήμερα που μοιάζει πια για μένα όλο αυτό
και μάταιο και δύσκολο κι εξωπραγματικό
επέστρεψα στης Έλεν τον παλιό λογαριασμό
κι εκεί δεν είχε τίποτα καινούργιο από καιρό


 η Έλεν τα παράτησε, που να το φανταστώ
στο blog της δεν ανάρτησε όλο το χρόνο αυτό
από τα social media καιρό έχει χαθεί
κι από το 14 youtube έχει να βγει

κι εγώ ν ακροβολίζομαι, χωρίς κανένα εχθρό
χωρίς κανένα σύμμαχο, χωρίς να πολεμώ
πόσες φορές ο άνθρωπος ν αρχίσει απ την αρχή
για μένα είναι η έβδομη φορά σχεδόν αυτή

Γιατί οι γυναίκες ζούνε πιο πολύ...

Ελάχιστες γυναίκες περπατούν
Και λίγες θα τραφούν υγιεινά
Δε μάθαν την τροφή τους να μασούν
Καπνίζουν και αγχώνονται διπλά

Το αλάτι με τις χούφτες το σκορπάν
τη ζάχαρη τη βάζουν σ ότι πιουν
την πέτσα απ το κοτόπουλο μασάν
με ασανσέρ στον πρώτο θ ανεβούν

τον άντρα τους συχνά κατηγορούν
γι αναισθησία και για κυνισμό
μα πιο πολύ από εκείνον ζουν
το έγραψε αυτό και ο Μπέρναρντ Σω

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

Όποιος σε παπά χρωστάει γίνεται πολιτικός


Πίνακας: Fernando Botero


Σκέφτηκε να παπαδέψει για να βγάζει δήμαρχο
τους δικούς του να βολέψει με  τον ντόπιο φύλαρχο
να τον παίρνουν οι κυρίες, όταν λέει πως «γύρισα»
«για το ζήτημα εκείνο που προχθές σας μίλησα»

Σκέφτηκε να παπαδέψει για να έρχεται ο γαμπρός
ενορία να διαλέξει, δίνοντάς του κάτι εμπρός
να διαβάζει τα ευαγγέλια , ν αγαλλιάζει ο νεκρός
και της πίστης τα θεμέλια να τα ορίζει τώρα αυτός


Λένε όποιος αγαπάει,  μένει πάντα μοναχός
κι όποιος σε παπά χρωστάει γίνεται πολιτικός
μα αυτός δεν αγαπούσε κι ήθελε να του χρωστούν
εξουσία λαχταρούσε και να μην τον παρακούν

τώρα βγαίνει από ένα αμάξι, που σε κάνει να ντραπείς
όλοι λεν πως έχει αλλάξει, δεν σ αφήνουν να τον δεις
και τα χέρια του μυρίζουν κάτι αιθέρια έλαια
μοναχά των επισήμων κάνει πια τα ευχέλαια


SEO Λευκός Πύργος



Κάνουμε μια συζήτηση, στη διάρκεια της οποίας προσπαθώ να του εξηγήσω πόσο αντιπαραγωγικό πράγμα είναι για έναν άνθρωπο οι έμμονες του, ώστε να μπορέσει να απαλλαγεί από τις δικές του  και να κοιτάξει μπροστά. Καταλαβαίνω όμως ότι η συζήτηση έχει αρχίσει να τον κουράζει  γι αυτό και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αλλάξει το θέμα της.
-Εσύ τί κάνεις; μου λέει. Άρρωστος ήσουν;
-Όχι, λέω εγώ. Γιατί;
-Επειδή σήμερα δεν ανέβασες ούτε μια φωτογραφία από το Λευκό Πύργο και ανησύχησα

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2017

Πείξος Δείξος


-Είσαι έξυπνος, έχεις γερή πένα, θέλω να συνεργαστούμε, μου λέει..
-Σε επαγγελματική βάση; ρωτάω εγώ
-Κάτι τέτοιο, μου λέει, θα σου εξηγήσω..
Τελικά ήθελε να του γράφω κείμενα για το μπλογκ του και σαν αντάλλαγμα να μπορώ να γράφω και στο δικό μου.

Επίδομα


Δε θα σε θρέψω εγώ, του λέει ο πατέρας, κοίταξε να βρεις επίδομα...