Για πολλούς θεωρείται η καλύτερη ταινία του Αντρέι Βάιντα. Για τον Φράνσις Φορντ Κόπολα και τον Μάρτιν Σκορσέζε, μια από τις καλύτερες όλων των εποχών. Το φιλμ, που βασίζεται σε βιβλίο του Γιέρζι Αντρεζιέφσκι, διαδραματίζεται την τελευταία ημέρα του Β. Παγκοσμίου Πολέμου και αποτελεί, σύμφωνα με τον Πολωνό σκηνοθέτη, μια μελαγχολική ελεγεία για το τέλος των ψευδαισθήσεων και την ιδεολογική σύγχυση που βίωναν οι συμπατριώτες του εκείνη την περίοδο . Στο σενάριο της ταινίας, που αποτελεί το τρίτο και πιο αμερόληπτο μέρος μιας άτυπης τριλογίας (A Generation 1956, Canal 1957), παρακολουθούμε δύο στρατιώτες που έχουν αναλάβει την αποστολή να δολοφονήσουν τον τοπικό ηγέτη του κομμουνιστικού καθεστώτος, με τον ένα από τους δύο να να καταβυθίζεται σ ένα κόσμο ονειροπολήσεων σχετικά με το μέλλον της Πολωνίας και αναπόλησης των χαμένων του συμπολεμιστών, αμφιβάλλοντας στο τέλος ανοιχτά για τη σκοπιμότητα της αφαίρεσης κάθε ανθρώπινης ζωής. Η ταινία "Στάχτες και Διαμάντια" ξεχωρίζει για την ευαισθησία με την οποία προσεγγίζει το εμφύλιο δράμα του πολωνικού λαού, ο οποίος κατά τη διάρκεια του μεγάλου πολέμου βρέθηκε μεταξύ των διασταυρούμενων πυρών της Ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Ταυτόχρονα, όμως με την πολιτική ανάγνωση μιας κινηματογραφικής γραφής που διαθέτει ένα αξεπέραστο ύφος με στοιχεία μπαρόκ και ποιητικού ρεαλισμού, και μια δόμηση που παραπέμπει περισσότερο σε αμερικανικό παρά ευρωπαϊκό σινεμά, χωρίς ωστόσο να χάνει την ευρωπαϊκή της ευαισθησία, εξελίσσεται κι ένα καταδικασμένο Love story, το οποίο δίνει στην ταινία μια χροιά εντελώς σπαρακτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου