It -Το αυτό 2017

Βρισκόμαστε στη μικρή κωμόπολη του Ντέρι, στο Μέην των ΗΠΑ, όπου οι εξαφανίσεις των ανθρώπων είναι έξι φορές περισσότερες από το μέσο όρο της υπόλοιπης χώρας. Μια παρέα μικρών παιδιών δεν έχει την πολυτέλεια να απολαύσει τις καλοκαιρινές της διακοπές. Από τη μια οι αντίπαλες παρέες που τους εκφοβίζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα από την άλλη οι τακτικές εξαφανίσεις και η ανακάλυψη ενός αιματοβαμμένου ιστορικού τρόμου και βίας που γυρίζει αιώνες πίσω στο παρελθόν της κωμόπολης, τους αναγκάζει να έρθουν στα ίχνη ενός υπερφυσικού πλάσματος , με ανεξιχνίαστες προθέσεις, του τρομακτικού κλόουν, Πένιγουάιζ.

Ο κινηματογράφος του φανταστικού, του υπερφυσικού, του τρομακτικού, μέσα από τη μεταφορά του γνωστού μυθιστορήματος (It) του Στέφεν Κινγκ στη μεγάλη οθόνη δε θα μπορούσε να αφήσει ικανοποιημένους ούτε  το συγγραφέα του βιβλίου, ούτε το φανατικό του κοινό.

Αυτό δε σημαίνει ότι  η ταινία του Αντρέ Μουσιέτι δεν είναι καλογυρισμένη. Έχει καλά στοιχεία με κυριότερα τη ρυθμική της σκηνοθεσία και το σφιχτοδεμένο μοντάζ. Είναι όμως ρηχή και βασίζεται πολύ στην αναδιατύπωση των κοινωνικών και αισθητικών στερεοτύπων της δεκαετίας του 1980. Όφειλε, φυσικά, με κάποιο τρόπο, ο Μουσιέτι, να δημιουργήσει μια κινηματογραφική συνθήκη που θα προκαλούσε στο θεατή συναισθήματα αγωνίας και τρόμου. Στο πλαίσιο αυτό, η αναπαράσταση της σχολικής επαρχιακής ζωής των ΗΠΑ της δεκαετίας του 1980, με τα γνωστά δίπολα να κυριαρχούν στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ίσως το μοναδικό ενδιαφέρον σημείο της ταινίας, που κατά τα άλλα παραδίδεται πολύ εύκολα σε ανώδυνες διευθετήσεις πριν την τελική κορύφωση της ιστορίας που μοιάζει περισσότερο με ανώμαλη προσγείωση σε μια πίστα γεμάτη από ένα πακτωλό χρημάτων.

Κι ενώ ο Κινγκ, στα  70 του σήμερα, εξακολουθεί να εξελίσσει την αφηγηματική του δεινότητα με έναν τρόπο πραγματικά εντυπωσιακό, κερδίζοντας σταδιακά μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων συγγραφέων κι όχι απλώς των δημιουργών μυθιστορημάτων τρόμου, η οπτικοποίηση των βιβλίων του, κυρίως των πιο τρομακτικών, προσκρούει στην εγγενή αδυναμία του κινηματογράφου, να αποτυπώσει σε περιορισμένο χρόνο, οτιδήποτε δεν είναι εικόνα. Όπως το τι μπορεί να συμβαίνει εκτός κάδρου,  τι διαδραματίζεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, ή τί υπάρχει κάτω από τις τυπωμένες λέξεις του σεναρίου και πίσω από τα παγιωμένα προσωπεία των χαρακτήρων.