Ελευθερία

Έμαθε να ζει με τους χυμούς  της

να μην υπακούει στη ζωή

σφίγγα με βουβά φτερά ο νους της

στο υπέρτατο γαλάζιο ζει

μπήκα στο κρυφό λουτρό μαζί της

μέσα απ τις ανταύγειες των νερών

κι έγινα υγρασία στο κορμί της

χιόνι των κυρίαρχων χειλιών

άσε με να ρθώ μαζί σου

μες στην άχνα της βραδιάς

να γεμίσω το κορμί σου

με ηλιοτρόπια της νυχτιάς

οι νεκροί δεν υποφέρουν

απ τα μάταια της ζωής

μόνο όσοι αγαπούν μαθαίνουν

γιατί πέθαναν νωρίς

δυο σβησμένα κάρβουνα, μια λάμψη

το μελισσοκέρι που κρατά

 ούτε που προφταίνει να τ  ανάψει

λιώνει όταν κάποιον αγαπά

ψάχνεις μία έξοδο απ το χρόνο

και το ξύπνημα μιας χαραυγής

σαν παιδί που ξέφυγε απ τον Κρόνο

δεν πιστεύεις πως θ αγαπηθείς

όταν μάθεις να φροντίζεις

τις πληγές που κουβαλάς

λίγο λίγο συνηθίζεις

τις χαρές της μοναξιάς

οι νεκροί δεν υποφέρουν

απ τα μάταια της ζωής

μόνο όσοι αγαπούν μαθαίνουν

γιατί πέθαναν νωρίς