Δεν ήξερα τί να της πω...

Δεν κλαίω για το θέλω μου

κλαίω για τη στιγμούλα

που κάνει πάντα πίσω μπρος

σαν έντρομη νυφούλα

είχα συρθεί μέχρι εκεί

για να την ανασάνω

να τη γευτώ για μια στιγμή

κι ας ήταν να πεθάνω

δεν ήξερα τι να της πω

κι ένιωθα σαν παιδάκι

χάθηκε η λέξη στον αφρό

πέταξε το πουλάκι

δεν ήξερα τι να της πω

απείραχτο το χρώμα

πως βγαίνει, ξέχασα κι εγώ

η λέξη από το στόμα

δεν ήξερα τι να της πω

μήπως να ρθεί κοντά μου;

κι αν έπιανα τα άχαρα

ξανά καθήκοντά μου;

Δεν ήξερα τι να της πω

στολίδια του καθρέφτη

δεν έχει η ώρα ξυπνημό

και το φεγγάρι πέφτει