Οι τοίχοι αυτοί βρίσκονται πια εκεί τυχαία και όχι για
οροθέτηση του χώρου. Δεν έχουνε πάνω τους σημάδια πρόσφατης ζωής. Είναι απλά ένας
καθαρός τρόπος για να τοποθετηθούν οι πέτρες σε μικρά προχώματα που
υποστηρίζουν το έδαφος γύρω από τις ρίζες των βουνών και των δέντρων. Μερικές φορές
σωροί από αυτές τις πέτρες συγκεντρώνονται κοντά κοντά και σου δίνουν την αυταπάτη
μιας ζωντανής κοινωνίας. Τα φαντάσματα όμως τριγυρίζουν ανάμεσα στο μαρμάρινο
κόσμο των βράχων, τη σταχτιά γη και τα χρυσαφένια σταροκάλαμα, ειδικά όταν
σχολάει το γλέντι και οι ξένοι επιστρέφουν πάλι πίσω στις πόλεις τους και η ζωή
γίνεται ξανά πραγματικότητα. Μια ζωή πικρής κακουχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου