Θείος Βάνιας

Η παρουσία ενός ζευγαριού από την πόλη στο υποστατικό που ζει και εργάζεται ο Βάνια με την ανιψιά του είναι ικανή προϋπόθεση για να νεκρώσει κάθε ίχνος δραστηριότητας που υπήρχε εκεί. Όλες οι δουλειές πάνε πίσω, και κανείς δεν δείχνει πια την παραμικρή διάθεση να κάνει οτιδήποτε. Όλα μοιάζουν σα να τριγυρνούν γύρω από το παρηκμασμένο ζευγάρι, που ξυπνάει στους αμαθείς χωρικούς καταχωνιασμένα συναισθήματα και ανέλπιδα πάθη . 

  «Η αδράνεια είναι κολλητική» αποφαίνεται ο Βάνια προς το τέλος του έργου,  όταν αποχαιρετά τη γυναίκα για την οποία δηλώνει τρελά ερωτευμένος και τον ηλικιωμένο πρώην κουνιάδο του και νυν σύζυγό της, τον οποίο μισεί και ζηλεύει παράφορα.  Το μνημειώδες έργο χαρακτήρων του Άντον Τσέχοφ πραγματεύεται θέματα πρωτοποριακά τόσο για την εποχή του, όσο και για τη δική μας, όπως η ανθρώπινη παραίτηση, η ζωή χωρίς ελπίδα, η  απομόνωση και η μοναξιά των καλλιεργημένων ανθρώπων, η αγάπη χωρίς ανταπόκριση και  η οικολογική καταστροφή που συντελείται με την ανοχή ενός πολιτισμού που έχει μάθει να καταστρέφει αλλά όχι να δημιουργεί ..

Η γεμάτη ένταση και νεύρο σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη  αναδεύει την αφόρητη νωχέλεια , αδιαφορία, ανία,  του Τσεχοφικού σκηνικού.  Από τη μια η πένα του Άντον Τσέχοφ που καταφέρνει έως και σήμερα να δίνει κουράγιο στην ανθρωπότητα κι από την άλλη  οι στιγμές που ο Γιώργος Κιμούλης, ως «Θείος Βάνιας»  σε κάνει να γελάσεις και να συγκινηθείς με διαφορά λίγων δευτερολέπτων, συνθέτουν τη συνθήκη μιας εξαιρετικής παράστασης

 Και ως φινάλε, η γενική αίσθηση, όπως συνήθως μεταφέρεται  από τα βλέμματα των θεατών που αποχωρούν προς εκείνους  που προσέρχονται είναι σχεδόν πάντοτε αλάνθαστη!  Γιατί η επιθυμία του Βάνια να πεθάνει, κάπως εξισορροπείται  στο τέλος από τη διαπίστωσή του ότι και η υπόλοιπη ζωή του κάπως σαν θάνατος θα μοιάζει.