Στα αίματα ακουμπάμε

Φέγγει φεγγάρι άγριο

κι η όψη σου προδίνει

 αφροντισιά για το αύριο

κι ένα γραμμάριο ευθύνη

τις άκρες καταλάμβανες

να βγεις απ τη σκακιέρα

μέτρα πολλά δε λάμβανες

ζούσες την κάθε μέρα

σα ζωγραφιά στα σύννεφα

με τα πολλά  τραβιέμαι

φτιάχνεσαι σαν τη χίμαιρα

μα εμείς σε τι σου φταίμε;

σαν ταύροι κύκλο ανοίγουμε

στα αίματα ακουμπάμε

και πάντα καταλήγουμε

εκεί που ξεκινάμε

καμιά φορά πετάγομαι

σα φίδι απ τα όνειρά μου

αποσυρμένος στη σκιά

να πιάσω την ουρά μου

κρασί που δεν πινότανε

ο ύστατος καιρός μου

το άνθος ματωνότανε

στην κορυφή του κόσμου

ρωτάς αν θέλω ό,τι μπορώ

απ  όσα έχουν μείνει

σε κελαδιστικό  χορό

Ας γίνει , ό,τι γίνει